Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν με ολοένα και μεγαλύτερο μένος τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που παρουσιάζεται από το πολιτικό κατεστημένο ως «σταυροφορία για την ελευθερία». Τι σημαίνει, όμως, ο όρος ελευθερία στις ίδιες τις ΗΠΑ; Ισως ο καλύτερος τρόπος για να την περιγράψει κανείς σήμερα είναι η «πολιτική της μηδενικής ανοχής» στην παραβατική συμπεριφορά που έχει δημιουργήσει ένα νέο «έθνος εγκλείστων» εντός των ΗΠΑ.

Περισσότεροι από δύο εκατομμύρια κρατούμενοι, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας - Census Bureau αποτελούν το ζωντανό παράδειγμα «ελευθερίας δικαιοσύνης και δημοκρατίας» της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης - μιας δύναμης που η κλίση της είναι να φυλακίζει τον ίδιο της τον πληθυσμό. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσιοποίηση των στοιχείων του Census Bureau για το 2006, ο αριθμός των φυλακισμένων στις ΗΠΑ είναι 2,1 εκατομμύρια άνθρωποι. Κατά το υπουργείο Δικαιοσύνης, που έδωσε στη δημοσιότητα τα δικά του στοιχεία μέχρι την 30ή Ιούνη του 2006, ο αριθμός των «φιλοξενούμενων στα σωφρονιστικά ιδρύματα» ήταν 2,2 εκατομμύρια, δηλαδή πληθυσμός ίσος με το συνολικό αριθμό των κατοίκων που ζουν σε τέσσερις πόλεις των ΗΠΑ, το Σιάτλ, την Ατλάντα, τη Βοστώνη και την πρωτεύουσα Ουάσιγκτον D.C.

Παρά δε τις υποκριτικές καταγγελίες των ΗΠΑ για την Κίνα, όσον αφορά στις «παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εξαιτίας των «διώξεων» και των «φυλακίσεων», ο αριθμός των κρατουμένων στις ΗΠΑ είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο της Κίνας που έχει και πολλαπλάσιο πληθυσμό, που υπολογίζεται σε 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους.

Ενα ακόμη στοιχείο που αποκαλύπτει το Census Bureau είναι ότι ο αριθμός των κρατουμένων διπλασιάστηκε μέσα σε μια δεκαετία, ενώ σύμφωνα με ερευνητική ομάδα συνηγόρων The Sentencing Project υπολογίζει ότι 1 Αμερικανός ανά 133 είναι έγκλειστος, ενώ, χωρίς να υπολογίζεται ο αριθμός των παιδιών τότε για κάθε 100 ενήλικους Αμερικανούς, ο ένας βρίσκεται πίσω από τα σίδερα.

Εννοείται ότι οι μειονότητες συνεχίζουν να αποτελούν πλειοψηφίες εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Περίπου το 41% του συνολικού πληθυσμού των εγκλείστων είναι Αφροαμερικανοί ενώ το 19% είναι Ισπανόφωνοι. Ενας για κάθε 9 Αφροαμερικανούς μεταξύ 25 και 29 ετών το 2006 ήταν φυλακισμένος, όπως ένας για κάθε 26 Ισπανόφωνους και ένας για κάθε 9 λευκούς άντρες στην ίδια ηλικιακή ομάδα. Σύμφωνα με τη στατιστική έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης, οι Αφροαμερικανοί σε ποσοστό 33% θα βρεθούν έγκλειστοι σε κάποια περίοδο της ζωής τους, ενώ το ποσοστό αυτό είναι 17% για τους Ισπανόφωνους και για τους λευκούς 6%. Επίσης, κατά τα στοιχεία του Census Bureau ο αριθμός των εγκλείστων γυναικών αυξήθηκε από το 8% στο σύνολο των φυλακισμένων το 1990 σε 10% το 2006.

