Το 2007 κληρονόμησε στο 2008 μαζί με όλα τ' άλλα και μια διάχυτη ανησυχία στους κόλπους των επιτελείων της άρχουσας τάξης σχετικά με τη δυσλειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, εξαιτίας τόσο της εντεινόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας, που με κάθε ευκαιρία καταγράφεται μετά και τις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη 2007, όσο και των συμπτωμάτων σήψης και παρακμής που αναδίνονται από τους χώρους διαχείρισης της εξουσίας. Η ανησυχία αυτή διατυπώνεται γιατί τη συνεχιζόμενη φθορά της κυβέρνησης δεν την καρπώνεται το άλλο αστικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επίσης συνεχίζει να έχει φθορά.

Ανησυχούν, λοιπόν, και δεν το κρύβουν, για το αστικό σύστημα διακυβέρνησης και τη διαμόρφωση προϋποθέσεων που θα εγκλωβίζουν τα λαϊκά στρώματα στην αντιλαϊκή πολιτική και για σχέδια που εξυφαίνονται για εναλλακτικές λύσεις που θα υπηρετούν αυτόν το σκοπό. Ανησυχούν, δηλαδή, γιατί σύμφωνα και με πρόσφατες μετρήσεις η αποσυσπείρωση που καταγράφηκε κατά τις πρόσφατες εκλογές και από τα δύο κόμματα του δικομματισμού συνεχίζεται και εντείνεται. Ανησυχούν, γιατί διαπιστώνουν ότι η αποστροφή απέναντι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχει ευρύτερο υπόβαθρο λαϊκής δυσαρέσκειας που αγγίζει την κυρίαρχη πολιτική. Ανησυχούν, γιατί διαπιστώνουν πως η προώθηση της πολιτικής τους συναντάει σοβαρά εμπόδια μέσα από την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, όπως με τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό. Ανησυχούν, πάνω απ' όλα, γιατί διαπιστώνουν πως διευρύνεται η λαϊκή απήχηση της εναλλακτικής πρότασης του ΚΚΕ και πάει πιο πέρα από μια απλή καταγραφή της λαϊκής δυσαρέσκειας, όπως ήθελαν να ερμηνεύσουν και τη λαϊκή ψήφο του 8,2% που πήγε στο ΚΚΕ.

Ομως, όσο λογικό είναι ν' ανησυχούν για όλους αυτούς τους λόγους τα επιτελεία της άρχουσας τάξης, άλλο τόσο λογικό είναι, για τους ίδιους λόγους, οι εργαζόμενοι και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, που υποφέρουν από τις συνέπειες αυτής της σκληρής ταξικής πολιτικής, να τους εντείνουν με τον αγώνα τους αυτή την ανησυχία. Αγώνας στο έδαφος της παρεμπόδισης της παραπέρα λεηλασίας των λαϊκών δικαιωμάτων, διεύρυνσης των κατακτήσεων για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Ετσι ο κίνδυνος αστάθειας του πολιτικού συστήματος, για την οποία μιλάνε ορισμένοι τελευταία, μπορεί να προσφέρει και ευκαιρίες για θετικές, υπέρ του λαού, εξελίξεις με τη δική του αποφασιστική παρέμβαση.

Ωστόσο, αυτοί που ανησυχούν παίρνουν και τα μέτρα τους, προλειαίνοντας το έδαφος για εναλλακτικά σχέδια αντιμετώπισης της δυσλειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Σχέδια ανασύνταξης του πολιτικού σκηνικού. Ηδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας σενάρια νέου μοντέλου διακυβέρνησης, στο όνομα δήθεν της «ανανέωσης» του πολιτικού σκηνικού, που συνοδεύονται με συζητήσεις γύρω από τον εκλογικό νόμο και για κυβερνήσεις συνεργασίας και την ανανέωση προσώπων. Θέση σε αυτό το σκηνικό διεκδικούν όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΛΑ.Ο.Σ. Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε αυτές τις μανούβρες της άρχουσας τάξης, αλλά να αξιοποιήσει αυτό που η δική του δύναμη αναδεικνύει. Την αποφασιστική αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων, να μην εγκλωβιστεί στο διπολικό λίφτινγκ του συστήματος. Να εντείνει την πάλη για ρήξη και ανατροπή αυτής της πολιτικής, μέσα από τη συγκρότηση του δικού του κοινωνικοπολιτικού μετώπου που θα στοχεύει στη λαϊκή εξουσία.