«Την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού δεν την αντιλαμβάνεται μόνο το ΚΚΕ, που ο Οκτώβρης καθοδηγεί την πάλη του», υπογράμμισε, προχτές στο Αιγάλεω, ο Μάκης Μαΐλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. «Την αντιλαμβάνονται και οι ταξικοί αντίπαλοι της εργατικής τάξης, οι καταπιεστές των μικρομεσαίων στρωμάτων. Και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην την αντιληφθούν και οι εργαζόμενοι».

Στο κλειστό γήπεδο της πόλης, στην εκδήλωση των ΚΟ Αιγάλεω - Χαϊδαρίου - Αγίας Βαρβάρας, εκτός απ' την κεντρική ομιλία του Μ. Μαΐλη, οι παρευρισκόμενοι είχαν τη δυνατότητα να δουν φωτογραφικό υλικό απ' την ιστορία του Κόμματος, αλλά και την προβολή βίντεο για την Οχτωβριανή Επανάσταση. Στο χώρο λειτουργούσε έκθεση βιβλίου, ενώ κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης διαβάστηκαν ποιήματα του Γ. Ρίτσου. Την εκδήλωση άνοιξε η Μαρία Κατσαλή, μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής Νοτιοδυτικών Προαστίων του ΚΚΕ.

Ο Μ. Μαΐλης τόνισε, μεταξύ άλλων, πως «η χυδαιότητα, η διαστρέβλωση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, η αποσιώπηση, η αξιοποίηση κάθε είδους οπορτουνισμού, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, πατώντας πάνω στην αντεπαναστατική ανατροπή. Στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται και τα σχέδια αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος, για να εμποδιστεί με νέα και παλιά αναχώματα το ριζοσπαστικό σκίρτημα εγκλωβισμένων στο δικομματισμό λαϊκών δυνάμεων».

Σημείωσε πως «η στρατηγική του ΚΚΕ, όπως την επεξεργάστηκαν το 15ο, 16ο και 17ο Συνέδριο, ενσωματώνει την εμπειρία της διαδρομής του Κόμματός μας, διδάγματα που απορρέουν από τα θετικά και τα αρνητικά της, καθώς και διδάγματα από την πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Επιβεβαιώθηκε ότι ο δρόμος ανάπτυξης ή θα υπηρετεί το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό, ή το λαό. Το θέμα βρίσκεται στο ποιος εξουσιάζει, ποιος κυριαρχεί, για ποιον και για ποιο σκοπό. Δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στην αστική και στη σοσιαλιστική. Η ζωή απέρριψε και τους λεγόμενους τρίτους δρόμους».

Ακόμη ο ομιλητής επισήμανε ότι «η πολιτική του ΚΚΕ για την προώθηση της κοινωνικοπολιτικής λαϊκής συμμαχίας συγκρούεται απευθείας και εφ' όλης της ύλης με το δικομματισμό και το διπολισμό, με τα περί "ενότητας της αριστεράς". Οι λαϊκές ανάγκες και τα λαϊκά δικαιώματα απαιτούν γερή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία και όχι ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα, όχι φύλλα συκής στην πολιτική της πλουτοκρατίας, ή μέτρα ασπιρίνες που θα αμβλύνουν κάπως ορισμένες γωνίες των πιο οξυμένων λαϊκών προβλημάτων. Η επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του είναι ολομέτωπη και θα γίνει πιο σφοδρή, άρα και η αντεπίθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να είναι γενικευμένη. Αυτή η γραμμή πάλης μπορεί να φέρνει και άμεσα αποτελέσματα».