«Μεταξύ των ζητιάνων στους δρόμους θα συναντήσεις διανοούμενους που δεν μπορούν να βρουν δουλιά και των οποίων η αξιοπρέπεια παραχώρησε τη θέση της στο ένστικτο της επιβίωσης και μόνο» θα δηλώσει πρόσφατα ο 32χρονος Νάιντεν στο Εθνικό Ραδιόφωνο της Βουλγαρίας. Και αυτή είναι η άλλη όψη της πραγματικότητας, που χάθηκε μπροστά στην εκθαμβωτική λάμψη των πυροτεχνημάτων που συνόδευσαν την είσοδο της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στην ΕΕ.

Εξάλλου, όπως είναι γνωστό, η «αγαπημένη» απασχόληση των συνταξιούχων στη Βουλγαρία, προκειμένου να συμπληρώνουν το εισόδημά τους είναι να ζυγίζουν στο δρόμο τους περαστικούς έναντι κερμάτων... Η πείνα θερίζει, τα εργοστάσια έχουν κλείσει, οι δουλιές εκλείπουν, η ανεργία έχει φτάσει στο 20%. Στο 20% χωρίς τους εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες στις χώρες της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, που στέλνουν τα χρήματα που κατορθώνουν να μαζεύουν υπό άθλιες συνθήκες τις πιο πολλές φορές, στις οικογένειές τους ώστε να τις βοηθήσουν να επιβιώσουν. Ακόμη και η Παγκόσμια Τράπεζα, σύμφωνα με τα τελευταία συγκεντρωτικά στοιχεία στην ετήσια έκθεσή της αναφέρει ότι το 6,4% του πληθυσμού διαβιώνει στις συνθήκες ακραίας φτώχειας ή με λιγότερα από 2 δολάρια ημερησίως!

Το αντίστοιχο ποσοστό για τη Ρουμανία είναι σύμφωνα πάντα με την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας 12,7%. Εντούτοις, σύμφωνα με αναλυτές, τα στοιχεία αυτά και για τις δύο χώρες είναι «κλινικά», καθώς το όριο της ακραίας φτώχειας έχει οριστεί βάσει τους κατώτατου μηνιαίου εισοδήματος των ανειδίκευτων εργατών που είναι 73 ευρώ παρά το γεγονός ότι έχει θεσπιστεί το όριο των 175 ευρώ! Φυσικά, δε γίνεται λόγος για τις ιδιωτικοποιήσεις των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων... Ο βιομηχανικός τομέας, κυρίως σιδηρουργία και χημική βιομηχανία που αποτελούσε το 35% συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο, καθώς έπρεπε να υπάρξουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις και να δημιουργηθεί η κίνηση της αγοράς που έπρεπε να αποτυπωθεί στις εκθέσεις για την είσοδο της χώρας στην ΕΕ. Φυσικά, οι δουλιές και τα συμβόλαια πηγαίνουν σε θυγατρικές εταιρείες των ΗΠΑ - όπως η «Μπέχτελ» και οι 23 εταιρείες «ρουμανικών συμφερόντων» στο Ιράκ - της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας...

Και, φυσικά, όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Είναι το απότοκο της ανατροπής πριν από 17 χρόνια του σοσιαλιστικού συστήματος και του ξεπουλήματος της λαϊκής περιουσίας από τους ...δημοκράτες της ελεύθερης αγοράς. Αυτούς που αξιολογεί και το ευρωπαϊκό πολυεθνικό κεφάλαιο και για τους οποίους η ένταξη σημαίνει νέα κέρδη από την εκμετάλλευση των εργαζομένων.