Αυτός ο «διχασμός» συνεχίστηκε και όταν η ταινία έφτασε στο εμπόριο. Από τη μια δημιούργησε φανατικούς θαυμαστές και από την άλλη φανατικούς εχθρούς. Ο,τι πρέπει, δηλαδή, για μια επιτυχή εμπορική καριέρα. Στους εχθρούς συμπεριλήφθηκε το κράτος με τα όργανά του, αλλά και μεμονωμένοι πολιτικοί, τόσο ρεπουμπλικανοί όσο και δημοκρατικοί. Με τους παραπάνω συντάχτηκε και το επίσημο κύκλωμα των αιθουσών των ΗΠΑ. Το οποίο, συμμετέχοντας στο γενικό μποϊκοτάζ, αρνήθηκε να προβάλει την ταινία στις αίθουσες του! Το ίδιο έκανε και μεγάλο μέρος των ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνο, Τύπος), το οποίο αρνήθηκε να διαφημίσει (άμεσα ή έμμεσα) την ταινία. Στους φίλους και στους θαυμαστές της (συναισθηματικά και όχι λογικά, βέβαια) συμπεριλήφθηκαν «ανεξάρτητα προοδευτικά μυαλά», άνθρωποι που μισούν τον Μπους, ανάμεσά τους βέβαια όλοι αυτοί που γνώρισαν από πρώτο χέρι την πολιτική του. Πολλοί θεατές, σίγουρα, είδαν τη δολοφονία σαν «θεία δίκη»! (Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανε τη δολοφονία πειστική. Κάποιοι θεατές ήθελαν να πιστέψουν αυτά που έβλεπαν στην οθόνη και ας ήξεραν πως δεν ήταν αλήθεια).

Ομως, γιατί ακριβώς πρόκειται; Πρόκειται για ένα μείγμα ντοκιμαντέρ και επινοημένης ταινίας. Ο Βρετανός σκηνοθέτης Γκάμπριελ Ρέιν,χρησιμοποιώντας «επίκαιρα», σκηνοθετεί τη δολοφονία του προέδρου Τζορτζ Μπους! Η ίδια η δολοφονία, στην οποία βλέπουμε τον πρόεδρο της Αμερικής να σωριάζεται από τις σφαίρες στο έδαφος, έξω από το «Σέρατον» του Σικάγου, μετά από μια αληθινή ομιλία του για την οικονομία, έχει απόλυτη πειστικότητα! (Ο Μπους, με τη βοήθεια κομπιούτερ, «φορέθηκε» σε έναν ηθοποιό, ο οποίος έπαιξε στις πρόσθετες (ψεύτικες) σκηνές!)

Πέρα από το ξάφνιασμα και τα ανάμεικτα συναισθήματα που μας προκαλεί η ίδια δολοφονία (όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μπους ζει και ...βασιλεύει και ωστόσο εμείς τον βλέπουμε νεκρό), η ταινία βάζει και μια σειρά πολιτικά ζητήματα, τα οποία σηκώνουν μεγάλη συζήτηση! Αυτά τα ζητήματα, άλλωστε, είναι που προκάλεσαν τις αντικρουόμενες συζητήσεις...

Και ας ξεκινήσουμε με το κορυφαίο! Τι νόημα έχει, ποια ανάγκη έρχεται να καλύψει μια ταινία με μια φανταστική δολοφονία του προέδρου της Αμερικής; Προσθέτει τίποτα στον πολιτικό διάλογο; Λύνει κανένα πρόβλημα; Οχι, βέβαια! Αλλά και τα άλλα πολιτικά ζητήματα, που ακολουθούν τη δολοφονία, και τα οποία θίγει η ταινία, σε τι συνεισφέρουν στην παγκόσμια αγωνία; Σχεδόν σε τίποτα! Γιατί, τουλάχιστον αυτά τα ζητήματα που βάζει η ταινία, και με τον τρόπο που τα βάζει, είναι, πια, παγκοίνως γνωστά και γι' αυτό τετριμμένα! Ποιος, για παράδειγμα, δε γνωρίζει πως η όποια δολοφονία του όποιου προέδρου της Αμερικής, τελικά, θα αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο για τους σκοπούς της οικονομικής και πολιτικής κλίκας της μεγάλης αυτής χώρας και του παγκόσμιου κεφαλαίου; Ποιος, επίσης, δε γνωρίζει πως το μεγάλο πρόσχημα, για τη σημερινή επιθετική πολιτική των ΗΠΑ, είναι η «τρομοκρατία» των μουσουλμάνων; Αυτά τα πολύ γνωστά και πολύ συζητημένα έρχεται να επαναλάβει η ταινία!

Η επανάληψη αυτή καθ' εαυτή, ακόμα και όταν δεν προσθέτει τίποτα καινούριο, δεν είναι σώνει και καλά κακή (πλεονασμός). Εμένα προσωπικά δε θα με ενοχλούσε. Δεν είναι, δα, τόσο κακό να ακούμε και να βλέπουμε πώς στήνονται οι δολοφονίες και πώς μεθοδεύονται οι συνωμοσίες! Οι προβληματισμοί μου με την ταινία έχουν να κάνουν με την έλλειψη πολιτικής καθαρότητας. Με τους σκοπούς και τους λόγους που τη γέννησαν. Οσο και να έψαξα για δικαιολογίες, δεν κατάφερα να συλλέξω καμία. Κατέληξα, δυστυχώς, στο συμπέρασμα ότι η ταινία γυρίστηκε για το εισιτήριο! Οι δημιουργοί της δε μας αποκάλυψαν τις αγωνίες τους, τους πόθους τους, τις ανησυχίες τους. Εστησαν ένα έξυπνο κινηματογραφικό παιχνίδι (τέχνασμα) και μας περιμένουν στο ταμείο της αίθουσας.

Αλλά, εντάξει με τα πολιτικά! Ας πούμε ότι εκεί η ταινία δε μας πλούτισε! Μήπως, όμως, μας πλούτισε καλλιτεχνικά; Δυστυχώς και εδώ είναι δύστοκη! Η ταινία θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και στο μισό χρόνο. Τράβα από εδώ, τράβα από εκεί, την έφτασαν - με το ζόρι - στα 90 λεπτά, χρόνο αναγκαστικά απαραίτητο, για μια μεγάλου μήκους ταινία!

Παίζουν: Μπράιαν Μπόλαντ, Χιντ Αγιούμπ, Μπέκι Αν Μπέικερ.