Στις 29 Απρίλη, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής», ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος, σε μια μνημειώδη αποστροφή του λόγου του, αποφάνθηκε: «Οταν το ελάχιστο ανεκτό όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης έχει φτάσει στα 1.300 ευρώ, είναι πρόκληση να ισχυρίζεται κανείς ότι αμοιβή στα 650 και 700 ευρώ μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική. Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς είναι το τέλος της εργασίας και η αρχή της σκλαβιάς». Δε θα σταθούμε στα 1.300 ευρώ, μισθό τον οποίο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ όψιμα και δημαγωγικά χαρακτηρίζει «ελάχιστο ανεκτό όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης». Αλλωστε πάμπολλες φορές ο ίδιος και οι νεροκουβαλητές του έχουν δώσει εξετάσεις στο κεφάλαιο και τα κόμματά του, χαρακτηρίζοντας αυτό ακριβώς το αίτημα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος «μαξιμαλιστικό» και «ουτοπικό», μακριά από τις «αντοχές της οικονομίας» και σε βάρος της «ανταγωνιστικότητας», της οποίας η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αποτελεί από τους πιο ένθερμους υπέρμαχους.

Αφού όμως ο Γ. Παναγόπουλος ανακάλυψε ότι μισθοί των 650 και 700 ευρώ σηματοδοτούν «το τέλος της εργασίας και την αρχή της σκλαβιάς», θα του θυμίσουμε ότι στις 3 Απρίλη του 2006 ο προκάτοχός του στη ΓΣΕΕ και στην προεδρία της ΠΑΣΚΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, συμφώνησε με τους βιομηχάνους για αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα της τάξης των 0,77 ευρώ την ημέρα για δυο μάλιστα χρόνια, για να κερδίσει το χειροκρότημα τόσο της κυβέρνησης και των βιομηχάνων, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Με βάση αυτή τη συμφωνία, ο κατώτερος μισθός διαμορφώθηκε από την 1/5/2007 στα 657,89 ευρώ.

Τι έλεγε ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αμέσως μετά τη συμφωνία; Επί λέξει τα παρακάτω: «Σήμερα κάναμε ένα σημαντικό και ουσιαστικό βήμα, με τη συμφωνία που πετύχαμε. Αφ' ενός μεν ακυρώσαμε στην πράξη την κυβερνητική πολιτική λιτότητας μισθών και ημερομισθίων. Πολιτική που παράγει κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια για τους πολλούς, υπερκέρδη και προνόμια για τους λίγους, που επιτίθεται στους εργαζόμενους και στα δικαιώματά τους, αμφισβητεί και ανατρέπει ΣΣΕ και κατακτήσεις δεκαετιών (...) Αφ' ετέρου μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες (τις πιο δύσκολες και σκληρές της τελευταίας 10ετίας) προχωρήσαμε και πετύχαμε μια αξιοπρεπή συμφωνία αυξήσεων μισθών και ημερομισθίων (...)».

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θριαμβολογούσε ότι με τη συμφωνία που πέτυχε πάταξε την κυβερνητική πολιτική της λιτότητας, των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτώχειας και επέβαλε αξιοπρεπείς αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα! Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η ίδια πλειοψηφία χαρακτηρίζει «σκλαβιά» τους μισθούς στους οποίους συμφώνησε! Πότε λοιπόν έλεγε ψέματα; Και τότε και τώρα! Γιατί στόχος της είναι να παραπλανήσει τους εργαζόμενους, να τους ενσωματώσει πλήρως στη λογική της συναίνεσης και της υποταγής στις αξιώσεις των βιομηχάνων. Και παράλληλα, να συνδράμει την ψευτοαντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, για την επάνοδο του οποίου στη διακυβέρνηση κόπτεται. Στη βάση αυτή αναδεικνύεται το πόσο φαιδρή, αλλά συγχρόνως και επικίνδυνη για τους εργαζόμενους είναι αυτή η πλειοψηφία. Ιδιαίτερα όταν παραδέχεται από μόνη της, ότι στις αλυσίδες της σκλαβιάς που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ περνούν στους εργαζόμενους, η ίδια κλειδώνει το λουκέτο...