Το σχεδιασμένο σκηνικό που στήνουν δυνάμεις καταστολής και κουκουλοφόροι το τελευταίο διάστημα έχει στόχο να χτυπήσει όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί ό,τι χτίζεται εδώ και μήνες από φοιτητές, σπουδαστές, εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους, που αγωνίζονται αποφασιστικά ενάντια στα αντιδραστικά μέτρα της κυβέρνησης στο χώρο της Παιδείας. Είναι ένα ακόμα από τα όπλα της αστικής κρατικής μηχανής όχι μόνο για να χτυπήσει σήμερα αυτό που χτίζεται, αλλά για να προλάβει αύριο τα χειρότερα για την πολιτική της, τη γενικευμένη αμφισβήτηση και την πάλη για την ανατροπή της.

Γιατί τα χειρότερα είναι το να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι γονείς τους, η πλειοψηφία του λαού, ότι αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι απλά και μόνο το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το άσυλο, ή οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνει ο νόμος - πλαίσιο για την Παιδεία. Αλλά περισσότερο απ' όλα η συνειδητοποίηση από την πλειοψηφία ότι όλοι όσοι μανιασμένα επιτίθενται σήμερα στους φοιτητές και σπουδαστές, επιχειρούν να κουκουλώσουν μια απόλυτη και άλυτη αντίθεση. Απ' τη μια μεριά ο πλούτος, το κεφάλαιο και οι κάτοχοί του και από την άλλη όσοι τον δημιουργούν, παίρνοντας σε αντάλλαγμα ένα κομμάτι ψωμί. Αλλωστε, με το νόμο ανοίγει διάπλατα η πόρτα των ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης για να εισβάλουν οι επιχειρήσεις. Για να φτιάχνονται εργάτες με συγκεκριμένες δεξιότητες άμεσα αξιοποιήσιμες από την αγορά...

Ο αστικός κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, λοιπόν, που στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό του, δηλαδή παίζει το ρόλο για τον οποίο υπάρχει, οφείλει να αντιδράσει. Και αν δούμε ποιοι συγκεκριμένα είναι αυτοί που στέκονται απέναντι στους φοιτητές και τους σπουδαστές, θα βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ που χτυπούν αλύπητα τον πραγματικό στόχο, το ποτάμι των κινητοποιήσεων. Είναι η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που, είτε διά στόματος Πολύδωρα (σ.σ. αντάρτικο πόλεων ελέω τρομοκράτησης των φοιτητών και των εργαζομένων) είτε διά στόματος Πάγκαλου (σ.σ. κινδυνεύει το πολιτικό σύστημα από όσους δεν υλοποιούν τους νόμους), εκφράζουν το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο.

Είναι η πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που ρίχνουν τόνους λάσπης στους φοιτητές (σ.σ. ενίοτε προβάλλουν και κάνα - δυο βίντεο με όργια για να μην ξεχνιόμαστε). Είναι αυτοί που μιλούν για «αλιτήριους», που «δε σέβονται τον αγώνα των γονιών τους που ξοδεύουν τόσα λεφτά». Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι υπερασπίζονται την πολιτική που καταδικάζει πάνω από μισό εκατομμύριο να είναι άνεργοι, την πολιτική που καταδικάζει 1 στους 3 να μην είναι σε θέση να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του (σ.σ. στοιχεία EUROSTAT). Μήπως αυτό δεν είναι μορφή βίας;

Μόνο που για να λειτουργήσει καλά το σχέδιο καταστολής χρειάζονται και εξαρτήματα μηχανισμών με κουκούλες. Κάποιοι το παίζουν αγωνιστές. Και κάποιοι στο κίνημα τους νομίζουν αγωνιστές. Ετσι στήνονται και οι προβοκάτσιες για να χτυπιούνται οι κινητοποιήσεις. Γιατί θέλουν να σπάσουν το μέτωπο από τα μέσα, καλλιεργώντας αρνητική ψυχολογία ενάντια στο κίνημα. Γιατί βλέπουν ότι όσο περισσότερο φουντώνει ο αγώνας τόσο περισσότερο πείθονται ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις για το δίκιο τους, άσχετα αν κατεβαίνουν ή δεν κατεβαίνουν στο δρόμο. Θα 'ρθει η ώρα που θα κατέβουν. Οσο περισσότερο φουντώνει το κίνημα σε κάθε μέτωπο πάλης τόσο θα μαζικοποιείται. Και αυτό πρέπει να το αποτρέψουν.