Του Τάσου Αναστασίου από τα ΝΕΑ

Ενας κύκλος είναι. Στη μια μεριά κάποιοι χάνουν, στην άλλη κάποιοι κερδίζουν. Αυτοί που χάνουν είναι οι πολλοί. Κι αυτοί που κερδίζουν είναι οι όλο και πιο λίγοι. Από μόνο του αυτό δεν οδηγεί σε εξεγέρσεις. Εκτός κι αν αυτοί που χάνουν αποκτήσουν τη γνώση ότι μπορούν να βγουν έξω από τον κύκλο. Τη γνώση, δηλαδή, ότι οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας λειτουργούν όσο υπάρχει καπιταλιστική οικονομία. Και άρα να βάλουν πλώρη για ένα νέο ανώτερο στάδιο της κοινωνικο - οικονομικής οργάνωσης, σοσιαλισμό το λένε. Ο δρόμος γι' αυτή τη γνώση είναι ήδη γνωστός. Και η συνείδησή του, η ταξική, είναι επίσης γνωστό ότι δεν αποκτιέται εκχωρώντας σε δικηγόρους το δικαίωμα να διεκδικήσουν για σένα. Στον πόλεμο, στον ίδιο τον πόλεμο με τον αντίπαλο αποκτιέται η ταξική συνείδηση. Εκεί είμαστε. Σε έναν όλο και πιο έντονο ταξικό πόλεμο.

Οσο για τις ανησυχίες ορισμένων αστών οικονομολόγων για το αν η κρίση είναι βαθιά, είναι ή δεν είναι κρίση κι άλλα τέτοια, τα νούμερα προς το παρόν λένε μόνο ότι κάποια τμήματα του κεφαλαίου κερδίζουν κι ότι, επίσης, κάποια άλλα δεν ξέρουν τι να κάνουν τόσο χρήμα που έχουν συσσωρεύσει ώστε επενδύοντάς το να εξασφαλίζουν υψηλότερα ποσοστά κέρδους έναντι του ανταγωνιστή τους. Ενδιαφέρει αυτή η κρίση, ή, μη κρίση; Ναι, από τη σκοπιά της ετοιμότητας των από κάτω που δεν αντέχουν, ώστε να εντοπίσουν έγκαιρα τον αδύνατο κρίκο την ώρα που οι πάνω δε θα μπορούν.

Ολα είναι θέμα συσχετισμού. Οσο αυτός δεν ανατρέπεται τόσο θα διαβάζουμε διάφορους μάγους να προτείνουν διαχείριση της κρίσης έτσι που ο καπιταλισμός να μη μοιάζει καπιταλισμός. Σαν τις αναλύσεις για την ανεργία που δήθεν αντιμετωπίζεται όταν τα κέρδη είναι ψηλά, ενώ τώρα που δεν είναι - που είναι...- δεν έχει γιατρειά. Δεν είχε γιατρειά κι όταν κάνανε επενδύσεις. Μια ματιά στις νέες τηλεφωνικές εταιρείες σου δείχνει πως τα υπερκερδοφόρα ευρυζωνικά, εκτός των άλλων, έφεραν και το φαινόμενο ένας τεχνικός κι ένας τηλεφωνητής να είναι το εργατικό δυναμικό μιας εταιρείας που κάνει κύκλο μερικών δισ. Δε φταίνε οι μηχανές γι' αυτό, φταίει η ιδιοκτησία. Καθώς η τεχνική καλώς επιτρέπει και λιγότερη δουλειά και περισσότερο προϊόν. Ο ιδιοκτήτης κάνει τη διαφορά. Ασε το κόλπο με τα κοστολογικά στοιχεία, όπου όποιος διαθέτει λογιστή παρουσιάζει ό,τι κοστολόγιο θέλει, άρα νομιμοποιημένες τιμές. Να «ψωμί» για κάτι δήθεν καταναλωτικές οργανώσεις που θα ψάχνουν να βρουν αν έχουν κατατεθεί κοστολόγια. Που σημαίνει πως ο καπιταλισμός φτιάχνει και το κίνημα που τον βολεύει. Οσο το εργατικό κίνημα δεν πετάει στα σκουπίδια όλη την αντίληψη της διαχείρισης. Ξανά απ' την αρχή, λοιπόν: Είμαστε σε πόλεμο. Αλίμονο σ' όποιον ψάχνει ειρηνικό τρόπο, όταν αυτό που του χρειάζεται είναι υπεροπλία.

Αλλιώς: Η λύση ποτέ δε βρισκόταν στη φυγή, όποιας μορφής. Κοινότοπο, αλλά πραγματικό: Εδώ κι η κόλαση, εδώ κι ο παράδεισος.

Ασχετο: Οταν έχεις μάθει ανθρώπους πως με ένα ρεβίθι, λίγο αλεύρι και νερό φτιάχνεται ένα κρητικό παξιμάδι, ούτε με το χαμό σου δε χάνεσαι.