Οι «300», το φασιστικό αυτό κινηματογραφικό κατασκεύασμα, που δυστυχώς πάνω από 400.000 θεατές απερίσκεπτα έτρεξαν να το δούνε, δεν έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό! Δεν έφτασαν τυχαία στις οθόνες μας. Η ταλαιπωρία της ελληνικής ιστορίας και της μυθολογίας, αλλά και της αισθητικής, έχει μακρύ ιστορικό βάθος! Το χορό του «χορταστικού» θεάματος και της ανεύθυνης και επικίνδυνης ιστορικής και μυθολογικής διαστροφής άνοιξε ο βωβός, ακόμα, ιταλικός κινηματογράφος (1911)! Οι ταινίες «Ομήρου Οδύσσεια» και «Οδυσσέας», που γυρίστηκαν εκείνα τα χρόνια, έβαλαν τα θεμέλια που πάνω του οικοδομήθηκε η αφέλεια, η υπερβολή, η διαστρέβλωση, ο φασισμός της εικόνας, όπως συνέβη με το τελευταίο κινηματογραφικό «επίτευγμα», τον αιμοσταγή Λεωνίδα και το ανώμαλο σωματικά και πνευματικά τέρας, τον Ξέρξη! Μεγάλη, δυστυχώς, συνεισφορά - και ευθύνη, βέβαια - σε αυτή την ακατανόητη εκστρατεία έχουν και οι θεατές, οι οποίοι από τα πρώτα βήματα της περιπέτειας της 7ης τέχνης αγκάλιασαν αυτό το είδος του κινηματογράφου και με το εισιτήριό τους παρότρυναν τους παραγωγούς να συνεχίσουν... μέχρι τις μέρες μας!

Από τους «αθώους» και «αφελείς», ας τους πούμε έτσι, Ιταλούς των πρώτων χρόνων, περάσαμε στους «επιστήμονες» και τεχνικά άρτιους Αμερικανούς των ημερών μας. Αυτοί, με σύμμαχο το χρήμα και την τεχνολογία, έμποροι μέχρι το μεδούλι, και επομένως απαλλαγμένοι από κάθε ηθική αναστολή, πέρασαν σε φορμαλιστικές και θεματολογικές ακρότητες. Το πλούσιο δραματουργικό υλικό που προσφέρει η ελληνική Ιστορία και η ελληνική Μυθολογία, με τους γεμάτους πάθη και δύναμη ήρωές της, αποτέλεσε και αποτελεί αστείρευτη και χρυσοφόρα θεματολογική πηγή για το Χόλιγουντ. Μια πηγή αφύλαχτη, βέβαια, στην οποία έπεσαν πάνω της, χωρίς κανένα σεβασμό προς την αλήθεια και τα όποια μηνύματα φέρνουν οι ιστορίες της, οι διάφοροι τυχοδιώκτες της τέχνης. Από τους οποίους, φυσικά, γεννήθηκαν τερατουργήματα! Στο βωμό του κέρδους θυσιάστηκε κάθε έννοια σοβαρότητας και καλής αισθητικής...

Τι δεν είδαν τα μάτια μας όλα τούτα τα χρόνια! Είδαμε «αρχαία» πρόβατα να μιλάνε, Σκανδιναβές μάγισσες και αρχαίους κύκλωπες στο ίδιο τσουβάλι, είδαμε τον Ηρακλή να δίνει συμβουλές και να μαντεύει το μέλλον του νεαρού Οδυσσέα, είδαμε τον Φιλοκτήτη να παραχωρεί ευγενώς την τιμή στον Μενέλαο να σκοτώσει τον Πάρη, είδαμε τον Σβαρτσενέγκερ ντυμένο Ηρακλή να εισβάλει στη Νέα Υόρκη! Από αυτή την εξωφρενική κινηματογραφική επέλαση δε γλίτωσε ούτε ο Σωκράτης. Ο οποίος για τις ανάγκες της ταινίας «Οι θαυμάσιες περιπέτειες του Μπιλ και του Τεντ» (1988) έφτασε μέχρι την Καλιφόρνια!

Ταξιδιάρης, όπως είπαμε, ήταν και ο Ηρακλής. Αυτός, πιο «σικ» από τον Σωκράτη, προτίμησε τη Νέα Υόρκη! «Ο Ηρακλής στη Νέα Υόρκη» (1970), με τον σημερινό κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Σβαρτσενέγκερ! Ο συγκεκριμένος αυτός ήρωας της ελληνικής Μυθολογίας - ο Ηρακλής όχι ο Σβαρτσενέγκερ - άρεσε πολύ στους παραγωγούς. Από τον πρώτο «Ηρακλή» του 1957 με τον Στιβ Ριβς, μέχρι σήμερα, είναι δεκάδες οι ταινίες που αναφέρονται στον ίδιο και τις περιπέτειές του! «Ο Θρίαμβος του Ηρακλή» το 1964 (οι «Θρίαμβοι» σωστότερα, γιατί και άλλες ταινίες είχαν τη λέξη θρίαμβος στον τίτλο τους). «Ηρακλής εναντίον Μασίστα», σε πολλές εκδοχές, βέβαια! «Ο Ηρακλής ξυπόλυτος»... ίσως! «Ο Ηρακλής ξεβράκωτος»... σίγουρα!

