Η επιδημία - όπως τη χαρακτήρισαν οι ίδιοι - ξεκίνησε πριν εφτά χρόνια στη Θεσσαλονίκη όταν ιδιωτικά σχολεία δε δέχονταν στη δύναμή τους παιδιά με νεανικό διαβήτη. Πέρυσι, τρία μεγάλα ιδιωτικά σχολεία στο Λεκανοπέδιο δε δέχτηκαν μαθητές με διαβήτη και χρειάστηκε παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη για να σταματήσει η βάρβαρη αντιμετώπιση αυτών των παιδιών. Τώρα εκκρεμεί η εγγραφή ενός παιδιού σε δημόσιο Νηπιαγωγείο στην Αττική, καθώς δεν υπάρχει και δεν έχει προσληφθεί ακόμα η νοσηλεύτρια που προβλέπουν κάποιες καινούριες ρυθμίσεις σχετικά με τα ολοήμερα σχολεία. Τα παραπάνω αποκαλύπτουν ξανά - και πάλι με δραματικό τρόπο - την υγειονομική γύμνια, κυρίως σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Εκεί η δημόσια μονάδα υγείας, π.χ. ένα κέντρο υγείας αστικού τύπου, με το σχολίατρό του και τη νοσηλεύτρια σχολείου, θα είχε υπό την εποπτεία του τα συγκεκριμένα παιδιά και θα είχαν εκπαιδεύσει τους δασκάλους των άρρωστων παιδιών, ώστε να δράσουν κατάλληλα, αν χρειαστεί, στη δύσκολη στιγμή.

Αλλά πού τέτοια πράγματα; Κι όποιες πρωτόβουλες προσπάθειες εκδηλωθούν, πώς να ευδοκιμήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον, όπου η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας έχει «βαρέσει κόκκινο», με τους κάθε λογής ιδιώτες να κρατούν στα χέρια τους ακόμα και τις τρομακτικές προόδους της επιστήμης; Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περίπτωση των διαβητικών αξιοποιείται ακόμα και η νανοτεχνολογία, ενώ γίνεται η αισιόδοξη επιστημονική πρόβλεψη ότι η θεραπεία είναι πάρα πολύ κοντά, ώστε να χαρίσει πλήρως την ελευθερία στα παιδιά που πάσχουν από τη συγκεκριμένη αρρώστια. Οσο όμως η επιστήμη και η Υγεία βρίσκονται στη μέγκενη της πολιτικής που πασχίζει για τα κέρδη των λίγων, τέτοια φαινόμενα θα ευδοκιμούν και θα αυξάνονται...