«Η δυνατή βροχή διαπερνά τα ρούχα μας μέχρι τη σάρκα μας. Τρέμουμε από το κρύο (...). Τα τρόφιμα που είχαμε προμηθευτεί εξαντλήθηκαν και το φάσμα της πείνας μας απειλεί. Με συνεχείς πορείες, ελιγμούς, στερήσεις τροφοδοσίας και βροχή περάσαμε τις 25 πρώτες μέρες των επιχειρήσεων (...). Αλλοτε βρεγμένοι ολόκληρα 24ωρα και άλλοτε στεγνοί με κόκκινα τα μάτια από την αγρύπνια και την κούραση, άπλυτοι, ψειριασμένοι. Πάντα έτοιμοι για μάχη, πάντα σε επιφυλακή, με τα παπούτσια ή τα γουρνοτσάρουχα στα πόδια ή εντελώς ξυπόλυτοι. Σ' όλες αυτές τις δυσκολίες, μας έδινε δύναμη και κουράγιο η άσβεστη επαναστατική φλόγα που έκαιγε μέσα στα στήθια και την ψυχή μας. Το δίκιο του αγώνα μας και η αγάπη για το λαό μας και την πατρίδα μας».

(...)

«Νέες κοπέλες, χωριατοπούλες οι περισσότερες, με όλη τη ζωντάνια της νεαρής ηλικίας τους, άφησαν την ήσυχη οικογενειακή ζωή, τις κοσμικές εμφανίσεις, τις ψυχικές απολαύσεις και πήραν το δύσκολο δρόμο του ένοπλου αγώνα. Ερωτεύτηκαν τον ανταρτοπόλεμο και αγάπησαν τις μάχες, φόρεσαν τα γουρνοτσάρουχα κι άφησαν τα ξώφτερνα. Την πούδρα τους την αντικαθιστά η πάχνη και το χιόνι που πέφτουν στα κατακόκκινα και σχισμένα απ' το κρύο, παγωμένα μάγουλά τους. Σε τίποτα δεν υστερούν απ' τους αντάρτες. Στις μάχες, σκοπεύτριες στα οπλοπολυβόλα ή με αυτόματα όπλα, πολεμούν στα ίδια χαρακώματα μαζί με τους αντάρτες, ρίχνονται στην κόλαση της φωτιάς (...). Στις πορείες, φορτωμένες πυρομαχικά και εναλλάσσοντας τα οπλοπολυβόλα με τους αντάρτες, μούσκεμα μέχρι το κόκαλο απ' τη βροχή ολόκληρες μέρες (...) εκτεθειμένες στον κίνδυνο να χάσουν ακόμα και τη μητρότητά τους. (...). Αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες με το τραγούδι και την επαναστατική φλόγα που φλόγιζε τα νεανικά τους στήθη. Απαράμιλλες σε ηρωισμούς και κατορθώματα (...)».

(...)

«25 του Γενάρη. Απ' το πρωί πέφτει πυκνό χιόνι. Μια διμοιρία πιο πέρα απ' τον καταυλισμό μας, κάνει γυμναστική. Σε μια καλύβα ακούγεται μουσική, ένας αντάρτης με το βιολί του, που δεν το αποχωρίζεται από το όπλο του, σκορπά την ευθυμία και το κέφι. Μια προσωρινή χορωδία τον συνοδεύει και τα τραγούδια του αγώνα μας φλογίζουν τα στήθια μας. (...). Σ' ένα ανοιχτό χώρο είναι συγκεντρωμένα πολλά τμήματα, άλλα τραγουδούν και χορεύουν και άλλα παίζουν. Ολα δείχνουν σα να βρίσκονται σε καμιά εκδρομή, κι όμως μερικά απ' αυτά πηγαίνουν για να χτυπήσουν το Βελβενδό. Ετσι ξεκινά ο στρατός μας να πηγαίνει στις επιχειρήσεις».

(...)

«Στο Πευκόφυτο ξεκουραζόμαστε. (...). Τα τμήματά μας εφοδιάζονται με καινούργιο οπλισμό (...). Η Δημοκρατική Νεολαία του τάγματος οικοδομεί μια γέφυρα του χωριού. Φτιάχνει τουαλέτες. Το τάγμα παρουσιάζει, στους συγκεντρωμένους στην πλατεία κατοίκους και σ' όλους τους αντάρτες που βρίσκονται στο χωριό, ένα πλούσιο ψυχαγωγικό πρόγραμμα (...). Στο τέλος χορεύουν όλοι μέχρι αργά το βράδυ (...). Οι πρώτες εντυπώσεις από την περιοχή της Ελεύθερης Ελλάδας είναι: 1. Η εγκαθίδρυση της Λαϊκής Εξουσίας, Λαϊκή Αυτοδιοίκηση, Πολιτοφυλακή. 2. Η φροντίδα για τη μόρφωση των παιδιών, λειτουργία των σχολείων και εκτύπωση νέων βιβλίων με επίλεκτη προοδευτική ύλη. 3. Οι σχέσεις λαού και ΔΣΕ είναι σχέσεις αγωνιστικής αλληλοσυμπαράστασης. 4. Η γενική συμμετοχή του λαού στον αγώνα. Ολοι και όλα για τον αγώνα. 5. Η διεθνής αλληλεγγύη στήριξης του αγώνα μας, ιδιαίτερα των λαϊκοδημοκρατικών χωρών».

Τα αποσπάσματα, ενδεικτικά του πόσο η πίστη στο δίκιο του αγώνα, η πίστη σε πανανθρώπινα ιδανικά ανυψώνουν τον άνθρωπο, όπως ανύψωσαν τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ πάνω και πέρα από τις ανθρώπινες αντοχές να υπερνικούν απερίγραπτες δυσκολίες και εμπόδια, τα οφείλουμε στο βιβλίο του Θανάση Γεωργ. Ανάγνου «Στα Κάστρα του Αγώνα - Με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).