Ο εξαναγκασμός - ουσιαστικά - των καθαριστριών στα δημόσια σχολεία να δουλεύουν μέχρι τα 70 τους χρόνια για να πάρουν σύνταξη, δεν αφορά ούτε ένα μεμονωμένο, ούτε βέβαια ένα τυχαίο περιστατικό. Αποτελεί συνέπεια των αντιασφαλιστικών νόμων που έχουν ψηφίσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αντανακλώντας ταυτόχρονα τα χειρότερα που περιμένουν την εργατική τάξη, με τη νέα, πιο σφοδρή αντιασφαλιστική επίθεση που ετοιμάζουν τα κόμματα του κεφαλαίου. Οπως όλα δείχνουν, η στρατηγική κατεύθυνση είναι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, έστω και αν αυτή επιχειρείται προς στιγμήν να πλασαριστεί με το μανδύα της «εθελούσιας».

• Στον πρόσφατο «διάλογο» για το Ασφαλιστικό αποκαλύφτηκαν οι προθέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ να νομοθετήσει την παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι τα 68, με προσαύξηση της σύνταξης στο 3,3% για κάθε επιπλέον έτος δουλιάς μετά τα 65. Στο εύλογο ερώτημα «κι αν κάποιος δεν επιλέξει να μείνει, τι συμβαίνει;», είναι φανερό ότι η απάντηση είναι πως πρέπει να τα φέρει βόλτα με τα ψίχουλα στα οποία αντιστοιχούν οι σημερινές συντάξεις (το 70% των δικαιούχων του ΙΚΑ παίρνει σύνταξη κάτω από 600 ευρώ).
• Το δε ΠΑΣΟΚ, στο Πρόγραμμά του, όχι μόνο δεσμεύεται «για την τήρηση των ορίων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης που θεσπίστηκαν με το Ν. 3029/02» (ο οποίος ισχύει ήδη απ' την αρχή της χρονιάς), δηλαδή τη δουλιά μέχρι τα 67. Αλλά και σημειώνει: «Η παραμονή στην εργασία και μετά τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος θα πρέπει να αποτελεί δικαίωμα για κάθε εργαζόμενο. Παράλληλα επιβάλλεται να θεσμοθετηθούν κίνητρα για την παραμονή αυτή με προσαύξηση της σύνταξης». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γ. Παπανδρέου έχει υποστηρίξει πως «σήμερα, μετά τα 60, μετά τα 70, υπάρχουν ακόμα παραγωγικά χρόνια...».
• Στο ίδιο το επιχειρησιακό σχέδιο του 2008 για το ΙΚΑ, στα «θέματα προς συζήτηση» που ανακύπτουν (με το πρόσχημα ότι «ο αριθμός αυτών που πληρώνουν εισφορές θα περιορίζεται, ενώ ο αριθμός των συνταξιούχων θα αυξάνεται και το ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο, να δουλεύουμε λιγότεροι και να συνταξιοδοτούμε περισσότερους») συγκαταλέγονται και τα «όρια ηλικίας».

Ολα τα παραπάνω συγκλίνουν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Οι εργαζόμενοι θα εξαναγκάζονται να παραμένουν στην εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα, όχι μόνο για να εξασφαλίσουν μια υποτυπώδη σύνταξη, αλλά και για να καταφέρουν να κατοχυρώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, όπως δείχνει και η περίπτωση των καθαριστριών.