Βλέποντας το «Ταξίδι στην Αγρια Φύση», του Σον Πεν, συνεχώς είχα στο νου μου άλλα ταξίδια, αγριότερα, που κάνουνε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από τις υπανάπτυκτες χώρες.

Αυτά που αντιμετώπισε ο ήρωας της ταινίας στην Αλάσκα και αλλού, και κάτω από τους όρους που τα αντιμετώπισε (πάντα υπήρχε μια κάρτα τραπέζης για άντληση χρημάτων και οι πόρτες της επιστροφής ήταν πάντα διάπλατα ανοιχτές), μοιάζουν με πταίσματα μπροστά σε αυτά που αντιμετωπίζουν οι λαθρομετανάστες. Πρόσφατα διαβάσαμε για μια 18χρονη Ασιάτισσα μάνα, η οποία έκοψε τον ομφάλιο λώρο του παιδιού της πάνω σε μια ναυαγισμένη βάρκα, μέσα στα άγρια κύματα του Αιγαίου! Δίπλα της, στα πόδια της, οι δυο μικρότερες αδελφές της να έχουν ανοίξει διάπλατα τα τρομαγμένα μάτια τους! Αυτό και αν είναι «Ταξίδι» χωρίς επιστροφή, αυτό και αν είναι επικίνδυνη -και θανατερή - περιπέτεια! Ενα ταξίδι, μια περιπέτεια κόντρα όχι μόνο στην άγρια φύση, άλλα και στο ακόμα πιο άγριο καπιταλιστικό τοπίο!

Με αυτά που γράφω, δε θέλω να μειώσω σε τίποτα το «Ταξίδι» του 22χρονου Αμερικανού φοιτητή, ο οποίος, μόλις αποφοίτησε από το πολύ καλό πανεπιστήμιο και ενώ τον περίμενε μια εξαιρετική καριέρα, τα παράτησε όλα και τράβηξε για τα βουνά της Αλάσκας «για να παλέψει με τη φύση»! Σίγουρα και αυτός είχε τους λόγους του! Τους εσωτερικούς λόγους που τον έσπρωξαν στη φυγή (στο τέλος έχασε τη ζωή του). Κάνω αυτόν τον παραλληλισμό γιατί πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη! Ο νεαρός Αμερικανός «ταξιδιώτης» είχε και άλλες επιλογές. Και διάλεξε την πιο ανώδυνη. Τη φυγή!

Η ταινία του Σον Πεν, ανθρώπου προοδευτικού και ακτιβιστή, δε φώτισε καμία σκοτεινή περιοχή. Φαίνεται ότι ο πολύ καλός ηθοποιός (και από το 1991 και σκηνοθέτης) έπεσε θύμα του θαυμασμού του για την «τόλμη» του Κρίστοφερ Μακάντλες, του αληθινού ήρωα που περιέγραψε στο βιβλίο του ο Τζον Κρακάουερ και πάνω στο οποίο στηρίζεται η ταινία και δεν μπήκε σε άλλα, πιο σοβαρά, σοβαρότερα ζητήματα! Οπως, για παράδειγμα, ότι πολλά παιδιά της αστικής τάξης μόλις έρθουν φάτσα με την άθλια ζωή που τους έχουν ετοιμάσει, το βάζουν στα πόδια. (Αντί να κάτσουν και να αγωνιστούν, για να αλλάξουν τη ζωή που άλλοι τους ετοίμασαν χωρίς να τους ρωτήσουν)! Αλλα γίνονται χίπης (έχει και τέτοιους η ταινία), άλλα το ρίχνουν στα ναρκωτικά, άλλα στις θρησκείες, άλλα στο χαβαλέ και άλλα στις κάθε είδους άλλες αναχωρήσεις!

Ο Σον Πεν δεν έδωσε καμία πειστική εξήγηση για τους λόγους που ανάγκασαν τον Κρίστοφερ Μακάντλες «να την κάνει»! (Ούτε ο πραγματικός ήρωας έδωσε πειστικές εξηγήσεις στο ημερολόγιο που άφησε και στο οποίο ημερολόγιο στηρίζεται η ταινία)! Ο Σον Πεν κάτι ψιθύρισε, βέβαια, για την οικογένεια, για τη δυσκολία επικοινωνίας με τα γύρω του και τους γύρω του, αλλά πολύ επιφανειακά. Ετσι το μόνο που έμεινε στο φιλμ του Πεν ήταν να παρακολουθήσει τη μάχη επιβίωσης του ήρωα με τα στοιχεία της φύσης. Και αυτό το έκανε αρκετά καλά. Αν και κάπως αργόσυρτα!

Δεν μπορώ να πιστέψω πώς ο πολιτικοποιημένος Σον Πεν ζήλεψε τον Βέρνερ Χέρτζοκ, ο οποίος έχει εμμονή στην πάλη του ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσης. Και αυτός, όμως, όπως ο Γερμανός συνάδελφός του, κατέληξε ότι η φύση είναι άγρια και επιθετική απέναντι στον άνθρωπο! Τον οποίον όταν τον βρει αδύνατο τον εξοντώνει! (Αυτή η άποψη πρέπει να ελεγχθεί)!

Παίζουν: Εμιλ Χερς, Βινς Βον, Γουίλιαμ Χαρτ, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Τζίνα Μάλοουν.