Ολα τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις των διεθνών οργανισμών κατατείνουν στην άποψη ότι το ενδεχόμενο, η ευρωπαϊκή οικονομία να βρίσκεται προ των πυλών μιας οικονομικής κρίσης, είναι πολύ πιθανό. Για να αποδειχτεί ότι οι τυμπανοκρουσίες των διαχειριστών της στρατηγικής του κεφαλαίου και ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν όλα τα κράτη της ΕΕ, όχι μόνο δεν προστάτεψαν τις οικονομίες τους από την κρίση, αλλά ήταν απλά μια καλοδουλεμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων, από το κύριο πρόβλημα που υπάρχει στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες: Η ίδια η διαιώνιση των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής.

Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να δικαιολογήσει την άγρια επιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, επικαλούμενη τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης στην ελληνική οικονομία. Πρόκειται για αντιστροφή της πραγματικότητας. Πρώτα και κύρια, επειδή η όποια οικονομική κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές. Και τα προγράμματα καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που εφαρμόζονται για να ενισχύουν το κεφάλαιο, έχουν οδηγήσει τα λαϊκά στρώματα σε οικονομική δυσπραγία. Δεύτερον, τα περιβόητα δημοσιονομικά προβλήματα στην Ελλάδα (εκτροχιασμός προϋπολογισμού) δεν είναι αποτέλεσμα της όποιας κρίσης, αλλά οφείλονται στην ταξική εμμονή της κυβέρνησης της ΝΔ - όπως και των προηγούμενων του ΠΑΣΟΚ - να αφήνει εκτός φορολογικών πεδίων τα εισοδήματα της αστικής τάξης και τα κέρδη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Και ρίχνει τα βάρη στα λαϊκά στρώματα.

Προς την κατεύθυνση αυτή, κινούνται τα μέτρα φορολογικής αφαίμαξης των μικρομεσαίων στρωμάτων, η μισθολογική πολιτική, οι αυξήσεις των τιμολογίων μιας σειράς επιχειρήσεων, αλλά και τα εξαγγελθέντα μέτρα άγριας περιστολής των κοινωνικών δαπανών. Πρόκειται για μέτρα, που θα «στεγνώσουν», αντί να αναζωογονήσουν την αγορά και αυτό θα φανεί πολύ σύντομα.

Το επιχείρημα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται στο όνομα της κρίσης είναι προσχηματικό. Καμιά απολύτως κρίση δεν υπάρχει για τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα επιχειρηματικά κέρδη, τα συνεχώς αυξανόμενα προνόμια του κεφαλαίου, οι μπίζνες δισεκατομμυρίων από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ΣΔΙΤ, οι συνεχείς μειώσεις στη φορολογία των κερδών δε συνθέτουν εικόνα κρίσης. Κρίση είναι αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Η πολιτική λιτότητας, η ανεργία, η ακρίβεια, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, οι ανατροπές στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, τα δυσβάστακτα έξοδα για μόρφωση και υγεία, οι κλειστές πόρτες των παιδικών σταθμών.

Οι κυβερνώντες, αλλά και οι άλλοι θιασώτες του «ευρωμονόδρομου» μπορεί να επικαλούνται την κρίση για να δικαιολογήσουν την ...προσαρμοστικότητά τους στην ανάγκες του κεφαλαίου, όμως η αλήθεια είναι μία και μοναδική: Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη ούτε για την κρίση, ούτε για τον εκτροχιασμό της όποιας κυβερνητικής πολιτικής. Το σύνθημα, την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που την προκαλούν, είναι πάντα επίκαιρο.