Αποστόλης Πλατανιάς

Από τη μια, με κύριο εκφραστή το δικομματισμό, η στρατηγική της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της πολιτικής των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων ή των εκσυγχρονιστικών αλλαγών.

Από την άλλη, η πολιτική του ΚΚΕ, πολιτική της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας που στοχεύει στη λαϊκή εξουσία και στην κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο δικομματισμός επιδίωξε την ενίσχυση ή διατήρηση της δύναμής του, ενώ το ΚΚΕ, ως ο αντίθετος προς αυτόν πόλος, επιδίωξε τη δική του ενίσχυση, που αποτελεί έκφραση της ανάγκης να δυναμώσει η άλλη όχθη, η όχθη των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, που θα είναι ανάχωμα στη νέα αντιλαϊκή λαίλαπα και ταυτόχρονα χώρος «επεξεργασίας» της λαϊκής αντεπίθεσης κατά του κεφαλαίου και των κομμάτων του, κατά του δικομματισμού και του διπολισμού, δηλαδή κατά των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνητικών συμπράξεων.

Αυτός ο χαρακτήρας της σύγκρουσης προϋπήρχε των εκλογών και συνεχίζεται, με χαρακτηριστικό του την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων που είναι ασυμφιλίωτες.

Εκτιμήθηκε η σταθερότητα στην πολιτική του, η επιβεβαίωσή της, η σιγουριά που δίνει ο ντόμπρος πολιτικός λόγος του, η προβολή στο λαό της εναλλακτικής του πρότασης εξουσίας, σε αντίθεση με άλλους που την κρύβουν. Εκτιμήθηκε το γεγονός ότι δεν υποτάσσει στην κάλπη την πολιτική, τις αξίες και το ήθος του. Μέσα σε πολλά άλλα το έδειξε αυτό, για παράδειγμα, με τη στάση του απέναντι στο ΜΕΓΚΑ, αν και βρισκόμασταν λίγες μέρες πριν από τις εκλογές: Απέσυρε από τις πολιτικές συζητήσεις τους εκπροσώπους του, στάση που εκτιμήθηκε από πολλούς εργαζόμενους. Δε γλείφουμε, ούτε κάνουμε δημόσιες σχέσεις, προκειμένου κάτι να προβάλλουν από τη δράση του Κόμματος.

Με άλλα λόγια, έπεισε πολλούς η συνεπής και επί της ουσίας αντιδικομματική στάση του ΚΚΕ.

Η εκλογική επιτυχία του ΚΚΕ τίναξε στον αέρα τα φληναφήματα περί απομόνωσης του Κόμματός μας αποτέλεσμα της ...σεχταριστικής πολιτικής του, όπως υποστήριξαν άλλοι λόγω σύγχυσης και άλλοι υποβολιμαία. Οι 146.000 ψήφοι, που προστέθηκαν στην κάλπη του ΚΚΕ, δεν είναι μικρό πράγμα, με δεδομένες διεθνώς τις συνθήκες κυριαρχίας της αντεπανάστασης.

Το συγκεκριμένο εκλογικό ποσοστό ήρθε να επαληθεύσει όλα όσα είχαν ήδη επιβεβαιωθεί στην πράξη, ήταν αντικειμενικά οφθαλμοφανή και για όσους γνωρίζουν να διαβάζουν την πορεία της ταξικής πάλης και επιδιώκουν την όξυνσή της και για τους αντιπάλους του ΚΚΕ. Εχει φυσικά τη δική της αξία η αναγνώριση αυτή να γίνεται και από νέα εργατικά, λαϊκά στρώματα και να εκφράζεται έμπρακτα στην κάλπη. Ηδη είναι αισθητή μια άλλη πνοή στην ελληνική κοινωνία, καθώς και η διεθνής απήχηση που έχει η άνοδος του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ στάθηκε και στέκεται απέναντι στις λεγόμενες ανανεωτικές αναζητήσεις. Και εδώ η εμπειρία δείχνει ότι στριφογυρίζουν διαρκώς στις ίδιες οπορτουνιστικές - σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές τα κόμματα και οι ομάδες, που ...προβληματίζονται στο λούκι της αέναης «ανανέωσης» επί 40 και πλέον χρόνια.

