Το 2007 άρχισε, ήδη, να μετράει μέρες. Ομως, δεν αρκούν οι ευχές για να είναι αυτός ο χρόνος καλύτερος από τον προηγούμενο. «Μπορεί να γίνει μια χρονιά καλή για το λαό και όχι για την πλουτοκρατία, στο βαθμό που σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν τη μεγάλη κοινωνική και πολιτική τους δύναμη, για να διεκδικήσουν τα σύγχρονα δικαιώματά τους, να αντιπαλέψουν την αντιλαϊκή πολιτική που υπηρετεί η ΝΔ και συναινεί το ΠΑΣΟΚ», επισημαίνει στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της η ΚΕ του ΚΚΕ.

Αυτή είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για ελπιδοφόρο αύριο. Ετσι μπορεί να αποκτήσει ουσιαστικό και πρακτικό νόημα η αισιοδοξία των ημερών. Από όσα έγιναν το 2006 - αλλά και τα προηγούμενα χρόνια - από την κυβέρνηση της ΝΔ και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, προκύπτει ότι η επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων θα συνεχιστεί δριμύτερη. Τα αντιλαϊκά μέτρα στην Παιδεία, στο Ασφαλιστικό, στο εισόδημα και τις εργασιακές σχέσεις, στις ελευθερίες και τα δικαιώματα θα κλιμακωθούν.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια διογκώνεται, αλλά δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται η απόφαση του καθενός, να αφήσει πίσω του τα ιδεολογήματα και τις αυταπάτες που καλλιεργούν τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» και να συμβάλει στη διαμόρφωση της αντιλαϊκής αντεπίθεσης. Οχι μόνον ενάντια στην πολιτική των αντιδραστικών αναπροσαρμογών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, αλλά και για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο και της εξουσίας και της οικονομίας.

Στις μέρες που περνάμε, κρίνονται πολλά στο θέμα της Παιδείας. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, προωθεί με γοργά βήματα τις αντιδραστικές αλλαγές. Στόχος τους, ανεξάρτητα από τους «ευγενείς» σκοπούς που προβάλλουν και τις τάχα «αντικειμενικές» ανάγκες που επικαλούνται για να τις πλασάρουν ως απαραίτητες, είναι η προσαρμογή, συνολικά, της Εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου. Και αν αυτές οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις γίνουν πραγματικότητα, θα έχει πληγεί βάναυσα το δικαίωμα των παιδιών της λαϊκής οικογένειας στη μόρφωση και στη σταθερή εργασία με δικαιώματα.

Θα επιτρέψουν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι να περάσουν αυτές οι αλλαγές; `Η θα συσπειρωθούν και θα δράσουν από κοινού, ώστε να τις παρεμποδίσουν και να τις ματαιώσουν; Η ζωή θέτει με αμείλικτο τρόπο το ερώτημα στον κάθε εργαζόμενο, στον κάθε νέο. Εμπειρία υπάρχει αρκετή και συσσωρευμένη. Για την πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού, των ευρωλάγνων πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των συμβιβασμένων συναινετικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αλλά και για τους πραγματικούς και ουσιαστικούς αγώνες, που σπρώχνουν τα πράγματα προς τα μπροστά και τους άλλους «αγώνες» που αποπροσανατολίζουν, καλλιεργούν ηττοπάθεια και λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης.

Ο λαός, η εργατική τάξη της χώρας μας έχουν τη δύναμη να κάνουν τις ευχές τους πραγματικότητα. Χρειάζεται, όμως, η απόφαση του καθενός να βάλει πιο ψηλά τον πήχη. Γιατί, «το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο...».