Πίσω όμως από τις διεργασίες για την αναζήτηση του «ηγέτη», ο οποίος θα δώσει στο ΠΑΣΟΚ «πλειοψηφικό ρεύμα», δεν μπορεί να κρυφτεί ότι η κρίση που συγκλονίζει το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της εκλογικής του ήττας αλλά βρίσκεται πρώτα και κύρια στη στρατηγική του. Στο γεγονός, επίσης, της αδυναμίας εγκλωβισμού λαϊκών μαζών στο σύστημα, ρόλο που παραδοσιακά εκπλήρωνε η σοσιαλδημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ συνταράσσεται από κρίση στρατηγικής, όπως και όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του κόσμου, όταν βρέθηκαν στην αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ καλείται για δεύτερη συνεχόμενη τετραετία να ...αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση της ΝΔ που ασκεί μια αντιλαϊκή πολιτική και με την οποία συμπλέει σε όλες τις στρατηγικές επιλογές της.

Οσο και αν επιχειρούν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να αποτινάξουν από πάνω τους την προηγούμενη κυβερνητική τους θητεία και να αποδώσουν τη νέα ήττα στην «έλλειψη κριτικής το 2004», σε ...«λάθη» και ...«παραλείψεις» τους, δεν μπορούν να «κουκουλώσουν» ότι είναι τα ίδια πρόσωπα που στις κυβερνήσεις «Σημίτη» από υπουργικές και βουλευτικές θέσεις έφεραν και ψήφισαν πλήθος αντιλαϊκών και αντεργατικών νόμων. Εφτιαξαν ένα αντιλαϊκό νομικό πλαίσιο που στη συνέχεια αξιοποίησε η ΝΔ, προσθέτοντας τους δικούς της νόμους, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, πίσω από τις υποκριτικές κορόνες, τη συνέχιση αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, στην πορεία μιας ανάπτυξης που θα ενισχύει τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, δεν την αμφισβητούν ούτε ο Γ. Παπανδρέου, ούτε ο Ε. Βενιζέλος, αλλά ούτε και μια πιθανή τρίτη υποψηφιότητα που φημολογείται ότι θα διεκδικήσει την προεδρική καρέκλα στο ΠΑΣΟΚ. Οι τοποθετήσεις των κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, παρά τις έντονες φραστικές αντιπαραθέσεις, δεν κατέληξαν ομόφωνα μόνο ότι η εκλογή του προέδρου θα γίνει στις 11 του Νοέμβρη αλλά και ότι δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Η απουσία προγραμματικών διαφορών ανάμεσα στις ηγετικές ομάδες που έχουν διαμορφωθεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ επιχειρείται να καλυφθεί από ψευδεπίγραφες «αριστερές πλατφόρμες». Τη φιλοτέχνηση ενός ...«αριστερού προσωπείου» υιοθετούν από κοινού οι «μονομάχοι», προκειμένου για μια ακόμα φορά να εγκλωβίσουν και να παραπλανήσουν τους ανθρώπους που ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, ότι δήθεν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα επιστρέψει στις «ρίζες» του, επαναφέροντας στον προγραμματικό του λόγο τις «ιδρυτικές» του «διακηρύξεις».

Σ' αυτή την επιχείρηση οι υποψήφιοι «ηγήτορες» του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησαν το γνωστό «ΠΑΣΟΚικό» ρητό: «Αλλα λέμε, άλλα πιστεύουμε και άλλα κάνουμε»... Ο Γ. Παπανδρέου και ο Ε. Βενιζέλος, που μέχρι το βράδυ της 16ης του Σεπτέμβρη συνυπέγραφαν και προωθούσαν ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα που είχε στόχο να ισοπεδώσει κάθε λαϊκή κατάκτηση και δικαίωμα, ως διά μαγείας αυτή τη βδομάδα ...ανακάλυψαν ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει ο εκφραστής μιας «νέας κοινωνικής αλλαγής»! Ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποίησε τα ψευδεπίγραφα συνθήματα περί συγκρότησης ενός νέου «προοδευτικού και κοινωνικού ΠΑΣΟΚ» που θα «είναι κοντά στους κοινωνικούς αγώνες» και θα ασκεί «κοινωνική πολιτική αντί να υποτάσσεται στους νόμους της αγοράς». Ο δε Ε. Βενιζέλος υποσχέθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ θα «γυρίσει σελίδα» με ένα «νέο κεντροαριστερό πολιτικό στίγμα».

Στο ΠΑΣΟΚ, παρά τις βαρύγδουπες εκφράσεις των επίδοξων ηγετών του, δεν μπορούν να κρύψουν ότι η αντιλαϊκή πορεία του κόμματός τους είναι χωρίς επιστροφή. Η υποταγή του ΠΑΣΟΚ στις «ευρωενωσιακές» κατευθύνσεις, στην εφαρμογή μιας σκληρής ταξικής πολιτικής, και η πρόσδεσή του στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στους νεοταξικούς σχεδιασμούς δεν του επιτρέπουν να ακολουθήσει άλλη πορεία, πέραν της υπεράσπισης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και της ενίσχυσης της κερδοφορίας της.

Οι υποσχέσεις που σήμερα μοιράζουν οι ηγετικές του ομάδες για δήθεν ...«αριστερή στροφή» κινούνται στην ίδια παραπλανητική κατεύθυνση των προεκλογικών υποσχέσεων για μια «δίκαια κοινωνία», που αν γινόταν κυβέρνηση θα μεταφράζονταν σε «παροχές» διαχείρισης της κατάστασης των πιο εξαθλιωμένων λαϊκών στρωμάτων. Το ΠΑΣΟΚ σ' αυτή την κρίσιμη πολιτική του καμπή, με όποια ηγεσία και αν προκύψει, θα επιχειρήσει να καπηλευτεί τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς, φιλοδοξώντας να πατήσει πάνω σε αυτές για να επιτύχει την αναρρίχησή του στην εξουσία. Ο λαϊκός κόσμος που βρίσκεται στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ το επόμενο διάστημα θα γίνει μάρτυρας μιας σύγκρουσης κενής πολιτικού περιεχομένου σε ό,τι αφορά στα δικά του προβλήματα, αλλά διανθισμένης από συνθήματα, τα οποία κάποτε πίστεψε και στη συνέχεια είδε να ποδοπατιούνται και να εκφυλίζονται με τον πιο χυδαίο τρόπο.

Από την αντιπαράθεση που θα ακολουθήσει για τις κομματικές καρέκλες και την εκπλήρωση των προσωπικών φιλοδοξιών, οι άνθρωποι που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Να συμπεράνουν ότι οι συγκεκριμένες διαμάχες δεν έχουν καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, αφού σήμερα γίνονται για κομματικά πόστα και αύριο για κυβερνητικές καρέκλες, και πάντα θα βρίσκονται ενάντια σε αυτά. Οι διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να καλλιεργήσουν αυταπάτες ανάμεσα στα τμήματα εκείνα των λαϊκών στρωμάτων που παρά την απογοήτευση και τις ενστάσεις τους στήριξαν και σ' αυτές τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, ότι το κόμμα αυτό μπορεί να αλλάξει τον ταξικό του χαρακτήρα και τις αντιλαϊκές του στοχεύσεις. Οι άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα αν ταχτούν με τον έναν ή με τον άλλον εσωκομματικό «πόλο». Αντίθετα, μπορούν, αν αποστασιοποιημένοι παρακολουθήσουν τη «μονομαχία», να διαπιστώσουν ότι ήρθε ο καιρός για τον οριστικό απεγκλωβισμό τους...