«Δεν έχουν τίποτα να περιμένουν οι εργαζόμενοι που παίρνουν το βασικό μεροκάματο των 31,30 ευρώ, της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης. Δεν έχει τίποτα να περιμένει η καθαρίστρια που παίρνει μεροκάματο 35 ευρώ μεικτά. Δεν έχει τίποτα να περιμένει η πωλήτρια που παίρνει 800 ευρώ μεικτά. Δεν έχουν τίποτα να περιμένουν οι τετραωρίτες των 450 ευρώ το μήνα. Δεν έχουν τίποτα να περιμένουν οι γυναίκες που δουλεύουν δύο μέρες τη βδομάδα για 20 ή 25 ευρώ τη μέρα».

Η βουλευτής τόνισε ότι το σκάνδαλο που δε συζητήθηκε στη Βουλή, είναι ότι το μεροκάματο αυξήθηκε κατά 1,27 ευρώ κατά μέσο όρο, με τη συνειδητή συμμετοχή των πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ενώ την ίδια περίοδο τα κέρδη ανά εργαζόμενο ξεπερνούσαν το 17% - 20%.

Οι εξελίξεις, είπε, στην απασχόληση και στην Κοινωνική Ασφάλιση, στα πλαίσια της πολιτικής που εφαρμόζεται από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της στρατηγικής του Μάαστριχτ που ψηφίστηκε και από το Συνασπισμό και της Λισαβόνας, καταρρίπτουν τον ισχυρισμό «και κέρδη για το κεφάλαιο και καλό βιοτικό επίπεδο για το λαό», «και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος», «και καπιταλισμός αλλά και ανθρώπινος».

Δεν είναι φετίχ των κομμουνιστών, σημείωσε, να κρίνονται τα κόμματα για τη θέση που κρατούν είτε κυβερνούν είτε είναι στην αντιπολίτευση, και πρόσθεσε: «Είτε είναι με τους νόμους που ψηφίζουν οι βουλευτές, είτε με τη στάση και τη θέση των κομμάτων τους και τη στάση των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων. Κατά συνέπεια, αυτή τη σημασία έχει η κριτική μας προς το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έχει ευθύνες όχι μόνο επειδή ψήφισε το Μάαστριχτ, αλλά γιατί προπαγάνδισε σαν λύση της ανεργίας τη μερική απασχόληση. Την ψήφισε και τη στήριξε σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα που μετείχε, έκανε σημαία δήθεν προγράμματα στήριξης των ανέργων που πρόσφεραν φρέσκο χρήμα στους εργοδότες. Σήμερα αποδέχεται την αποδέσμευση του ωραρίου και τις ελαστικές μορφές εργασίας κλαίγοντας ταυτόχρονα για τη γενιά των 300 και των 500 ευρώ. Σήμερα καλλιεργεί την αυταπάτη ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να γίνει φιλεργατική. Ψήφισε την έκθεση Σέρκας που είναι ο φερετζές των αντιδραστικών μέτρων που απαιτεί το κεφάλαιο και προβλέπει η Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης σχετικά με την οργάνωση του χρόνου εργασίας».