Ενας άλλος μυθολογικός ήρωας ή μάλλον μια μυθολογική ηρωίδα, που ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από τον κινηματογράφο, ήταν η Ωραία Ελένη! Αυτή, που σύμφωνα με την τρέχουσα ηθική «τα 'θελε και τα 'παθε», όπως λένε και στις σχετικές κουτσομπολίστικες τηλεοπτικές εκπομπές, πόρνη την ανέβαζαν πόρνη την κατέβαζαν στις περισσότερες ταινίες. Δεν έλειψαν, βέβαια, και οι εξιδανικεύσεις! Ολες οι ταινίες που αναφέρονται στην Τροία, και γυρίστηκαν τόσες πολλές, μοιραία αναφέρονται και σε εκείνη. Και ανάλογα το βίτσιο του κάθε δημιουργού βλέπαμε και μια διαφορετική Ελένη! Πάντως, τελικά, ήταν ένα επιπόλαιο, για να μην πούμε ένα αχρείο, πλάσμα...

Οδυσσέας, Ηρακλής, Ωραία Ελένη, Πηνελόπη, Θησέας, Ιάσονας, Αλέξανδρος, Λεωνίδας... Τα παραπάνω ονόματα πότε «έπαιζαν» μόνα τους και πότε παρέα. Εχουμε ταινίες με τον «Ηρακλή» μόνο του, αλλά και παρέα με τον Σαμψών και τον Οδυσσέα, «Ηρακλής, Σαμψών και Οδυσσέας» (1963)! Τον Ηρακλή, επίσης, τον έχουμε παρέα με τον άγνωστο, για την ελληνική μυθολογία, Μασίστα! Να μην αναφερθούμε στις «Τροίες» και στους «Τρωικούς Πολέμους». Ούτε στις μονομαχίες των γνωστών ηρώων της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Για την ιστορία ο Οδυσσέας, μετά τον Ηρακλή, είναι από τους πιο ταλαιπωρημένους...

Μερικοί τίτλοι θα μας φέρουν, ίσως, στα ίσα μας! «Οι γίγαντες της Θεσσαλίας» (1960), «Θησέας εναντίον Μινώταυρου» (1961), «Σύγκρουση Τιτάνων», «Η Ελένη της Τροίας», «Μεγαλέξανδρος», «Ο Πόλεμος της Τροίας» (1962), «Ο Λέων της Σπάρτης» (1962), «Ο Κολοσσός της Ρόδου» (1961), πάλι «Ο Πόλεμος της Τροίας», το 2003 αυτή τη φορά, πάλι ο «Μεγαλέξανδρος»... Να μην πούμε για τους Μασίστες, για τους Κύκλωπες, για την Κίρκη και τους Λωτοφάγους. Μόνο η Τσινετσιτά γύρισε περίπου 200 ταινίες μυθολογικού περιεχομένου! Μαζί με το Χόλιγουντ και τις πορνοταινίες με ιστορικό περιεχόμενο, σίγουρα έχουμε ξεπεράσει τις 500!

Στις πεντακόσιες, λοιπόν, αυτές ταινίες, είδαμε τέρατα και σημεία! Στη «Σύγκρουση Τιτάνων» (1981) στη σκηνή που θανατώνεται η Μέδουσα, για παράδειγμα, στο φόντο της δολοφονίας κάνουνε πασαρέλα μάγισσες! Στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια ασέβεια είδαμε τον Φειδιππίδη στην ταινία «Λέων της Σπάρτης» (1962), μετά το «Νενικήκαμεν», να κερδίζει «μπόνους», όπως στη φόρμουλα 1, πανέμορφα και «έτοιμα για όλα» κορίτσια! Μόνο οι σαμπάνιες λείπανε! Είδαμε τον Μενέλαο να ζηλεύει τη δόξα του Φιλοκτήτη και κόντρα στη θέληση του Ομήρου να σκοτώνει εκείνος τον Πάρη! Είδαμε την Ηβη να την τρώνε τα φίδια («Ο Κατακτητής της Κορίνθου» 1962). Είδαμε τον Αγαμέμνονα να σκοτώνεται έξω από τα τείχη της Τροίας και όχι στις Μυκήνες από τον Αίγισθο. Είδαμε τον Αχιλλέα να χώνεται και αυτός κρυφά στο Δούρειο Ιππο, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί, αφού είχε ήδη σκοτωθεί από τον Πάρη! Είδαμε, και τι δεν είδαμε...

Αλλά το τι είδαμε μέχρι τώρα είναι, σίγουρα, λίγο, μπροστά σε αυτό που θα δούμε από εδώ και στο μέλλον! Οι δημιουργοί, αλλά και οι θεατές αυτών των ταινιών, έχουνε, πια, εθιστεί στη βία. Οι «300» άνοιξαν απλώς το δρόμο. Η ψηφιακή τεχνολογία ελευθερώνει όλα τα αιμοσταγή ένστικτα. Οι δυνατότητες που δίνουν οι νέες τεχνολογίες, όπως γίνεται άλλωστε και με άλλες χρήσεις, δεν μπαίνουν στην υπηρεσία του καλού και του ωραίου, αλλά του κακού και του άσχημου.

Είναι πολύ, τάχα, να ζητήσουμε, ιδιαίτερα από τους νέους που είναι και οι κυρίως πελάτες αυτών των ταινιών, να πούνε «ως εδώ»; Ούτε για αστείο, ούτε από περιέργεια, στις αίθουσες που παίζονται αυτές οι ταινίες. Και μόνον το κιτσαριό αυτών που διαδραματίζονται στις οθόνες είναι αρκετό για να γυρίσει ο καθένας τις πλάτες. Καμία ανοχή σε αυτούς που προσβάλλουν την αισθητική μας. Αντίσταση σε όλα τα επίπεδα!