Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε από τη μια μεριά σε μια υπερκατανάλωση λέξεων, που βγαίνει έξω από το πλαίσιο των τηλεοπτικών μας συσκευών και από την άλλη σε μια λακωνική επιλογή απαντήσεων, που επαναλαμβάνεται, ανάμεσα α) στον κυβερνητικό εκπρόσωπο ή τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο και β) τους εκπροσώπους (δημοσιογράφους) του Τύπου, που τις περισσότερες φορές οι ερωτήσεις τους, για σαφήνεια, αποτελούνται από περισσότερες λέξεις από τις απαντήσεις, που παραμένουν ασαφείς ή που δραπετεύουν...

Οι απαντήσεις των κυβερνητικών συνήθως είναι: «Δε γνωρίζω κάτι τέτοιο», «Με κάλυψε ο/η...», «Αναφέρθηκα ήδη», «Δεν το έχω υπόψη μου», «Η κυβέρνηση καλύπτεται», «Ο κύριος τάδε (συνήθως κυβερνητικός ή υψηλό στέλεχος της ΝΔ) έπραξε ως όφειλε», «Ο χειρισμός που αφορά την κυβέρνηση είναι αυτός» που έκανε ο τάδε (εννοείται της ΝΔ), «Σας παραπέμπω στον/στην...». Αναρωτιέται κανείς, τότε γιατί να γίνονται οι συνεντεύξεις Τύπου; Ή ακόμα μπορεί να θεωρούνται οι Ελληνες δημοσιογράφοι ευγενείς που δε σηκώνονται από τις καρέκλες τους να φύγουν, να αδειάσει η αίθουσα. Αν αυτό σημαίνει εκ μέρους των δημοσιογράφων κάποιο σεβασμό σε εκείνους που εκπροσωπούν την κυβέρνηση, αυτή η στάση δεν πρέπει να είναι αμοιβαία;

Θα μπορούσε να αναρτηθεί ένας πίνακας με αυτές τις απαντήσεις των κυβερνητικών, όσο υπάρχουν στην εξουσία, που δε σημαίνουν τίποτε ή που βαρεθήκαμε να τις ακούμε, δηλαδή όποιος τις ακούει. Στην πραγματικότητα θυμίζουν εκείνα τα έγγραφα δημόσιων αρχών που αναφέρουν αριθμητικά μια σειρά από αριθμημένα άρθρα και ημερομηνίες, που ο πολίτης δεν έχει την ευχέρεια πρόσβασης σε αυτά για να καταλάβει περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να συγκεντρωθούν όλες αυτές οι απαντήσεις, που δε λένε τίποτε, και να εκδοθούν σ' ένα φυλλάδιο.

Τι είναι αυτές οι απαντήσεις; Προσποίηση αφέλειας, αποφυγή από την αλήθεια, δραπέτευση από την επιχείρηση ερώτηση/ απάντηση ή παραπομπή των Ελλήνων σε ειδικούς γιατρούς να ελέγξουν τη μνήμη τους; Υπάρχει ένα politically incorrect (πολιτικά ανορθόδοξο) ανέκδοτο: Πόσες σελίδες έχει το βιβλίο τιμιότητας της τάδε χώρας; Πόσες σελίδες το βιβλίο εγκληματικότητας της τάδε χώρας; Πόσες... καλής κοινωνικής συμπεριφοράς; Πόσες... διαφθοράς; και συνεχίζεται με αναφορές σε διάφορες χώρες. Είναι για γέλια.Θα μπορούσε να προστεθεί ένα βιβλίο: Πώς απαξιώνονται οι δημοσιογράφοι στις συνεντεύξεις Τύπου από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ή τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης;

Τοθέμα δεν είναι μόνο η σχέση δημοσιογράφων και εκπροσώπων, αλλά αναγνωστικού/τηλεοπτικού κοινού, που δικαιούται να διαβάσει ή να παρακολουθήσει πλήρως την ερώτηση και εξίσου πλήρως την απάντηση. Αυτού του είδους οι συνεντεύξεις δεν είναι ιδιωτικές, αλλά μεταξύ εκπροσώπων και δημοσιογράφων, το λένε και οι λέξεις. Μήπως τα τεκταινόμενα φτάνουν στους πολίτες σαν κουτσομπολιά, ώστε να χάνουν την αξιοπιστία τους; Τόσος εμπαιγμός;