«Εχουμε πει και συνεχίζουμε να λέμε τόσα πολλά σε τούτη δω τη χώρα... Ελα όμως που μέχρι σήμερα δε βρήκα την ευκαιρία να απευθυνθώ στους Ελληνοκύπριους, με τους οποίους μοιραζόμαστε - ή μάλλον πιο σωστά δεν μπορούμε να μοιραστούμε - αυτή τη χώρα και γι' αυτό το λόγο ήρθαμε στα μαχαίρια.

Τι σόι χώρα είναι αυτή και τι σόι άνθρωποι είμαστε εμείς; Οι Κύπριοι, δηλαδή... Αλλοι σκοτώσαμε και σκοτωθήκαμε για την Ελλάδα και άλλοι για την Τουρκία. Πάντως, όχι για την Κύπρο. Αρα ποιου αγώνα ήρωες είμαστε εμείς;»¹...

Το κυπριακό «πρόβλημα» ξεκινά λίγο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν δημιουργούνται οι νέες σφαίρες επιρροής και μοιράζεται ο κόσμος σε στρατόπεδα.

Ωστόσο, η Κύπρος, στη διάρκεια της ιστορίας της, λόγω της στρατηγικής θέσης της στο χάρτη αποτελούσε πάντα στόχο διαφόρων κατακτητών, γεγονός στο οποίο συνέβαλε και η φιλήσυχη φύση των Κυπρίων, που συνθηκολογούσαν πάντα με τους κατακτητές τους και κατέληγαν σε έναν απλό φόρο υποτέλειας.

Αυτά συνέβαιναν μέχρις ότου η Βρετανία αποφάσισε να δημιουργήσει μια βάση στη Μεσόγειο στο σταυροδρόμι των τριών ηπείρων - Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας - που θα της επέτρεπε να ελέγχει τις αποικίες της, τη δεδομένη στιγμή, αλλά και τους δρόμους του πετρελαίου και των ενεργειακών πηγών της Μέσης Ανατολής στο μέλλον.

Δεδομένης της ταραχοποιού φύσης των Κρητών, που βρίσκονταν σε ανάλογη γεωστρατηγική θέση με τους Κύπριους, οι Βρετανοί αποφάσισαν να αγοράσουν το νησί της Αφροδίτης από τους Οθωμανούς, καθότι οι κάτοικοί του ήταν συνεργάσιμοι και δεν πραγματοποιούσαν επαναστάσεις και φασαρίες, όπως συνήθιζαν οι Κρήτες...

Αρχικά στην Κύπρο δεν ετίθετο ζήτημα διαχωρισμού Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, καθώς δεν έμπαινε ζήτημα «εθνικού διαχωρισμού»... Οταν στην Κύπρο ξεκίνησε να οργανώνεται εργατικό κίνημα και ο λαός να ενώνεται και να απαιτεί τα δικαιώματά του ενάντια στους αποικιοκράτες, τότε η βρετανική διπλωματία βρίσκει τη λύση που αναζητά στην πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», καλλιεργώντας «εθνική συνείδηση» στους Κύπριους, χωρίζοντάς τους σε Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους. Η Εκκλησία και το Ισλάμ κάνουν την εμφάνισή τους ως καθοδηγητές του φανατισμού και Ελλάδα και Τουρκία μπαίνουν στο παιχνίδι και μετά τον Πόλεμο του 1940 ξεκινά η σφαγή.

«Το γεγονός ότι όταν ήρθε στην επικαιρότητα - παράλληλα με τη διαδικασία ανάπτυξης του καπιταλισμού - το μοντέλο κράτος-έθνος, η συμβίωση αυτή μετατράπηκε σε ελληνο-τουρκική έχθρα και κρατήθηκε μέχρι σήμερα ζωντανή. Οφείλεται στην ανάγκη εξυπηρέτησης των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Το καλύτερο υλικό για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού ήμασταν εμείς οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι και συνεχίζουμε να είμαστε»².

Το Κυπριακό χρησίμευε και χρησιμεύει πάντα στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, που παίζονται στην πλάτη του λαού της και εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες που του εμφύσησαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προκειμένου να τον αποδυναμώσουν...

Ξεκινώντας από τις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, που επιβλήθηκαν, πρέπει να πούμε ότι δεν έλυσαν το πρόβλημα της Κύπρου, αντίθετα αποτελούν απόπειρα νομιμοποίησης της εθνικής καταπίεσης. Για να δοθεί η «ανεξαρτησία» στην Κυπριακή Δημοκρατία, αυτή υποχρεώθηκε στη διατήρηση των αγγλικών βάσεων και στην ένταξή της στη Βρετανική κοινοπολιτεία που δημιούργησε ένα αποικιακό καθεστώς νέου τύπου, αλλά εξίσου επεμβατικό και ανελεύθερο με το προηγούμενο. Κύριος αποσταθεροποιητικός παράγοντας ήταν η ύπαρξη «εγγυητριών δυνάμεων». Ο θεσμός αυτός νομιμοποιεί τη διαρκή επέμβαση των ιμπεριαλιστών κατά της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης του λαού. Ακόμα και κάποια έκτακτα προνόμια που παραχωρήθηκαν στους Τουρκοκύπριους, συντέλεσαν στη διατήρηση και υπόθαλψη της έχθρας, μεταξύ των δύο κοινοτήτων, αποπροσανατολίζοντας το λαό από την αντιαποικιακή πάλη.