Από τα τέλη δε της δεκαετίας του '70, ο συνολικός αριθμός των φυλακισμένων στις ΗΠΑ εξαπλασιάστηκε, ενώ ο αριθμός όσων αποφυλακίστηκαν υπό όρους ή επιτήρηση έχει εκτοξευτεί. Ενώ ο πληθυσμός των ΗΠΑ έφτασε τα 300 εκατομμύρια, ο συνολικός πληθυσμός των υπό σωφρονισμό (είτε εντός των φυλακών είτε με με αποφυλάκιση υπό όρους) κατά την ίδια περίοδο από τα 1,8 εκατομμύρια έφτασε τα 7 εκατομμύρια ενώ ακόμη 4,3 εκατομμύρια είναι πρώην κατάδικοι.

Επιπροσθέτως, κατά τη διάρκεια ενός μόνο έτους περισσότεροι από ποτέ άνθρωποι βρέθηκαν για κάποιο δεδομένο χρονικό διάστημα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Σύμφωνα με την επιθεώρηση για την εκπλήρωση της δημόσιας ασφάλειας του Pew Charitable Trusts, για διάστημα ενός έτους περισσότεροι από 600.000 άνθρωποι έχουν εισαχθεί σε πολιτειακές και ομοσπονδιακές φυλακές και περισσότεροι από 10.000.000 κρατήθηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα σε τοπικές φυλακές.

Η αύξηση αυτή του αριθμού των εγκλείστων οφείλεται στη στροφή της ακολουθούμενης πολιτικής από το σωφρονισμό στην πολιτική τιμωρίας και «μηδενικής ανοχής απέναντι στο έγκλημα». Επίσης, η δραματική αύξηση του αριθμού των φυλακισμένων που παρατηρείται από τις αρχές της δεκαετίας του '90 (επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον) ακολουθεί κατά πόδας τη δραματική αύξηση της ανισότητας εντός της αμερικανικής κοινωνίας και την αποσύνθεση των κοινωνικών προγραμμάτων που ξεκίνησε τη δεκαετία του '80 (επί προεδρίας του Ρόναλντ Ρήγκαν). Ενόσω, λοιπόν, οι πλούσιοι συσσωρεύουν ακόμη μεγαλύτερο πλούτο, οι κοινωνικές υποδομές επιδεινώνονται και οι ευκαιρίες οικονομικής ανόδου ελαχιστοποιούνται.

Η καταρρέουσα βιομηχανία, Παιδεία, Υγεία και τα συνθλιβόμενα προγράμματα αποκατάστασης των εξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες έχουν τρομακτικές συνέπειες στην υγεία αλλά και στις προβληματικές κοινωνικές ομάδες, αφού συνιστά μάστιγα για τα φτωχότερα στρώματα που συνεχώς αυξάνονται σε αριθμό, εξαιτίας της ανεργίας, των χρεών, των εξαρτήσεων, της περιθωριοποίησης και της έλλειψης μόνιμης στέγης (και ειδικότερα τους αστέγους). Οι καταλυτικές αυτές συνέπειες έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, των κλοπών καθώς και των εγκλημάτων που έχουν σχέση με ναρκωτικά και την εύρεση στέγης.

Ποία η απάντηση της κυρίαρχης ελίτ έναντι αυτής της οικονομικής πόλωσης που εν δυνάμει την απειλεί; Καταστολή και περισσότερες φυλακές με μια συνεχώς πιο επιθετική πολιτική αστυνόμευσης ακόμη και για πταίσματα παραβατικής συμπεριφοράς, εφαρμογή της πολιτικής «μηδενικής ανοχής».

Τα πολιτειακά νομοθετικά Σώματα έχουν θεσπίσει νόμους που έχουν εξαλείψει τη δυνατότητα στο δικαστικό σύστημα να λαμβάνει ανεξάρτητες αποφάσεις εκτός της σφαίρας των αυστηρών καταδικαστικών νόμων. Η κατοχή ναρκωτικών, η μη πληρωμή της διατροφής (σε περιπτώσεις χωρισμένων γονέων), η κλοπή σε μαγαζί από πελάτη και σειρά άλλων μικροαδικημάτων αποτελούν τα βασικά αδικήματα με τα οποία συλλαμβάνονται οι φτωχοί, εξαιτίας των νόμων των «τριών ευκαιριών», καθώς προβλέπουν βαριές ποινές για τους κατ' επανάληψη παραβάτες.

