Του ΣΤΑΘΗ, από την «Ελευθεροτυπία»

Τώρα μας πλασάρουν και μια άλλη πλευρά: Οτι είναι διχασμός του λαού η μη εξασφάλιση συναίνεσης.

Από πού κι ως πού είναι το ίδιο λαός η αστική και η εργατική τάξη; Και γιατί είναι κακός αυτός ο διχασμός μεταξύ τους; Αντίθετα, όσο πιο βαθύς τόσο καλύτερα για τους εργάτες. Αν κάτι δεν πάει καλά χρόνια τώρα είναι ακριβώς αυτό. Η συναίνεση που τελικά σημαίνει υποταγή των εργατών στους σχεδιασμούς των αστών. Ο εγκλωβισμός τους στα κόμματα των αστών λες και μπορεί να δει ποτέ προκοπή ο εργάτης από το αφεντικό του.

Οσο πιο βαθύς, λοιπόν, αυτός ο διχασμός, όσο, δηλαδή, λιγότερη συναίνεση, τόσο το καλύτερο. Ο με κάθε τρόπο διαχωρισμός από τους αστούς συμβάλλει στη λαϊκή ενότητα.

Το υπ' αριθμόν 1 σύνθημα των εργατοπατέρων είναι η συναίνεση. Ο Μονκς, τη μόστρα του οποίου «στραπατσάρισαν» οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, προΐσταται αυτή την περίοδο των προσπαθειών της Κομισιόν, δηλαδή του διευθυντηρίου των μονοπωλίων της ΕΕ, να περάσει στους εργάτες ως θετική εξέλιξη η μετατροπή του συνόλου των εργασιακών σχέσεων σε ελαστικές με εγγύηση κάποια επιδόματα φτωχοκομείου. Ο προηγούμενός του ήταν αυτός που προσυπέγραψε την κατάργηση του 8ωρου. Με εργαλείο πάντα την εξασφάλιση της συναίνεσης των εργατών για την επιτυχία του στόχου των αστών για την ανταγωνιστικότητα. Κάθε τέτοιο μέτρο έχει συμβάλει στον παραπέρα κατακερματισμό της εργατικής τάξης. Στο να δίνει ο καθένας μόνος τη μάχη με το δυνάστη του.

Τι ήταν και παραμένει αυτό που ενώνει τους εργάτες; Η ύπαρξη ταξικού πόλου. Αυτό που ενόχλησε τους διάφορους κολαούζους στη διαμαρτυρία κατά του Μονκς δεν ήταν κύρια αυτή καθαυτή η διαμαρτυρία, αλλά το γεγονός, αφενός, ότι τους χάλασε τη σούπα της με ευρωενωσιακό περιτύλιγμα προβολής της ταξικής συνεργασίας, και, αφετέρου, και το κυριότερο, ότι αυτό έγινε με όρους ταξικού κινήματος. Οτι σηματοδοτεί ένα «ως εδώ»...