πενήντα πέντε χρόνια κλείνουν φέτος από την εκτέλεση του ηρωικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Μπελογιάννη. Την Κυριακή, 30 Μάρτη του 1952 στις 4 το πρωί - στο ματωμένο χώμα - στου Γουδή έπεφτε από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος ο Νίκος Μπελογιάννης. Ανθιζε από το αίμα του η διαλεκτική του γαρούφαλου. Μαζί του, εκτελούνταν οι κομμουνιστές Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος, Ηλίας Αργυριάδης. Κι ήταν ημέρα Κυριακή... Δεν εγένοντο εκτελέσεις ούτε και απ' τους Γερμανούς κατακτητές. Το αμερικανόδουλο καθεστώς, κατ' εντολήν των αφεντάδων του, παραβίαζε τον άγραφο νόμο. Αφού πρώτα χάλκευσαν μια σειρά από κατηγορίες, έστησαν δίκες, κατασκεύασαν ψευδομάρτυρες...

Για την εκτέλεση του μαχητή του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, του ανθρώπου της δράσης και της ηρωικής πάλης, που στάθηκε υπερήφανος μπροστά στους εκτελεστές του - όπως ήταν παλικάρι στις φυλακές της εξορίας, της μεταξικής δικτατορίας - της ιταλικής κατοχής, ο ποιητής του «κυκλάμινου» Γιάννης Ρίτσος έγραφε για τον Μπελογιάννη: «Μήπως με σένα Μπελογιάννη σ' αντικαθιστάμε, με σιωπηλό/ φόρεμα της άνοιξης που παίζει σήμερα τις μαύρες κορδέλες;/ Ολα για σένα αυτές οι κορνέτες τα νταούλια;.../ Μ' αυτό το γαρούφαλο σαν με κλειδί άνοιξες την πόρτα της Αθανασίας./ Με το χαμόγελό σου, φώτισες τον κόσμο όλο για να μην κατέβη η νύχτα στη Γη!» Ο Ισπανός ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, Πάμπλο Πικάσο, σε χειρόγραφο κατέγραφε το πορτρέτο του Μπελογιάννη: «Το φως από το λαδοφάναρο που φώτιζε το σκοτάδι μιας μαγιάτικης βραδιάς στη Μαδρίτη, τα ευγενικά πρόσωπα του τουφεκισμένου λαού που τον δολοφόνησε ο ξένος άρπαγας στον πίνακα του Γκόγια, είναι η ίδια σπορά φρίκης που σπέρνει με τις ανοιχτές φούχτες των προβολέων πάνω στα ορθάνοιχτα στήθια της Ελλάδας μια κυβέρνηση που σκορπίζει το θάνατο, το φόβο και το μίσος. Ενα πελώριο άσπρο περιστέρι περνάει κι αφήνει το οργισμένο του πένθος πάνω στη γη».

Σήμερα, που η «νέα τάξη» του αίματος διευρύνει την προϊστορική καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι σκέψεις του Νίκου Μπελογιάννη είναι επίκαιρες: «Σήμερα ο μεγαλοϊδεατισμός εξελίσσεται και σε κοσμοπολίτη της Παξ Αμερικάνα... Στο βωμό της ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος το ΚΚΕ έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες... Κι αν δεν υπήρχαν, σήμερα έμποροι και οι κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί όχι μόνον από τους φίλους, αλλά κι απ' τους τίμιους και καλόπιστους αντιπάλους μας. Γι' αυτό οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δε δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδος» (29/2/1952).

Τη ζοφερή μέρα, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ έβγαλε ανακοίνωση: «Ο Νίκος Μπελογιάννης έπεσε για τη λευτεριά, δημοκρατία, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο». Εκείνο, το πρωί έπεφτε από τις σφαίρες των Αμερικανών υπηρετών - δημίων. Σήμερα ζει στις καρδιές μας - σύμβολο των λαϊκών αγώνων. Δείχνουν οι «φλόγες του», το δρόμο της ειρήνης. Ζει στις καρδιές της προοδευτικής ανθρωπότητας - της Ιστορίας μας. Μας εμπνέει για τους λαϊκούς αγώνες της ταξικής πάλης, για το σοσιαλισμό.