Αναρωτιέσαι πώς μπορούν και αναπνέουν. Πώς αντέχουν τα χνότα τους; Ισως, εμείς, οι «κοινοί θνητοί», αδυνατούμε να καταλάβουμε το ...μεγαλείο της λάσπης. Ισως, εμείς, οι «οπισθοδρομικοί», δεν αντιλαμβανόμαστε πώς μπορείς να λες, συνειδητά, τόσο χυδαία ψέματα. Δεν είναι μόνον ο Πάγκαλος, ο Παπουτσής, ο Βερελής, είναι το ΠΑΣΟΚ. Και όταν λέμε ΠΑΣΟΚ, αναφερόμαστε σε όλη αυτή τη νοοτροπία που καλλιέργησε στην ελληνική κοινωνία. Μιλάμε γι' αυτό το κόμμα, που ξεκίνησε με φιλολαϊκά συνθήματα, συγκαλύπτοντας αυτό στο οποίο έχει εξελιχθεί, σ' ένα «καθαρό» κόμμα της αστικής τάξης. Μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ της υποκρισίας, της αναξιοπιστίας, της «ψευτομαγκιάς».

Αυτά τα χαρακτηριστικά που έχουν κάτι τύποι, που τους βλέπεις «χαλαρούς», με το φραπεδάκι στο χέρι, να κάνουν τους «σπουδαίους». Κάτι τύποι, που διαδίδουν, σε γνωστούς και φίλους, πως «όλα έχουν κανονιστεί», «θα βρω το γνωστό μου», «θα κάνω την αρπαχτή μου» και ...«όλα καλά». Αυτά τα στοιχεία που έχουν οδηγήσει έναν καλό φίλο να λέει, πολύ εύστοχα, πως «ΠΑΣΟΚ είναι ο τρόπος που ζεις, ακόμα και ο τρόπος που αναπνέεις». Αυτός ο «γνωστός» τρόπος που γιγαντώθηκε στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ και τον ακολουθούν, το ίδιο καλά, και οι «γαλάζιοι» της ΝΔ, κι ας πούλησαν «σεμνότητα και ταπεινότητα» προεκλογικά. Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, σ' αυτό δεν είναι ίδιοι. Οι «ΠΑΣΟΚοι», πρέπει να παραδεχτούμε, έχουν άλλο ...στιλ.

Αυτοί, λοιπόν, οι επαγγελματίες του είδους, επιμένουν, χωρίς αιδώ, να παρουσιάζονται σαν ...αισθηματίες, επιμένουν να πλασάρονται σαν «αντιδεξιοί». Αυτοί έχουν το θράσος, εν έτει 2007, μετά από τόσα χρόνια υπηρέτησης και εξυπηρέτησης των «λίγων και εκλεκτών», να αμφισβητούν πως το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στο κεφάλαιο και το κατηγορούν και για οικονομικές συναλλαγές! Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια... Πραγματικά, μόνο, «ΠΑΣΟΚοι» θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο, χωρίς ντροπή. Ενας μόνο τρόπος υπάρχει: Να μην έχεις ντροπή. Και αυτοί το έχουν αυτό το «πλεονέκτημα».

Τόλμησαν και μίλησαν αυτοί που έχουν συνδιαμορφώσει, με τη ΝΔ, το φαιό τοπίο που συναντάμε σε κάθε έκφραση της ζωής μας. Αυτοί που έχουν περάσει τα όρια της «απλής» αναξιοπρέπειας και έχουν - με ...κόπο και ...ιδρώτα - κατακτήσει τον τίτλο του προβοκάτορα. Ακόμα και αυτοί, όμως, χρήσιμοι είναι, γιατί μας θυμίζουν με ποιους έχουμε να κάνουμε. Μας θυμίζουν, με τον καλύτερο τρόπο, σε ποιο σύστημα ζούμε. Μας θυμίζουν, τέλος, ότι σε κάποιους ανθρώπους δεν αξίζει ούτε ο στίχος του Κώστα Βάρναλη, στο προλογικό του ποίημα στους «Σκλάβους Πολιορκημένους», «αχ, πού 'σαι νιότη, πού 'δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος». Ούτε αυτό δεν τους αξίζει, γιατί ήταν πάντα ίδιοι και θα παραμείνουν ίδιοι...