Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, που μελέτησε επί δέκα χρόνια τη Μαρξιστική Θεωρία, ξοδεύοντας τόσες εκατοντάδες ή χιλιάδες μάρκα, είπε: Η πιο μικρή κοινωνική μονάδα είναι δύο.

Εδινα αυθαίρετες ερμηνείες σε πορίσματα που είχαν εξαχθεί από μελέτες και βιώματα. Είχα αναστατωθεί. Προσπαθούσα να πάω τη σκέψη μου παραπέρα. Της αφαίρεσα το φύλο, την ηλικία, την καταγωγή. Μετρώντας, κάποια νύχτα, τις ώρες και τα λεπτά της αγρύπνιας, βρήκα την απάντηση. Το βρήκα, φώναξα μέσα μου. Αυτή ήταν η απάντηση. Αφού ήμουν μόνη, την αποδέχτηκα. Και τότε πραγματικά ένιωσα τη σκέψη μου να πηγαίνει παραπέρα.

Καλά πού πάει το μυαλό του ανθρώπου και συνδέω όλα αυτά, που συνέβαιναν πριν δεκαετίες, με την κοινοβουλευτική διαδικασία σε ψήφιση νομοσχεδίων και διατάξεων; Φαντάζομαι, βέβαια, ότι υπάρχουν κανονισμοί που διέπουν τη λειτουργία του Κοινοβουλίου. Εξάλλου, πολύ συχνά ακούγεται αυτή η διαβεβαίωση από το προεδρείο του. Ομως, η αναθεώρηση του άρθρου 16, του άρθρου 24 ή και άλλων, ψηφίστηκαν μόνο από το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Πιθανόν σύσσωμο το σώμα να αγνοούσε τον Μπρεχτ και δεν κόπηκε στη μέση. Εκανε ακριβώς το αντίθετο. Το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστούν οι αναθεωρήσεις χωρίς διαλεκτική. Θύμιζε αυτό που ακουγόταν άλλοτε στις ταβέρνες της Πλάκας και έμεινε στις λαϊκές ρήσεις. Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.

Μου είναι άγνωστο το καταστατικό της λειτουργίας του Κοινοβουλίου και έτσι αγνοώ και πώς εκτιμάται η διαλεκτική από αυτούς που κάθονται στα έδρανά του. Θεωρούσα τη διαλεκτική ως τη βάση της δημοκρατίας. Ερώτηση και απάντηση. Αρχισα να την εφαρμόζω. Από τα πιο μικρά πράγματα. Ρωτούσα τη μεγάλη αδελφή: Ρουμπίνη, να κόψω τα μαλλιά μου; Επαιρνα την απάντησή της. Υστερα ρωτούσα τη μικρή αδελφή: Σούλα, να κόψω τα μαλλιά μου; Είχα δυο ψήφους και τη δική μου επιθυμία, τρεις. Υπερίσχυαν οι δυο: οπότε ή τα έκοβα ή όχι. Εμαθα πολλά από τον Μπρεχτ.