Πραγματική ανανέωση δεν μπορεί να υπάρξει με απόρριψη της θεωρίας της ταξικής πάλης στην έσχατη συνέπειά της. Η ανανέωση δε γίνεται με την απεμπόληση των νομοτελειών για το σοσιαλισμό, ούτε βεβαίως με «ανανεωτικές» κορόνες ευπρόσδεκτες από την πλουτοκρατία. Το ΚΚΕ είναι πράγματι ανανεωμένο, κρατά τη μεγάλη προσφορά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και διδάσκεται από το ιστορικό παρελθόν, για να ενδυναμώσει τη στρατηγική του πρόταση προς το λαό, για να γίνει καλύτερη η πάλη των παλιότερων και των νέων γενεών.

Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ επέμεινε και επιμένει ότι ανακατατάξεις, που ανταποκρίνονται στην εναλλακτική πρόταση υπέρ του λαού, είναι εκείνες του απεγκλωβισμού των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και η μετακίνησή τους στο ΚΚΕ ή σε συμμαχία μαζί του κατά του ιμπεριαλισμού.

Δεν είναι εκείνες που αναφέρονται στην απόσχιση κάποιου ηγετικού τμήματος του δήθεν «καλού ΠΑΣΟΚ», όπως καρτερά ο ΣΥΝ, προκειμένου να συμμαχήσει μαζί του. Κάποιους θέλγουν τα γεγονότα στη Γερμανία, ιδιαίτερα η περίπτωση Λαφονταίν, που συνιστά μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή, εκδοχή διαχείρισης και αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Το ΚΚΕ δεν έσπευσε να προαναγγείλει το τέλος του δικομματισμού. Στις εκλογές έγινε μόνο ένα μικρό βήμα. Απομένουν πολλά ακόμη μέχρι να εγκαταλείψουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ οι εργατικές και λαϊκές μάζες που συνέχισαν να ψηφίζουν το δικομματισμό. Τα μεγάλα και τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας.

Το τέλος του δικομματισμού προανήγγειλε, βεβαίως, ο ΣΥΝ, επειδή προσβλέπει στην αντικατάσταση του δικομματισμού με ένα διπολικό σχήμα, δηλαδή σε ένα συμμαχικό τμήμα της κεντροαριστεράς, που σημαίνει συνέχιση της αστικής κυριαρχίας με άλλη μορφή. Οσο και αν αρνείται στα λόγια ότι το απορρίπτει, η λογική και το περιεχόμενο της πολιτικής του, καθώς και ο νους του, εκεί πηγαίνουν. Σε μετεκλογικές δηλώσεις του, ο Αλ. Αλαβάνος εκδηλώθηκε σαφώς υπέρ μιας τέτοιας σύμπραξης:

«Δεν ξέρω αν θα έχει τη μορφή που πήρε στη Γερμανία με την αριστερά, με τον Λαφονταίν κ.λπ.», είπε σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό ΑΛΦΑ.

Το ΚΚΕ, βεβαίως, δεν τάζει στην εργατική τάξη, στα μικρομεσαία στρώματα της αγροτιάς και στους αυτοαπασχολούμενους. Προτάσσει τα δικαιώματά τους, τα συγκεκριμενοποιεί και καλεί σε συσπείρωση, συμμαχία και δράση, για να πάρουν αυτά σάρκα και οστά.

Από την άλλη, η κριτική που ασκεί το ΚΚΕ δεν είναι καθόλου ανέξοδη. Εκφράζει έναν σκληρό αγώνα, που είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Και αυτό, επειδή δεν έχει στόχο έναν «καλό καπιταλισμό», αλλά την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, της σοσιαλιστικής.

Αυτήν την πάλη παίρνει υπόψη της η αστική τάξη και τα κόμματά της. Αυτήν υπολογίζει και όχι τις σαπουνόφουσκες του τύπου «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». Τόσο γιατί μόνο το προχώρημα αυτής της πάλης δίνει αέρα στο γενικότερο λαϊκό κίνημα, όσο και κυρίως επειδή δείχνει ότι υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό. Ο σημερινός έχει ξεφουσκώσει προ πολλού, θα επισωρεύει περισσότερα δεινά σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, όσο θα κυριαρχεί η πολιτική του δικομματισμού.

Στη συνέχιση της ίδιας και ακόμα πιο σκληρής πολιτικής που ήδη ξεκίνησε, η εργατική τάξη έχει τον πρώτο λόγο για να την αντιμετωπίσει. Πείρα υπάρχει αρκετή, φυσικά και σε ψηφοφόρους που δεν ψήφισαν το ΚΚΕ. Εννοείται ότι το Κόμμα μας θα βρεθεί και πάλι δίπλα σε όλους τους εργαζόμενους. Ο συσχετισμός των δυνάμεων πρέπει να αλλάξει αποφασιστικά.