Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ίδιο άρθρο, ο υπουργός Παιδείας σημειώνει πως «η εκπαίδευση για εμάς είναι δημόσιο αγαθό, που η πολιτεία οφείλει να παρέχει σε όλους δωρεάν»! Ο,τι κι αν υποστηρίζει όμως ο υπουργός η πραγματικότητα παραμένει: Το κόστος της ελληνικής λαϊκής οικογένειας για την εκπαίδευση των παιδιών ξεπερνάει τα 1,4 δισ. ευρώ το χρόνο. Τα ιδιωτικά σχολεία κάνουν τεράστιο τζίρο ενώ η παραπαιδεία φουντώνει. Η φοιτητική μέριμνα είναι σχεδόν ανύπαρκτη, με μόλις τρία ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Αθήνα να διαθέτουν φοιτητική εστία. Τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά γενικεύονται, ο νόμος - πλαίσιο που εφαρμόζεται σιγά σιγά θεσμοθετεί την επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων. Ακόμα, εντός του έτους η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα ενσωματώσει την κοινοτική οδηγία 36/05 στο ελληνικό δίκαιο, ανοίγοντας το δρόμο για την αναγνώριση των ιδιωτικών ψευτοπανεπιστημίων.

Αν αυτή είναι η άποψη που έχει η κυβέρνηση για τη δημόσια δωρεάν Παιδεία, μπορούμε να αντιληφθούμε πώς ο υπουργός υποστηρίζει ότι «φροντίσαμε να καλύψουμε τα κενά σε προσωπικό», ενώ με βάση την ΟΛΜΕ όχι μόνο κατά την έναρξη του σχολικού έτους αλλά ακόμα και μέχρι λίγο πριν από τις γιορτές υπήρχαν κενά σε εκπαιδευτικούς...