- Για την άποψη του Ν. Κωνσταντόπουλου, ότι τέλειωσε ο εθνικός δρόμος της αλλαγής.

- Το ζήτημα της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης πέρασε στα ψιλά και είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σημαίνει πριν απ' όλα ενίσχυση ενός ιμπεριαλιστικού κέντρου, καθαρά πράγματα.

Δεύτερον: Οταν ψηφίζεις υπέρ της διεύρυνσης, ψηφίζεις και υπέρ των όρων, με τους οποίους έγινε η διεύρυνση. Και πρέπει να πούμε ότι οι όροι με τους οποίους έγινε η διεύρυνση είναι πολύ χειρότεροι από τους όρους την περίοδο που μπήκε η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ηταν πολύ χειρότεροι, σε βάρος των νέων λαών. Γιατί οι λαοί μάς ενδιαφέρουν. Βεβαίως η διεύρυνση, τη νέα αστική τάξη που διαμορφώνεται σ' αυτές τις χώρες, τη βοηθάει.

Τρίτο ζήτημα: Πριν τη διεύρυνση, πάρθηκαν μια σειρά μέτρα και καθορίστηκαν επιλογές στην Ευρωπαϊκή Ενωση ακριβώς για να μειώσουν το λεγόμενο κόστος της διεύρυνσης. Η Λισαβόνα, π.χ., είναι μία από τις καθοριστικές Συνόδους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που πλήττει εργασιακές σχέσεις, Κοινωνική Ασφάλιση, Παιδεία, όλο, αν θέλετε, το εποικοδόμημα του συστήματος.

Ακριβώς είμαστε στη φάση, όπου τροχιοδρομείται η Λισαβόνα. Επομένως, τα κόμματα που ψήφισαν τη διεύρυνση, αντικειμενικά, κατά τη γνώμη μας και συνειδητά, είπαν «ναι» και σε όλους τους αντιλαϊκούς όρους, τους χειρότερους που συνδέεται η διεύρυνση. Το τελευταίο: Ηδη, αυτές τις μέρες, έχουμε σχολιάσει αυτήν την τοποθέτηση του προέδρου του Συνασπισμού και αυτό γιατί μας έκανε εντύπωση. Τι θέση είχε τώρα αυτό το ζήτημα μέσα σε μία πολύ συγκεκριμένη συζήτηση;

Εβαλε, δηλαδή, το ζήτημα ότι τέλειωσε ο εθνικός δρόμος της αλλαγής, δεν υπάρχει δυνατότητα δηλαδή σε εθνικό επίπεδο ένας λαός να διεκδικήσει αλλαγή. Αλλος μπορεί να τη λέει επανάσταση, άλλος μπορεί να τη λέει μεταρρυθμιστική αλλαγή, αλλά εν πάση περιπτώσει αλλαγή σίγουρα κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική και στο κατεστημένο.

Κατά τη γνώμη μας, αυτή η θέση είναι εξαιρετικά επιζήμια και επικίνδυνη, διότι οδηγεί το λαό στην πλήρη ενσωμάτωση στη σημερινή κατάσταση, στην πλήρη παραίτηση, όχι μόνο από οράματα του αύριο που πρέπει να έχει, αλλά και στην παραίτηση της αντεπίθεσης και της σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική σήμερα. Αυτή η πολιτική στην ουσία σε οδηγεί στο να διαλέξεις ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία.

Γιατί κάποιος θα αρνηθεί αυτά τα δύο κόμματα και θα πάει σε ένα άλλο; Διότι πιστεύει ότι αυτό το άλλο θέλει αλλαγή. Αλλαγή ουσιαστική, για να πω έναν πολύ κοινό όρο. Αλλος θέλει ρήξη, εμείς θέλουμε αλλαγή εξουσίας, όχι απλώς αλλαγή κυβερνητική. Εν πάση περιπτώσει, σήμερα αυτοί που φεύγουν από τα δύο κόμματα, διεκδικούν κάποια ουσιαστική αλλαγή. Και αν δεν μπορεί να γίνει, και δε θα γίνει στις 8 του Μάρτη, ανοίγει το δρόμο για μια τέτοια αλλαγή.

Οταν του λες ότι σε εθνικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή, τον συντρίβεις κυριολεκτικά. Και ακριβώς σε μια περίοδο όπου η πάλη δεν πρέπει να γίνεται μόνο για τα λαϊκά προβλήματα, αλλά και κατά της μοιρολατρίας, αυτή η θέση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και νομίζω ότι για την ηγεσία του Συνασπισμού είναι και άλλοθι για να εξηγήσει τη συναίνεσή τους σε βασικές επιλογές: «Κύριοι, δεν μπορεί να γίνει τίποτα, άρα δεν έχουμε παρά να συναινέσουμε».

Είναι ένα μεγάλο θέμα, που εμείς θα θέλαμε μετεκλογικά να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και στα πλαίσια του μαζικού κινήματος. Είναι ένα μεγάλο θέμα. Στις σημερινές συνθήκες διεθνοποίησης, πώς μπορεί να εξελιχθεί το εθνικό πεδίο πάλης, το οποίο για εμάς παραμένει σημαντικό και κύριο. Αρα, είναι ένα θέμα συζήτησης. Προεκλογικά όμως, την ώρα που καλείς το λαό να απεγκλωβιστεί από τα διλήμματα, πετάς και το τσιτάτο «εθνικός δρόμος αλλαγής δεν υπάρχει»; Αρα τι υπάρχει; Ο ΠΑΣΟΚικός και ο Νεοδημοκρατικός ή ο δρόμος της υποταγής στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.