Η κατά παραγγελία - από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ - επέμβαση της Γεωργίας στην Οσετία, η αντεπίθεση της Ρωσίας και η ανεξαρτητοποίηση της Αμπχαζίας και Οσετίας οφείλονται βέβαια στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, εκφράζουν όμως στο επίπεδο της πολιτικής και της οικονομίας, τις αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης, που συντελέστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο και την τροποποίηση του διεθνούς συστήματος των αντιθέσεων.

Πολύ εύστοχα σημειώθηκε στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού οδηγεί τα τελευταία χρόνια στην εμφάνιση και ισχυροποίηση νέων παγκόσμιων οικονομικών δυνάμεων, με μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, που διεκδικούν μερίδιο στην παγκόσμια αγορά και οδηγούν σε σοβαρές ανακατατάξεις στην παγκόσμια αγορά και σε σοβαρές ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική "σκακιέρα". Η οικονομική άνοδος αναπόφευκτα συνοδεύεται κι από την "αναβάθμιση" της πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος αυτών των χωρών. Οδηγεί στην αύξηση των ανταγωνισμών με τις δυνάμεις που σήμερα κρατούν τα παγκόσμια "σκήπτρα", όπως είναι οι ΗΠΑ και η ΕΕ, καθώς και στη διαμόρφωση αξόνων και αντιαξόνων».

Για τη λενινιστική αντίληψη βέβαια - ας μην ξεχνάμε ότι ο Λενινισμός είναι ο Μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού - ο ιμπεριαλισμός προσωρινά μόνο βρίσκεται σε ισορροπία, σχετική πάντα. Οι τεκτονικοί σεισμοί, που χαλάνε την ισορροπία του συστήματος, έρχονται κατά καιρούς αναπόφευκτα είτε ισχυροί είτε λιγότερο ισχυροί. Και αποτελούν σύμπτωμα της κρίσης του συστήματος, αλλά και διέξοδο από την κρίση, εκτός αν τους προλάβει η επανάσταση, όπως έλεγε ο Λένιν.

Επειδή όλα τα παραπάνω είναι γνωστά, το ζήτημα που τίθεται ενώπιόν μας είναι τούτο: Ανακατατάξεις στην παγκόσμια πυραμίδα του ιμπεριαλισμού και τροποποίηση του διεθνούς συστήματος των αντιθέσεων σημαίνουν: Νέοι πόλεμοι και εξοπλισμοί, ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων, μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση της εργατικής τάξης από τα μονοπώλια, μεγαλύτερη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των λαών, στα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Μετά τις ανατροπές του 1989-1990 γενικεύτηκε η νεοσυντηρητική επίθεση στους λαούς, που είχε αρχίσει το 1980 περίπου με το Ρηγκανισμό - Θατσερισμό, ο εθνικισμός αναζωπυρώθηκε και οι πόλεμοι ήρθαν ο ένας μετά τον άλλο: Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ...

Στην περιοχή μας, στα Βαλκάνια, πολλά ζητήματα είναι «ανοιχτά» μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, Μακεδονικό ανακινείται από την ηγεσία της FYROM, τις ΗΠΑ και την ΕΕ... (βλέπε άρθρο στον «Ριζοσπάστη» 3/8/2008).

Η επίθεση στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων πάει να γενικευτεί με τα μέτρα που εξαγγέλλει η κυβέρνηση και θα συνεχιστεί.

Είναι ανάγκη λοιπόν να συνειδητοποιηθεί ευρύτερα από τον ελληνικό λαό ότι μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και με την πολιτική τους δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια, καμιά σιγουριά. Αντίπαλο δέος απέναντι στον ιμπεριαλισμό του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ δεν αποτελεί η ιμπεριαλιστική ΕΕ, όπως υποστηρίζουν χωρίς αιδώ ο ΣΥΝ και ο ΛΑ.Ο.Σ., ούτε φυσικά η ιμπεριαλιστική, πια, Ρωσία. Αντίπαλο δέος αποτελούν οι ίδιοι οι λαοί, η οργάνωσή τους, η συσπείρωση σε μέτωπο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, με μπροστάρη την εργατική τάξη και το κόμμα της, η υπεράσπιση της ειρήνης, οι ταξικοί αγώνες και η πάλη για τη λαϊκή εξουσία.