ΠΡΟΣ ΤΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ; «Γεννήθηκαν από το 1968 και μετά και μεγάλωσαν βολεμένοι περισσότερο ή λιγότερο μέσα στα προνόμια της πολυσυζητημένης μεσαίας τάξης. Φοίτησαν σε καλά σχολεία και συνέχισαν τις σπουδές τους σε κάποια από τα καλύτερα πανεπιστήμια. Μιλούν τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα ή και δύο. Κι όμως, με τους πρόσφατους απολογισμούς αποδεικνύεται ότι ζουν χειρότερα από τους γονείς τους: υπεραπασχολούνται και υποαμείβονται, ζουν σε σπίτια που δεν έχουν συχνά τις ανέσεις ούτε πολύ περισσότερο την πολυτέλεια εκείνων των γονιών τους κι έχουν πιο περιορισμένες δυνατότητες να ταξιδεύουν, να καταναλώνουν ποιοτικά και να διασκεδάζουν».

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ: «Οσοι επιμένουν στις αναλύσεις εξηγούν ότι τα πάντα ξεκινούν από το γεγονός πως grosso modo σε ολόκληρη την Ευρώπη (κι αν θέλουμε να το επεκτείνουμε κατά τρόπο ανάλογο και στις Ηνωμένες Πολιτείες), στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας, οι μισθοί έχουν κολλήσει σε ένα τέλμα, κάτι που γίνεται όλο και πιο αισθητό, αφού οι τιμές των αγαθών έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί και ο πληθωρισμός έχει εκτοξευτεί στα άστρα. Τελευταία δε, η κρίση πλήττει όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες, αφού ύστερα από μια δεκαετία σχετικής οικονομικής ευμάρειας, διερχόμαστε περίοδο ισχνότατων αγελάδων. Η παγκοσμιοποίηση και η ψηφιακή επανάσταση άλλαξαν ραγδαία - και προτού βρούμε το χρόνο να το συνειδητοποιήσουμε - τους όρους του παιχνιδιού και εξακολουθούν να τους αναδιαμορφώνουν με υπερηχητική ταχύτητα» (...).

ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ: «Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής είναι μια μειονότητα του πληθυσμού να γίνεται όλο και πιο πλούσια, τη στιγμή που η μεγάλη του πλειονότητα γίνεται όλο και πιο φτωχή».

(Τα αποσπάσματα από τη στήλη «Πλανήτης Γη» που επιμελείται η Κατερίνα Τζαβάρα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).