Η επιλογή της Πόλης του Μεξικού για να διοργανώσει τους αγώνες δημιούργησε αρκετά προβλήματα στο εσωτερικό. Συχνές ήταν οι διαδηλώσεις, κυρίως φοιτητών, που διαμαρτύρονταν για την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας. Τα προβλήματα όμως δεν είχαν να κάνουν μόνο με τα εξωαγωνιστικά. Το υψόμετρο της πόλης (2.300μ) δημιούργησε έντονο προβληματισμό στους αθλητές για το πώς θα αντιδρούσε ο ανθρώπινος οργανισμός. Οι απόψεις των ειδικών ότι θα ευνοούνταν οι αθλητές των δρόμων ταχύτητας και οι άλτες, ενώ θα δυσκολεύονταν αυτοί των μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων επαληθεύτηκαν πλήρως.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: Οι αγώνες του Μεξικού θα μείνουν στην ιστορία όχι μόνο για τις αγωνιστικές επιδόσεις αλλά και για κάτι ακόμα. Στην απονομή των επάθλων στα 200μ ο Αμερικανός έγχρωμος αθλητής Τόμι Σμιθ, που είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο κάνοντας και παγκόσμιο ρεκόρ με 19.83, και ο συμπατριώτης του Τζον Κάρλος, που είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο, αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για τις «φυλετικές διακρίσεις» που επικρατούσαν στις ΗΠΑ. Την ώρα του εθνικού ύμνου ύψωσαν τις γροθιές τους φορώντας μαύρο γάντι ενώ ήταν ξυπόλυτοι. Ξεσπάει σάλος. Η αποστολή των ΗΠΑ τούς διώχνει από το Ολυμπιακό Χωριό και το σύστημα τούς εκδικείται, αφού κανείς τους δεν μπορεί να βρει εργασία και η ζωή τους εξελίσσεται σε κόλαση. Σχετικά με το αγωνιστικό μέρος, στους αγώνες αυτούς θα λέγαμε ότι εδραιώθηκε η κυριαρχία των μαύρων αθλητών από τις ΗΠΑ στα σπριντ και των Αφρικανών στις μεγάλες αποστάσεις.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ: Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι στα πρόσωπα που ξεχώρισαν θα πρέπει να συγκαταλέξουμε δυο αθλητές. Τον Αμερικανό άλτη του μήκους Μπο Μπίμον και τον συμπατριώτη του δισκοβόλο Αλ Ερτερ. Ο πρώτος θα πετύχει εκπληκτικό παγκόσμιο ρεκόρ με 8.90, το οποίο θα κρατήσει για 23 χρόνια, ενώ ο δεύτερος για τέταρτη συνεχόμενη Ολυμπιάδα μονοπωλεί την πρώτη θέση στο δίσκο και μάλιστα με παγκόσμιο ρεκόρ στα 64.78.