Αλλη μια τραγική ιστορία μιας μετανάστριας από τη Γεωργία. Μιας νέας γυναίκας που άφησε τα δύο της παιδιά στην πατρίδα, να τα μεγαλώσει η μάνα της και ήρθε στην Ελλάδα μπας και καταφέρει δουλεύοντας να τα βοηθήσει να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Κι έρχεται ασφαλώς παράνομα στη χώρα που έχει εναποθέσει τις ελπίδες της και βρίσκεται μαζί με άλλους παράνομους μετανάστες να δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο της Νάξου για ένα κομμάτι ψωμί από το πρωί ως το βράδυ. Αυτό το κομμάτι ψωμί ήταν τόσο ξερό και μικρό ώστε να φέρει τη γυναίκα σε κατάσταση ασιτίας. Ο ξενοδόχος τούς είχε υποσχεθεί νομιμοποίηση. Είχε φτιάξει πλαστά έγγραφα και ταυτότητες που τους έδειχνε αλλά δεν τους έδινε. Ετσι τους κρατούσε ομήρους. Από το σκλαβοπάζαρο κατάφερε να δραπετεύσει, όταν υποψιάστηκε την κοροϊδία και βρέθηκε αποστεωμένη, κουρασμένη, απελπισμένη στην Αθήνα να ψάχνει πάλι για δουλειά και φυσικά με τον πανικό της παρανομίας.

Εδώ φάνηκε να της χαμογελάει η τύχη. Επεσε στα χέρια μιας εργαζόμενης μητέρας που είχε ανάγκη από βοήθεια στο σπίτι και τα παιδιά, την αγκάλιασε, την τάισε, της έδωσε βιταμίνες, την ξαναζωντάνεψε, προσπάθησε να την καθησυχάσει και την έκανε μέλος της οικογένειάς της.

Βρέθηκε στοιβαγμένη μαζί με πολλούς άλλους κάτω από απάνθρωπες συνθήκες σε κρατητήριο, χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Αφού περίμενε απάντηση. Τους το είπε. Κανείς δεν την άκουγε. Κανείς δεν της έδινε σημασία. Ολοι ήξεραν ότι απάντηση δε θα έπαιρνε ποτέ. Η αίτησή της θα πετιόταν μαζί με χιλιάδες άλλες μιας και ο μόνος στόχος αυτών των αιτήσεων είναι να μαζεύει το ελληνικό κράτος χρήματα από τους απελπισμένους και συχνά εξαθλιωμένους μετανάστες.

Μια κοινωνία ντροπής. Ενα ανάλγητο πολιτικό σύστημα που έχει εξαντλήσει την εφευρετικότητά του στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κι ένας λαός που πασχίζει να καταλάβει το ακατανόητο. Που ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει ότι η ανηθικότητα δε συντελείται τυχαία. Που δεν αντέχει ακόμα να δεχτεί ότι η ανάγκη για αύξηση των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών είναι αυτή που ορίζει την ίδια την πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο. Οτι οι αποφάσεις πάρθηκαν εδώ και χρόνια και ο σχεδιασμός και η υλοποίηση ακολουθούνται πιστά. Κι ότι αυτό το πολιτικό σύστημα είναι μια μαύρη τρύπα που όσες ανθρώπινες ζωές κι αν ριχτούν θυσία, θα παραμένει αχόρταγο κι ανελέητο.

Κι οι κομμουνιστές δεν κουραζόμαστε να το φωνάζουμε και να μαχόμαστε για μια κοινωνία ανθρώπινη και δίκαιη, γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να την έχουμε. Εκεί που θα προέχει η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Που δε θα διακρίνονται οι άνθρωποι από το χρώμα, τη γλώσσα, τη φυλή, τη θρησκεία ή την ιδεολογία. Ε, ναι λοιπόν. Δε θα κουραστούμε να λέμε ότι υπάρχει ελπίδα. ΕΛΠΙΔΑ. Αρκεί να πείσουμε το λαό μας ότι εξαρτάται από μας να την κάνουμε πραγματικότητα. Κι αυτό είναι το μεγάλο χρέος μας και ο στόχος του αγώνα μας.

Ελάτε να γίνουμε πολλοί. Τότε θα γίνουμε τόσο δυνατοί που θα σαρώσουμε την αδικία και την εκμετάλλευση. Τότε θα ξαναγεννήσουμε όλοι μαζί τις αληθινές αξίες. Τότε τα παιδιά μας θα μπορούν να καμαρώνουν για μας.