«(...) Εδώ έχω μία αφισέτα, την οποία κυκλοφόρησα πέρυσι, του Τσε Γκεβάρα και γράφω μέσα ότι εξακολουθεί να εμπνέει την αντίσταση κατά του κατεστημένου και του ιμπεριαλισμού σε όλον τον κόσμο, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκεύματος και ιδεολογίας (...) Οταν μπήκαμε στη Βουλή, τόλμησα να φέρω μία πρόταση (...) και είπα να ονομαστεί μία αίθουσα για τον μεγάλο Γρηγόρη Λαμπράκη. (...) Δε θα ήταν ωραίο να υπάρχει μία προτομή έξω από την Αίθουσα του Γρηγορίου Λαμπράκη και να λέμε "Αυτός ήταν, που περπάτησε το Μαραθώνα, όταν το κατεστημένο της εποχής το απαγόρευε";».

Μ' αυτά που είπε χτες στη Βουλή, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γ. Καρατζαφέρης πασχίζει να εμφανιστεί ασυμβίβαστος. Και φαίνεται να προσπαθεί να παίξει καλά το ρόλο του πατερούλη για το λαουτζίκο, σαν το Ζορό. Μόνο που όσο και αν καπηλεύεται την ιστορία του λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να κρύψει αυτό που πραγματικά είναι. Οχι απλά ένας λαϊκιστής και δημαγωγός, μα και η προσωποποίηση του αντικομμουνιστή με τα πολλά εναλλασσόμενα πρόσωπα. Του καλού χριστιανού, του ευσεβούς πιστού σκοπιανοφάγου, τουρκοφάγου, αλβανοφάγου και κάθε τέτοιου ξενοφάγου. Ρομπέν των δασών του γλυκού νερού, μα και οπαδός του σκοταδισμού. Και της προβοκάτσιας, αφού δεν τολμά να πει αυτό που πραγματικά είναι πάνω απ' όλα. Ανθρωπος που τον έμαθαν καλά να κάνει θέατρο στην πολιτική με τον ίδιο επικίνδυνο ρόλο του εθνικιστή στην υπηρεσία του κοσμοπολιτισμού των ιμπεριαλιστών. Εστω και των Ευρωπαίων, όπως ο ίδιος αυτάρεσκα διατείνεται... Γιατί πουλά πατριωτισμό αλλά ποτέ δεν είπε να γυρίσουν πίσω οι Ελληνες φαντάροι που είναι έξω από τα σύνορα. Μήπως γιατί «φυλάττουν Θερμοπύλας» στο Κοσσυφοπέδιο και αλλού;