Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Θέλει χτισμένο το οικόπεδο στα καμένα.

Πώς τα φέρνει έτσι η ιστορία: Η κυβέρνηση Τσολάκογλου, επί ναζιστικής κατοχής, ήταν αυτή που παραχώρησε μέρος της Πάρνηθας σε διάφορους από αυτούς που σήμερα εμφανίζονται ιδιοκτήτες στα φιλέτα.

Την ίδια, περίπου, περίοδο, στο Κορωπί, κάψανε το υποθηκοφυλακείο κι αμέσως μετά την Κατοχή άρχισαν να εμφανίζουν διάφοροι συμβόλαια που παρουσιάζουν τα βουνά σαν ιδιοκτησία τους.

Ο Ράλλης έκανε την πρώτη πρόταση για το χτίσιμο στα καμένα.

Πήρε τη σκυτάλη ένας πράσινος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κι έκανε πράξη τη μετατροπή του δάσους σε οικοδομές.

Κι έρχεται σήμερα ένας γαλάζιος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, να αναλάβει, λέει, να προστατέψει τα καμένα. Πώς; Χτίζοντάς τα;

Είναι κάπου εκεί που συνειρμό το συνειρμό σαλτάρεις και αναζητάς το ξύλο για να τους ξυλοφορτώσεις αλύπητα. Ολους μαζί. Και ύστερα να τους ξεκουμπίσεις από πάνω σου...

Δίπλα σου το μεγάλο σχέδιο: Η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση, λέει, στην καρδιά της φωτιάς, στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Κι αυτό θεωρείται σχέδιο ειρήνης! Οπως πρόοδος είναι οι διαρκείς συγχωνεύσεις και εξαγορές επιχειρήσεων με νούμερα ασύλληπτα.

Από μια σκοπιά, πράγματι, όλα αυτά είναι πρόοδος. Καπιταλιστική πρόοδος. Που σημαίνει ένταση της βαρβαρότητας.

Ασχετο: Κάτι εταιρείες της αρπαχτής που παριστάνουν τις οικολογικές και οργανώνουν ποδηλατικές εκδρομές στο βουνό - αφού βρίσκουν κορόιδα που χρειάζονται εταιρεία-νταβατζή για κάτι τέτοιο - μεταθέτουν, λέει, τα σχέδιά τους: Αφού δεν υπάρχει δάσος στην κορφή έβαλαν στο μάτι το δάσος στο Τατόι.

Πίσω ρε! Αφήστε και ένα κομμάτι γης να ησυχάζουμε χωρίς να σας βλέπουμε να εισπράττετε από τον αέρα που αναπνέουμε.