Τι εβδομάδα κι αυτή! Δυο ελληνικές ταινίες, η «Ροζ», του Αλέξανδρου Βούλγαρη (γιος του Παντελή Βούλγαρη), και η «Μια Μέλισσα τον Αύγουστο», του Θοδωρή Αθερίδη (σεναριογράφος, σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής, παραγωγός), και οι δυο, με διαφορετική βέβαια ποιότητα η κάθε μια, να βρίσκονται πολύ πέρα των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας, στην οποία, υποτίθεται, απευθύνονται!

Η πρώτη, που είναι και η καλύτερη, ασχολείται με έναν εσωστρεφή νεαρό, ο οποίος ανακυκλώνει τις αναμνήσεις του! Οι οποίες αναμνήσεις (του) είναι όλες άκρως προσωπικού χαρακτήρα. Η δεύτερη, τι να πεις για τη δεύτερη! Μια ταινία του χαβαλέ, χωρίς χαβαλέ! Και εδώ ο ήρωας εσωστρεφής και «ζήτω ο εαυτός μου». Αυτός εδώ, παρότι εσωστρεφής, είναι - επιπλέον - τελείως επιφανειακός! Σαν ψεύτικος!

Καλά νέα, δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε από τις ξένες ταινίες της τρέχουσας βδομάδας. Βέβαια αυτές, στο επίπεδο της κατασκευής και της παραγωγής, δε συγκρίνονται, σε τίποτα, με τις δικές μας. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα προς συζήτηση! Η «Μαύρη Λίστα», του πολύ Πολ Βαρχόφεν, λίγο θέλει να γίνει πράγματι «μαύρη». Καθώς έντεχνα, είναι αλήθεια, προσπαθεί να εξομοιώσει τους ναζί με τα θύματά τους! «Το Κορίτσι που Γυρίζει Σελίδες», του Ντενίς Ντερκούρτ, ξεκινάει ελπιδοφόρα και καταλήγει σε αδιέξοδο. Γιατί δεν υπάρχει στόχος. Μια νεαρή εκδικείται, με πολύ χαζό τρόπο, την κυρία που την έκοψε στις εξετάσεις του Ωδείου και την εμπόδισε να γίνει μεγάλη πιανίστρια! Τέλος, «Το Καρφί», του Μπομπ Μορέσκο, είναι μια ακόμη αδιάφορη - κι ας ισχυρίζεται ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία - ταινία για τη Μαφία.