Η συνήθης ενασχόληση των ΜΜΕ με τα περισσότερα επιστημονικά επιτεύγματα και τεχνολογικές εφαρμογές γίνεται με τρόπο που να εξυπηρετεί κυρίως τον εφήμερο εντυπωσιασμό και κατ' επέκταση τον αποπροσανατολισμό, είτε με την πρόκληση σύγχυσης, είτε με την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων για «ξεπέρασμα» της πάλης των τάξεων μέσω της επιστημονικοτεχνικής προόδου. Απουσιάζει ο σχολιασμός για το κοινωνικό πλαίσιο που παρέχει το υπόβαθρο, αλλά και τις κινητήριες δυνάμεις γι' αυτή ή την άλλη επιστημονικοτεχνολογική εξέλιξη.

Αν, όμως, οι εξελίξεις αυτές παρατηρηθούν στην ενότητά τους και όχι ξεκομμένα, μπορούν να γίνουν τα κομμάτια ενός παζλ που απεικονίζει αρκετά καλά την κατάσταση και την κατεύθυνση της επιστήμης και της τεχνολογίας στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο. Ακόμα κι όταν τα κομμάτια δεν είναι αρκετά για να εμφανιστεί πλήρης η εικόνα, είναι συχνά ικανά να δώσουν το περίγραμμα των βασικών της στοιχείων και κάποιες ενδεικτικές τάσεις.

Οι τέσσερις ειδήσεις που ακολουθούν απέχουν πολύ από το να μπορούν να χαρακτηριστούν αντιπροσωπευτικές για τις εξελίξεις στις θετικές επιστήμες και τις εφαρμογές τους στην τεχνολογία της καθημερινότητας. Είναι όμως τέσσερα κομμάτια του παζλ που αναδεικνύουν:

• Την πρόσδεση της επιστημονικής έρευνας στους στόχους και τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου με τρόπο πιο άμεσο απ' ό,τι σε κάθε προηγούμενη ιστορική περίοδο. Η πρόσδεση αυτή υπονομεύει την ίδια την αξιοπιστία και το κύρος της επιστήμης, μπαίνει φραγμός στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε όφελος του λαού.
• Τις απάνθρωπες εφαρμογές της τεχνολογίας, ακόμα και ενάντια στα παιδιά, στο όνομα του κέρδους και της θωράκισης της εξουσίας της αστικής τάξης, που νιώθει το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια της.
• Το γεγονός ότι έρευνες, που μπορεί να αποβούν εξαιρετικά επικίνδυνες, ελέγχονται και κατευθύνονται όχι από τους λαούς, αλλά από το κεφάλαιο.

Τα παραδείγματα προέρχονται από το διεθνή χώρο, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για την έρευνα που κατέθεσε η κυβέρνηση, η έρευνα στη χώρα μας προσαρμόζεται ακόμα καλύτερα στη διακήρυξη της Λισαβόνας και τη στρατηγική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για την «επίτευξη ισχυρότερης οικονομίας και βιώσιμης ανάπτυξης», ανταγωνιστικής προς εκείνη των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.