Ταυτοχρόνως, τα κονδύλια για τα προγράμματα επανένταξης και την παροχή δημόσιων συνηγόρων υπεράσπισης κατευθύνονται πλέον στη δίωξη και την τιμωρία. Αν και τα βίαια εγκλήματα έχουν μειωθεί κατά την περασμένη δεκαετία, πολυετείς και αυστηρότερες ποινές φυλάκισης αποδίδονται πλέον σε μη βίαια αδικήματα με αποτέλεσμα ο αριθμός των εγκλείστων να έχει εκτοξευτεί. «Η αύξηση του πληθυσμού των φυλακών» θα αναφέρει στην Ουάσινγκτον Ποστ ο Αλεν Μπεκ, υποδιευθυντής του Στατιστικού Γραφείου για το Δικαστικό Σύστημα «δεν οφείλεται στην πραγματικότητα στην αύξηση των εγκλημάτων αλλά στο πώς αντιμετωπίζονται τα αδικήματα. Οταν έχεις αυξήσει την πιθανότητα της καταδίκης ενός ανθρώπου και ταυτόχρονα έχεις αυξήσει και το χρονικό διάστημα που θα παραμείνει έγκλειστος τότε έχεις αυτό το συντριπτικό αποτέλεσμα».

Ενα ακόμη «καταθλιπτικό» στοιχείο της πολιτικής «μη ανοχής» είναι ότι περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι πέθαναν κατά τη διάρκεια της σύλληψής τους την περίοδο 2003 και 2005 σύμφωνα με τα τελευταία ανατριχιαστικά στοιχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης που δόθηκαν στη δημοσιότητα την περασμένη Πέμπτη. Σύμφωνα με την έκθεση, το 80% των 1.095 εν ψυχρώ δολοφονηθέντων από την αστυνομία ήταν ένοπλοι, ενώ το 12% του συνολικού αριθμού των νεκρών πέθαναν από παρενέργειες εξαιτίας της υπερβολικής λήψης αλκοόλ ή υπερβολικής δόσης ναρκωτικών, 11% αυτοκτόνησαν, 7% σκοτώθηκαν από ατύχημα και 5% πέθαναν από ασθένειες ή φυσικά αίτια. Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα δε, οι αρχές ασφαλείας προχώρησαν σε 41.000 συλλήψεις, εξαιρουμένου του αριθμού των συλληφθέντων για παραβάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

Τελευταίο αλλά ίσως το πλέον συγκλονιστικό στοιχείο είναι ότι ο αριθμός των φυλακισμένων σε ιδιωτικά κερδοσκοπικά σωφρονιστικά ιδρύματα αυξήθηκε κατά 10% μόνο σε ένα έτος. Στοιχείο που συνιστά αδιάψευστη μαρτυρία ότι η αύξηση του αριθμού των φυλακισμένων οδήγησε στον πολλαπλασιασμό των ιδιωτικών φυλακών. Η πολιτική της «μηδενικής ανοχής» αποτέλεσε το επιστέγασμα, την απολύτως αναγκαία αυτή πολιτική που θα τροφοδοτούσε το αδηφάγο τέρας του συμπλέγματος των ιδιωτικών φυλακών, και των εταιρειών ασφαλείας, με φρέσκια ανθρώπινη σάρκα.

Η υπερτροφική ανάπτυξη των ιδιωτικών φυλακών, οι οποίες πληρώνονται από το κράτος με το κεφάλι, ενώ κερδίζουν και από τους φυλακισμένους, υποχρεώνοντάς τους να δουλεύουν, αποτελούν αιτία και αποτέλεσμα μαζί, της αύξησης του αριθμού των φυλακισμένων στις ΗΠΑ με αποτέλεσμα τη βιομηχανία των φυλακών. Τα στοιχεία το επιβεβαιώνουν. Την τελευταία πενταετία το δίκτυο των ιδιωτικών κερδοσκοπικών εταιρειών που διευθύνουν το σύστημα φυλακών έχουν ετήσια έσοδα περίπου 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων.