Το σκάνδαλο, με τη χασούρα εκατομμυρίων ευρώ που υπέστησαν αρκετά ασφαλιστικά ταμεία μέσω των ομολόγων, ξαναέφερε στην επιφάνεια τη γενική, σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, κατάσταση που επικρατεί σε ολόκληρο το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η οποία συντίθεται από πολλά, μικρότερα και μεγαλύτερα σκάνδαλα, που επωάζονται κατά καιρούς στο θερμοκήπιο της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας. Αναδεικνύει την ανάγκη, ο αγώνας της εργατικής τάξης και του κινήματός της να είναι ενιαίος, να στοχεύσει με «σταθερό χέρι» την αιτία του προβλήματος, για να μην είναι λειψός και αναποτελεσματικός. Να βλέπει το «δάσος» και να μην εστιάζει αποκλειστικά στο «δέντρο».

Να διατυπώσει το πολιτικό αίτημα και να το διεκδικήσει με αποφασιστικότητα για επιστροφή όλων των κλεμμένων από τα ασφαλιστικά ταμεία, από τη δεκαετία του '50 έως σήμερα. Υπενθυμίζουμε ότι από το 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα αποθεματικά των Ταμείων, χρήματα των εργαζομένων, με υποχρεωτικούς νόμους, τα εκμεταλλευόταν η Τράπεζα της Ελλάδας με 0% επιτόκιο (τα επιτόκια καταθέσεων τότε ήταν πάνω από 10% - 15%) και τα παραχωρούσε ως κίνητρα στους βιομηχάνους για να μεγαλώνει το κεφάλαιό τους. Και φυσικά να διεκδικηθεί η αποκατάσταση της ζημιάς που προκλήθηκε από το ρίξιμο των αποθεματικών στον τζόγο, όχι μόνο της τελευταίας τριετίας, όπως λέει το ΠΑΣΟΚ και η ΓΣΕΕ, αλλά όλης της ζημιάς που προκλήθηκε από τότε που το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση άνοιξε το δρόμο στο τζογάρισμα. Οπως επίσης και ο τερματισμός κάθε μορφής τζογαρίσματος.

Ενας τέτοιος αγώνας θα αναδείξει κι άλλες πλευρές - πληγές του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Την εισφοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή είτε με τη μη απόδοση παρακρατημένων εισφορών είτε με την ανασφάλιστη εργασία κ.λπ. Τις πολιτικές ευθύνες των δυνάμεων του δικομματισμού που νομιμοποίησαν αυτήν την κατάσταση με μπαράζ χαριστικών ρυθμίσεων προς τη μεγαλοεργοδοσία. Τις ευθύνες συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που, ενώ έκαναν τα στραβά μάτια σ' αυτήν την πραγματικότητα, αργότερα την επικαλούνταν για να δικαιολογήσουν σαν αναγκαία τα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι ότι ένα τέτοιο επιθετικό ως προς τις διεκδικήσεις του, εξοπλισμένο με τα πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν από την υπόθεση αυτή, κίνημα, μπορεί να λειτουργήσει ως ασπίδα για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης από νέες επιθέσεις. Στο όνομα των ελλειμμάτων, αυτοί οι ίδιοι που ευθύνονται για την πρόκλησή τους, θα σερβίρουν νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που «μαγειρεύονται» καιρό τώρα. Τέτοια είναι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η μείωση των συντάξεων, η υποβάθμιση των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών κ.ά.

Αλλαγές, οι οποίες εντάσσονται στις γενικότερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, στην προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να διαμορφώσει ευνοϊκότερους όρους για την αναπαραγωγή του και που θα επιχειρούνταν ούτως ή άλλως από τους πολιτικούς του εκφραστές, ανεξάρτητα από το σκάνδαλο με τα ομόλογα, τα ελλείμματα κ.λπ. Απλά, η συγκυρία τούς δίνει «πάτημα» να προχωρήσουν ταχύτερα σε μια τέτοια κατεύθυνση. Η εργατική τάξη να είναι σε επαγρύπνηση και αγωνιστική εγρήγορση. Με τη συσπείρωση και την πάλη της μπορεί να ανακτήσει χαμένο έδαφος και να κερδίσει και νέο. Με την όξυνση της ταξικής κοινωνικοπολιτικής της πάλης μπορεί να ωθήσει τις εξελίξεις σε ευνοϊκή για την ίδια και τα συμφέροντά της κατεύθυνση.