Εφτιαξε μια ταινία, τόσο στη φόρμα (μορφή) όσο και στο περιεχόμενο, «παιδική». «Παιδική» με την έννοια πως τίποτα δεν ολοκληρώνεται. Ο θεατής κάτι βλέπει πάνω στην οθόνη (ενδιαφέροντα κάδρα, χρώματα με σημασία, πολιτείες σε κατασκευασμένες μικρογραφίες...), κάτι νιώθει να αναστατώνει τα συναισθήματά του (μοναξιά, ανάγκη για αγάπη και κατανόηση, έλλειψη επικοινωνίας...), όμως αυτό το «κάτι», τόσο στην κατασκευή όσο και στο περιεχόμενο, δεν τον κατακτά, δεν τον κερδίζει στο τέλος. Είναι πολύ πιο λίγο από τις ανάγκες του.

Ενας 25χρονος νεαρός, τον ερμηνεύει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του. Αρνείται να έρθει φάτσα με την πραγματικότητα. Την αποφεύγει καλύτερα. Στον δικό του «φτιαχτό» κόσμο, φυσικό είναι, δεν μπορεί να βρει συνομήλικους συμμάχους. Νομοτελειακά, λοιπόν, ανταμώνει ένα 11χρονο κορίτσι, το οποίο, αρκετά δικαιολογημένα αυτό λόγω ηλικίας, του μοιάζει! Ζει και αυτό σε ένα δικό του (φτιαχτό) κόσμο. Ολα τα μικρά, αλλά και τα ανώριμα παιδιά, φτιάχνουν το «δικό» τους κόσμο και εκεί μέσα κλείνονται για να αμυνθούν...

Τα δυο αυτά παιδιά, ο 25χρονος που δε θέλει να μεγαλώσει, και το 11χρονο κορίτσι, που ζει την ηλικία του, δένονται με μια «εξαιρετική» φιλία. Μια φιλία που, χωρίς να ξεκαθαρίζεται, αλλά και χωρίς ποτέ να γίνεται χυδαία ή να υπαινίσσεται τίποτα το χυδαίο, περικλείει τα πάντα μέσα της. Γύρω, βέβαια, από τα δυο «παιδιά» κινείται ο υπόλοιπος, «φυσιολογικός» κόσμος. Η εγωίστρια μάνα που εγκατέλειψε την οικογένεια για τη δική της ικανοποίηση, ο ηττημένος πατέρας, η μητριά που γυρεύει να βολευτεί, ο γόης αδερφός, η γάτα (Ροζ)...

Τα παραπάνω, που θα μπορούσαν σίγουρα να αποτελέσουν υλικό για μια στέρεη ταινία, δεν αξιοποιήθηκαν από τον σκηνοθέτη. Ο οποίος, φαίνεται, διάλεξε συνολικά - και γενικά - την «παιδικότητα», για να εκφραστεί. Οι ήρωες και οι πράξεις των ηρώων, η κοινωνία και οι άνθρωποι, που τρόμαξαν τον νεαρό, δεν εξηγήθηκαν, δεν αποκαλύφθηκαν με σαφήνεια. Πετάχτηκαν από τον σκηνοθέτη στην οθόνη, χωρίς να φέρουν μαζί τους τις αιτίες, που τους δημιούργησαν. Αυτό είναι μια μεγάλη έλλειψη! Μια έλλειψη που δε δικαιολογεί τους «φόβους» του 25χρονου και τον εκθέτει. Είναι αυτός προβληματικός ή είναι απειλητικοί οι γύρω του και γιατί; Ή και τα δύο; Και γιατί; Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ στην ταινία!

Αλλά και η εικόνα πάσχει από το ίδιο σύμπτωμα. Οι γωνίες λήψης, τα πλάνα, οι διάρκειες των πλάνων, η κινηματογραφική αφήγηση γενικά, δε δείχνει να προκύπτουν μετά από μελέτη και σκέψη. Περισσότερο δείχνει να είναι προϊόν παιδικού αυθορμητισμού, παιδικής αφέλειας, με αποτέλεσμα το τελικό ...αποτέλεσμα, να μην καταφέρνει να γίνει άποψη. Μένει στο επίπεδο της αυθόρμητης «παιδικής» ανησυχίας. Λες, εδώ κάτι θέλει να πει ο δημιουργός. Αυτό το «κάτι», όμως, δε σταθεροποιείται. Μένει, απλώς, στις προθέσεις.

Εν κατακλείδι, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μπορεί. Φτάνει, βέβαια, πρώτα να βρει ποιος φταίει. Αυτό θα τον διευκολύνει να σκιαγραφήσει σίγουρα καλύτερους ήρωες, καλύτερους με την έννοια πιο πλήρεις, και στη συνέχεια, οι ίδιοι οι ήρωες θα τον αναγκάσουν να βρει και πιο στέρεη κινηματογραφική γραφή.

Παίζουν: Αλέξανδρος Βούλγαρης, Αργύρης Θανασούλας, Ρομάνα Λόμπατς, Δημήτρης Βιάνος, Τερέζα Κουρούκλη, Ιωάννα Παππά, κ.ά.