Ενα απλό μεταλλικό κουτί από καφέ έφτασε στα χέρια της παραλήπτριάς του στην Ελλάδα, σταλμένο από τη Ρωσία. Εχοντας διανύσει στις αποσκευές του λεωφορείου χιλιάδες χιλιόμετρα, περνώντας παλιά και νέα σύνορα και τελωνεία. Ενα απλό μεταλλικό κουτί που όταν ανοίχτηκε το καπάκι του, έχοντας απολέσει πια το άρωμα του καφέ, το δωμάτιο γέμισε ξαφνικά πολεμικές ιαχές, κραυγές τραυματισμένων, πόνο, δάκρυα, πείσμα, ελπίδα. Γέμισε το δωμάτιο με οσμή πολεμικού μετώπου...

Γιατί μέσα σε αυτό το κουτάκι ήταν στριμωγμένα μετάλλια, στρατιωτικά ντοκουμέντα και μνείες απευθυνόμενες σε έναν από τα εκατομμύρια των μαχητών του Κόκκινου Στρατού, παππού της παραλήπτριας, που έφυγε από τη ζωή πριν χρόνια, αλλά που ο ίδιος και η οικογένειά του φύλαγαν αυτά τα απλά υπηρεσιακά χαρτιά και τα μετάλλια σαν αυτό που ήταν: Μια πολύ βαριά κληρονομιά.

Ανάμεσα σε αυτά τα ντοκουμέντα ξεχώρισαν αμέσως δύο δίπτυχα, κιτρινισμένα από το χρόνο, αλλά σε τόσο καλή κατάσταση που, ειδικά για το ένα, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι πέρασε κυριολεκτικά διά πυρός και σιδήρου, από τουλάχιστον τρία μέτωπα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, καλά φυλαγμένο στο εσωτερικό της χλαίνης του 17χρονου τότε μαχητή: Το ατομικό βιβλιάριό του με ημερομηνία 1941, μόλις ολοκλήρωσε τη βασική στρατιωτική εκπαίδευση διακόπτοντας το σχολείο λόγω της έναρξης της φασιστικής επίθεσης, και το δίπτυχο που συνόδευε το Μετάλλιο ανδρείας Β΄ Βαθμού που του απονεμήθηκε το 1946. Αυτό το βιβλιάριο ήταν στην τσέπη του και τη στιγμή που δέχτηκε τη ριπή στο χέρι και σχεδόν ταυτόχρονα έσκαγε πολύ κοντά του ένα βλήμα που του προκάλεσε πολύμηνη απώλεια σχεδόν όλων των αισθήσεων. Νοσηλεύτηκε, επανήλθε και αποστρατεύτηκε το 1946, με το παραπάνω μετάλλιο.

Οσο η εγγονή άδειαζε το κουτί του καφέ, αργά, με χέρια που έτρεμαν, η μυρωδιά στο δωμάτιο άλλαζε. Γινόταν δροσερή, ανάλαφρη. Οι ιαχές και οι κραυγές απομακρύνονταν όπως ο ατμός από το τσάι που συνήθιζε να πίνει ο παππούς τα απογεύματα. Τώρα, τα ντοκουμέντα ήταν διαφορετικά: Το επαγγελματικό δίπλωμα οδηγού που απέκτησε μετά τον πόλεμο και έγινε η δουλιά του. Η ολοκλήρωση των τάξεων του σχολειού που δεν πρόλαβε να τελειώσει στην ώρα τους. Τα τιμητικά επετειακά μετάλλια του σοβιετικού κράτους με τις ημερομηνίες χαραγμένες πάνω τους να παραπέμπουν σε γνώριμες εικόνες για την εγγονή: Με τους βετεράνους να φορούν τα καλά τους και τα μετάλλια στο στήθος και να βολτάρουν στην πόλη κάθε 9 του Μάη χαϊδεύοντας τα κεφάλια της πιτσιρικαρίας με τα πιονέρικα μαντίλια και τα μάτια καρφωμένα στα ρυτιδιασμένα χείλη να αφουγκράζονται πίσω από κάθε λέξη την ιστορία.

Ο παππούς δεν πρόλαβε να δει το χάλκινο άγαλμα του συμπολεμιστή του να ξηλώνεται από το Τάλιν. Το άγαλμα των συντρόφων του που έμειναν για πάντα 17 χρόνων. Αυτών που δεν πρόλαβαν να επιστρέψουν στα θρανία, να αποκτήσουν παιδιά και εγγόνια για να τους αφήσουν τα μετάλλιά τους. Αυτών που τσάκισαν το φασισμό με χέρια που ακόμη μύριζαν μελάνι. Και τώρα, τους λένε «κατακτητές»...

Η εγγονή όμως μπορούσε να φανταστεί την αντίδρασή του: Θα χάιδευε στοργικά το ατομικό στρατιωτικό του βιβλιάριο με το θολό από το χρόνο αστέρι του Κόκκινου Στρατού στο πάνινο εξώφυλλό του. Ισως να του ψιθύριζε και κάτι που μόνο αυτοί οι δύο σύντροφοι θα άκουγαν. Και θα το έβαζε πάλι στη θέση του. Αλλωστε, δεν είχε ακούσει ποτέ τον παππού να βρίζει. Πάντα τον θυμόταν να χαμογελά και να προσφέρει...