Του Κώστα Μητρόπουλου από τα ΝΕΑ

Ακου, λέει, «δεν είχαν ανταγωνιστική Παιδεία» οι Ανατολικογερμανοί, γι' αυτό τα βρήκαν σκούρα στον καπιταλισμό. Δηλαδή, τα δικά μας παιδιά που διδάσκονται από το δημοτικό να είναι ανταγωνιστικά τα περιμένει ο παράδεισος;

Κανένα κλάμα για τη σοσιαλδημοκρατία. Αποστολή εκτελούσε, την ίδια αποστολή συνεχίζει να εκτελεί: Το γονάτισμα των εργατών. Αλίμονο σ' όσους είδαν σε κάτι Σρέντερ, Μπλερ και Παπανδρέου τον σωτήρα τους.

Κανένα κλάμα, όμως, και γι' αυτούς που οι καπιταλιστές ονομάζουν «μεσαία τάξη», όσους, δηλαδή, έχουν ένα μεροκάματο πιο υψηλό από το επίδομα ανεργίας. Αυτόχειρες που πίστεψαν πως είναι πράγματι «ρετιρέ» και φρόντισαν ξανά και ξανά να ξεχωρίσουν από τα ταξικά αδέρφια τους. Αγνοώντας συνειδητά ότι όπως ένα κι ένα κάνουν δύο, έτσι και γι' αυτούς θα 'ρχόταν η ώρα που θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με την αντίληψη που δεν αντιπάλεψαν: Οτι ο μισθός είναι κόστος...

Εχουν δρόμο οι «μεσαίοι»... Αντί να προστατεύουν το έχει τους, να ζητήσουν δουλιά για όλους, μαζί με τους ανέργους. Κι εκεί θα ανακαλύψουν πως αυτό το σύστημα δεν τους χωράει, άρα πρέπει να το ανατρέψουν. Αλλιώς, ας κλαίνε στη γωνιά τους. Οι από κάτω να 'ναι καλά. Που, αργά η γρήγορα, θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή να παλεύουν όχι μόνο για τη δική τους απελευθέρωση, μα ολόκληρης της κοινωνίας.

Για τους θλιβερούς που επιμένουν πως η λύση βρίσκεται στη «δημοκρατική αντιπολίτευση» και στην αυταπάτη ότι σε συντονισμό με αυτήν θα αντιμετωπιστεί η αντικοινωνική πολιτική, λίγα λόγια.

Αυτή η «δημοκρατική αντιπολίτευση» είναι που ορθώνει διαρκώς ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατών. Οπως ακριβώς και στη Γαλλία. Οπου μία και ενιαία πολιτική εφαρμόζεται σήμερα από τον Σαρκοζί, χτες από τους σοσιαλδημοκράτες. Τι έλειπε, τι λείπει; Η πολιτική πρόταση, που θα λέει στους από κάτω να λύσουν το πρόβλημα καταργώντας τους εκμεταλλευτές τους. Πρόταση, βέβαια, που οδηγεί σε σύγκρουση. Πρόταση, που δείχνει τον ένα και μοναδικό εχθρό, το κεφάλαιο. Κι αυτό είναι που θέλει να αποφύγει κάθε «δημοκρατική αντιπολίτευση».