Τι σημαίνει η προσχώρηση πρώην ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ;

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ πρώην ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα προεκλογικά είναι αλήθεια ότι γέννησε ερωτηματικά σε πολλούς αριστερούς ανθρώπους, που θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πρέπει να αποδυναμωθούν. Βλέπουν ότι αυτά τα στελέχη ενισχύουν το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί, βεβαίως, να είναι υπόθεση των συγκεκριμένων στελεχών η επιλογή κομματικής στέγης. Αλλά είναι υπόθεση και των απλών ανθρώπων του μόχθου και ιδιαίτερα των αριστερών να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα για την πολιτική του ΣΥΝ και αν πραγματικά μπορεί η πολιτική του να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Πολύ περισσότερο που η ηγεσία του ΣΥΝ κάνει προτάσεις στο ΚΚΕ για την «ενότητα της αριστεράς», όταν η ίδια αφ' ενός έχει αποκλείσει με απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΝ τη συνεργασία με το ΚΚΕ και αφ' ετέρου ξέρει ότι υπάρχουν ριζικές διαφορές στις πολιτικές των δύο κομμάτων. Ποντάρει στη διάθεση των λαϊκών αγωνιστών για ενότητα της εργατικής τάξης για την κοινή πάλη όλων των λαϊκών στρωμάτων και επιδιώκει να τους παραπλανήσει, γιατί η πολιτική του ΣΥΝ δε συνάδει με τα λαϊκά συμφέροντα. Και πρέπει οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, κυρίως οι αριστεροί να κρίνουν ιδιαίτερα τώρα, προεκλογικά, την πολιτική του ΣΥΝ, που αυτοαποκαλείται «ανανεωτική αριστερά» ή «εκσυγχρονιστική αριστερά».

ΑΥΤΕΣ ΟΙ «ανανεωτικές αριστερές ιδέες», που πρεσβεύει η πολιτική του ΣΥΝ, αποτελούν ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, στην ταξική πάλη, αλλά και μέσο περάσματος δυνάμεων στην «αυθεντική σοσιαλδημοκρατία», στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί όταν ο ΣΥΝ ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ από κοινού με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που είναι το θεμέλιο της ΕΕ, όταν στηρίζει με τις θέσεις του την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, την ΟΝΕ, την Κοινή Εξωτερική Πολιτική, την Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ, την ΚΑΠ, το Ευρωσύνταγμα, τον Ευρωστρατό και, μάλιστα, προβάλλει την άποψη ότι η ΕΕ μπορεί να είναι το «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ, τότε πράγματι αυτή η πολιτική ενισχύει τη σοσιαλδημοκρατία.

ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ να ενισχυθεί η λαϊκή δράση συμμετείχε στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο», τότε διευκόλυνε την κυβέρνηση να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Και για τις ελαστικές μορφές εργασίας με τη μερική απασχόληση και με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και με τη λογική της συνύπαρξης δημόσιου - ιδιωτικού τομέα στα ζητήματα της «κοινωνικής πολιτικής» και με τη λογική της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, που απαιτεί ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών και με τη μετατροπή των δήμων και νομαρχιών σε φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Ολ' αυτά δε στο όνομα ενός ρεαλισμού που οδηγεί το κίνημα και τις λαϊκές κατακτήσεις από το κακό στο χειρότερο.

ΑΥΤΗ ΤΗΝ πολιτική την εφαρμόζει στην πράξη, αφού σε κρίσιμα πεδία δράσης, όπως το συνδικαλιστικό κίνημα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, συνεργάστηκε και συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ.

Καλλιέργησε δε αυταπάτες για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όταν επιζητούσε να συνεργαστούν για την Κεντροαριστερά, όπως οι κυβερνήσεις τύπου Ζοσπέν στη Γαλλία ή «Ελιάς» στην Ιταλία. Ενώ στο αντιπολεμικό κίνημα πρόβαλε την ανάγκη συμμαχίας του με τον άλλο ιμπεριαλιστή, το γαλλογερμανικό άξονα.

Μπορούν, λοιπόν, οι αριστεροί να εμπιστεύονται τον ΣΥΝ; Ενα δρόμο έχουν, να θέλουν να αποδυναμωθεί ο δικομματισμός και η κυρίαρχη πολιτική, να ενισχύσουν το ΚΚΕ.