Η κατάντια του αστικού πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης και κυβερνητικής εναλλαγής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποτυπώνεται με τρόπο γλαφυρό στο πολιτικό κλίμα που τον τελευταίο καιρό έχει εγκατασταθεί στη χώρα. Το κλίμα αυτό συνθέτουν οι αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας με αφορμή την «υπόθεση του Βατοπεδίου», η επιχειρούμενη συγκάλυψή του, η όξυνση της ανούσιας δικομματικής αντιπαράθεσης, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η συναινετική από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου αντιλαϊκή διαχείρισή της, που σηματοδοτεί ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των λαϊκών προβλημάτων. Ολο αυτό το γαϊτανάκι τροφοδοτείται και τροφοδοτεί μια πολυμέτωπη επιχείρηση της άρχουσας τάξης αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, ευρύτερα του λαού και χειραγώγησής του, ώστε το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας να προχωρήσει ανεμπόδιστα στις αναγκαίες για το σύστημα αναδιαρθρώσεις πάντα σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, τα δύο κόμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας την «υπόθεση Βατοπεδίου», για την οποία ευθύνεται η πολιτική και των δύο κομμάτων, επικεντρώνουν στην αντιμετώπιση του σκανδάλου μόνο στη διαδικασία και όχι και της ουσίας, που είναι οι νόμοι τους, η πολιτική τους για την αγοραπωλησία και κερδοσκοπία με τη δημόσια γη, αποπροσανατολίζοντας τις λαϊκές δυνάμεις. Μια διαδικασία που αντικειμενικά οδηγεί συναινετικά από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στη συγκάλυψή του. Το πόσο είναι κούφια η δικομματική αντιπαράθεση φαίνεται και από το γεγονός ότι επικεντρώνεται η όλη υπόθεση στο Βατοπέδιο και όχι για να συγκεκριμενοποιηθούν οι σκανδαλώδεις ευθύνες που υπάρχουν σε νυν και πρώην κυβερνητικά στελέχη, αλλά και για να συγκαλυφτεί το σύνολο της σκανδαλώδους πολιτικής τους γύρω από το θέμα του ξεπουλήματος και της παράδοσης ως λάφυρο στο μεγάλο κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας, είτε αυτή αφορά τη γη, είτε τις δημόσιες επιχειρήσεις (ΟΤΕ, «Ολυμπιακή», ΔΕΗ, Τράπεζες κλπ.).

Επιχειρούν να μετατρέψουν το τεράστιο σκάνδαλο με τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας σε ένα παιχνίδι νομής της κυβερνητικής εξουσίας. Το ζητούμενο γι' αυτούς, ακόμα κι όταν εμφανίζονται με το λαϊκό τους προσωπείο, ασφαλώς και δεν είναι η αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, αλλά η διαχείριση της λαϊκής δυσαρέσκειας που η ίδια η πολιτική τους προκαλεί. Η λεγόμενη «επικοινωνιακή πολιτική» τους σε αυτό στοχεύει. Στην κατεύθυνση αυτή, της διαχείρισης της λαϊκής δυσαρέσκειας, κινούνται και οι συμπληρωματικές προς το δικομματισμό πολιτικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑ.Ο.Σ.

Το ΚΚΕ, από την άλλη πλευρά, καλεί σε λαϊκή ενεργοποίηση, ώστε η λαϊκή δυσαρέσκεια να φουντώσει και να γίνει δύναμη ανατροπής, που θα επιβάλει μιαν άλλη πολιτική, μιαν άλλη εξουσία που θα έχει στο επίκεντρο τα λαϊκά συμφέροντα. Να δικαστούν από το λαό τα κόμματα της πλουτοκρατίας και η πολιτική τους, που ενισχύει τη μεγάλη ιδιοκτησία, που παραδίδει τη δημόσια γη σε κερδοσκοπική εκμετάλλευση, να αποδοκιμαστούν με τη μαζική εγκατάλειψη και των δύο, με την καταδίκη του ευρωμονόδρομου, με την πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών στη ρότα ρήξης και σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.