Του Γιάννη Δερμετζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Μόνο που και στην Παιδεία περπατάει ο νόμος-πλαίσιο και στο Ασφαλιστικό όλα προχωράνε κανονικά.

Τι συμβαίνει; Απλά όλα αυτά σωρεύουν κοινωνική δυσαρέσκεια που αφορά και στις μικρές και στις μεγάλες ηλικίες.

Κι εκεί είναι που αναζητείται φρέσκια πολιτική λύση η οποία θα εμφανιστεί χωρίς το βάρος της συμμετοχής στα μέχρι τώρα.

Αυτή τη λύση, δεν την περιμένει, τη δημιουργεί η αστική τάξη. Με καθαρά πρότυπα: Παράδειγμα η Αγγλία όπου το «νέο» εμφανίζεται ίδιο με το παλιό σε πιο προωθημένες θέσεις: πετάει έξω από το σύστημα Υγείας όσους είναι κόστος για το κεφάλαιο.

Και το κάνει αυτό όταν ήδη όλα βαίνουν καλώς για τα κέρδη. Δες τις εξελίξεις στο Ασφαλιστικό όπου το ρεπορτάζ επιμελώς δεν αναφέρει το νόμο Ρέππα, δες τα κέρδη που παρουσιάζονται ως αυτονόητα στις τιμές των προϊόντων, δες και το φιλόπτωχο που στήνουν κατά το «να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι».

Στο άμεσα πολιτικό: η παρέμβαση της αστικής τάξης έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να προαναγγέλλουν όχι αυτό που θα συμβεί - αυτό δεν μπορούν να το καθορίσουν - αλλά αυτό που θέλουν - αξιώνουν να συμβεί.

Η αστική τάξη γνωρίζει ότι στην πολιτική δεν έρχονται όλα όπως τα σχεδιάζεις, αλλά πολλές είναι οι φορές που όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ετσι φροντίζει να εμποδίζει όσο μπορεί τον πραγματικό αντίπαλο. Την ίδια την εργατική τάξη, το κίνημά της και βεβαίως την πρωτοπορία αυτού του κινήματος.

Η εξαφάνιση του ΚΚΕ από τα ΜΜΕ, η εξαφάνιση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, δε γίνεται με όρους αποστροφής - δεν είναι αισθητικό το πρόβλημα των αστών - αλλά με όρους ταξικής επιλογής. Κάνουν καθαρό σε όλους τους τόνους ότι θα παλέψουν με νύχια και με δόντια να αντιμετωπίσουν την αντίθεση του κόσμου στην αστική σαπίλα, πλασάροντας το ίδιο σάπιο - μεν - σύστημά τους, με νέο - όμως - περιτύλιγμα.

Αυτό ακριβώς σηματοδοτεί η προαγγελία αυτού που ονομάζουν «ηλικιακό ντόμινο».

Ενα σωσίβιο, ακριβώς την ώρα που ο κόσμος πρέπει να δώσει μια κατακέφαλη στο σύστημα, να πάει ακόμα παρακάτω.

Είναι απόλυτα σύμφωνοι με το ταξικό συμφέρον τους οι αστοί. Ολο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού στενάζουν. Ολο και περισσότεροι κατανοούν πως δεν ανήκουν στον παραμυθένιο χώρο των μεσαίων, αλλά με την παραμικρή τραμπάλα ακουμπάνε στη βάση που πραγματικά ανήκουν: στα προλεταριακά στρώματα.

Ορατός, έτσι, ο κίνδυνος, αυτά ακριβώς τα στρώματα να βρεθούν πιο κοντά και στην επικίνδυνη για το σύστημα πολιτική επιλογή: Να επιλέξουν να σταθούν μαζί με τον πυρήνα της εργατικής τάξης σε εκείνο το μέτωπο που συνιστά πράγματι απειλή για το καπιταλιστικό κέρδος: Το λαϊκό μέτωπο που θα διεκδικεί ευθέως όλη την εξουσία, όχι ως κυβερνητική διαχείριση, αλλά ως εργαλείο για την οργάνωση και συγκρότηση μιας άλλης οικονομίας, αυτής που είναι σύμφωνη με τα λαϊκά συμφέροντα. Εκείνης που θα βάλει απέναντι τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, θα λειτουργεί έτσι που ο παραγόμενος πλούτος να είναι αυτόματα κοινωνική ιδιοκτησία.

Το θέμα είναι να γίνει πλατιά κατανοητό κι ανάμεσα στα εργαζόμενα στρώματα ότι δεν έχουν κανένα συμφέρον να στηρίξουν οποιονδήποτε κι αν προβάλλουν τα αστικά μέσα ως σωτήρα, αντίθετα έχουν κάθε λόγο να συνταχθούν με τους δικούς τους πολιτικούς ηγέτες, που τα πτυχεία τους δεν έχουν τη σφραγίδα κάποιου «Χάρβαρντ» αλλά αυτήν της καθημερινής σκληρής ταξικής αναμέτρησης.