Οι Συνθήκες του Λονδίνου και της Ζυρίχης και το τέκνο τους, που είναι το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ίσως να είναι τέλειες από αποικιακή άποψη.

Με την ίδρυση της ΕΟΚΑ από τον Γεώργιο Γρίβα, γνωστό δοσίλογο, και της ΤΜΤ, από τον Ραούφ Ντενκτάς, υποχείριο αντίστοιχα των Τούρκων στρατηγών, ξεκίνησε ο αλληλοσπαραγμός.

«Η 7η Ιούνη 1958 είναι το σημαντικότερο σημείο καμπής στην ιστορία των Τουρκοκυπρίων. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιούνη κάποιοι μπήκαν στα θερινά σινεμά λέγοντας ότι οι Ρωμιοί χτύπησαν τουρκικές συνοικίες και έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους. Ολοι έτρεξαν με ό,τι βρήκαν μπροστά τους». Αμέσως επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος. «Τα γεγονότα της 7ης Ιούνη δε σταμάτησαν εύκολα. Επεκτάθηκαν σ' όλο το νησί. Εγιναν πολλοί σκοτωμοί τότε. Στην αρχή ήταν φανερό ότι δε χρησιμοποιήθηκαν τα όπλα της ΕΟΚΑ. Και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούσαν μαχαίρια, ξύλα, σούβλες και άλλα. Σπάνια χρησιμοποιήθηκαν πυροβόλα όπλα. Στη Λεμεσό γίνονταν περίεργα πράγματα. Τη μια μέρα σκότωναν έναν Τούρκο και την άλλη έναν Ρωμιό. Κάθε φορά επιβαλλόταν κατάσταση έκτακτης ανάγκης και μόλις τελείωνε η απαγόρευση κυκλοφορίας όποιος είχε σειρά σκότωνε τον άλλο». Το τρίμηνο από Ιούνη έως Αύγουστο του 1958 σκοτώθηκαν στην Κύπρο 208 άνθρωποι, 103 Ελληνες και 105 Τούρκοι^3.

Στην «ελληνοκυπριακή» Κύπρο την 1η Απρίλη γιορτάζεται η επέτειος ίδρυσης της ΕΟΚΑ από τον Γρίβα και στην «τουρκοκυπριακή» Κύπρο την 1η Αυγούστου γιορτάζεται η επέτειος ίδρυσης της ΤΜΤ, η απάντηση της Αγκυρας στην ΕΟΚΑ...

Το Κυπριακό μέχρι να φτάσει στο πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και την αίτηση του Μακάριου στις «εγγυήτριες δυνάμεις» να επέμβουν για να «σώσουν» το νησί, πέρασε διάφορες φάσεις και εντάσεις, με κορύφωση το 1974 με την τουρκική εισβολή. Τα αποτελέσματά της είναι η δυσβάσταχτη κατοχή και για τις δύο κοινότητες, που μετρά 34 χρόνια. Μια ζωή.

Το «σχέδιο Ανάν» δεν ήρθε να φέρει τίποτα διαφορετικό από τη βρετανική πολιτική. Στόχευε στη δημιουργία ενός μορφώματος, αδύναμου να επιβιώσει χωρίς τη βοήθεια «εγγυητριών δυνάμεων», που θα καθόριζαν το μέλλον του νησιού και του λαού του. Ενα προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών, που θα εγκαθίδρυαν μία παντοδύναμη βάση ελέγχου, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων.

Σε όλη την ιστορία της Κύπρου, το ΑΚΕΛ υπήρξε η πρώτη δύναμη που στάθηκε δίπλα και στις δύο κοινότητες. Με το «όχι» στο δημοψήφισμα το ΑΚΕΛ ανέδειξε τα μελανά και σκοτεινά σημεία του σχεδίου, που κάθε άλλο παρά μία «δίκαιη και βιώσιμη λύση» δεν προήγε. Το ΑΚΕΛ σε κάθε του δημόσια τοποθέτηση επί του Κυπριακού προβάλλει τη λύση της δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας, που θα βασίζεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ και θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας δίκαιης και βιώσιμης κοινά αποδεκτής λύσης, η οποία δε θα θέτει τις βάσεις για νέα διαμάχη και αιματοχυσία.

Και γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό να επιτευχθεί μόνο με τη συνεργασία των δύο κοινοτήτων του νησιού και τις αμοιβαίες υποχωρήσεις, με στόχο τον κοινά αποδεκτό συμβιβασμό, που θα επιτρέψει στον κυπριακό λαό να αναλάβει τα ηνία του κράτους, χωρίς την παρέμβαση «εγγυητριών δυνάμεων» και επίδοξων κηδεμόνων. Σε αυτή τη βάση ζητά και την εφαρμογή της συμφωνίας της 8ης Ιούλη, που αφορά στη ρύθμιση τεχνικών θεμάτων περισσότερο, τα οποία θα δώσουν όμως νέα πνοή στη συνεργασία Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων.

Παραπομπές:

1. «Η άνοδος του Ντενκτάς στην κορυφή», Αρίφ Χασάν Ταχσίν, εκδ. ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ.

2. ό. π.

3. ό. π.