Κατά το «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει», ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ανακάτεψε στο «μίξερ» του οπορτουνισμού πολυκαιρισμένα υλικά και παρουσίασε το «χυλό» που προέκυψε σαν «πλαίσιο άμεσων στόχων πάλης». Ενας «χυλός» εξαιρετικά εύπεπτος για την πλουτοκρατία και θα εξηγήσουμε γιατί. Απ' την πρώτη σελίδα αποσαφηνίζεται ότι στόχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα κέρδη, αλλά να αρθούν πάνω απ' αυτά οι άνθρωποι. Στόχος αποπροσανατολιστικός και ανέφικτος, σύνθημα που χρεοκόπησε μαζί με τους εμπνευστές του, τα ποικιλώνυμα φόρουμ, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να το ξανασερβίρει.

Στο όνομα του σοσιαλισμού αποθεώνεται η διαχείριση του καπιταλισμού και ομολογείται ευθαρσώς ότι στόχος είναι μια «πολιτική αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμών». Τέτοιων και τόσων όσων επιτρέπει η αδιαπραγμάτευτη για τον ΣΥΡΙΖΑ συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και οι δεσμεύσεις που αυτή συνεπάγεται. Συνεπώς, για το λαό μία απ' τα ίδια, αν όχι χειρότερα. Στο κείμενο «αρθρώνεται» ένα «ψέλλισμα» μόνο περί κατάργησης των διατάξεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ την οποία ψήφισε, και της Λισαβόνας, που προωθούν συνταγματική θεσμοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού. Εδώ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βάζει το κάρο μπροστά απ' το άλογο. Για όλα - ανακράζει - φταίνε οι Συνθήκες. Λες κι αυτές διαμορφώνουν το περιεχόμενο και τη φύση της ΕΕ, ως διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης και όχι το αντίστροφο.

Ολες οι υπόλοιπες προτάσεις τους, ένα συνονθύλευμα από αποχώρηση απ' το ΝΑΤΟ μέχρι για τα δικαιώματα των ανθρώπων ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, τίθενται αυτομάτως υπό την αίρεση και την αναίρεση της δογματικής τους προσήλωσης στην ευρωένωση των μονοπωλίων. Εμμέσως το αναγνωρίζουν. Εξ ου κι όταν ρωτήθηκαν σχετικά με την πρόταση για επαναφορά στον έλεγχο του Δημοσίου επιχειρήσεων, οργανισμών και υποδομών, δήλωσαν «αυτή τη στιγμή δε μιλάμε για περιορισμό της απελευθέρωσης της αγοράς, μπορεί αργότερα να το πούμε κι αυτό»! Αργότερα, όταν οι στόχοι αυτοί θα πάψουν να «έρχονται σε σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ» κι αυτό θα συμβεί «όταν διαμορφωθεί μια εναλλακτική πολιτική στο εσωτερικό της»! Οι ίδιοι μιλάνε για «άμεσους στόχους πάλης», αλλά εναλλακτική πολιτική στο εσωτερικό της ΕΕ ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει, αν οι λαοί δεν κατεδαφίσουν με την πάλη τους την εξουσία των μονοπωλίων με κάθε κράτος - μέλος της.

Και ασφαλώς πρόκειται για υποκρισία η επίκληση - ως προϋπόθεση εφαρμογής των προτάσεών τους - της ανάγκης για αναζωογόνηση και αλλαγή ρότας του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί το κίνημα δεν αναζωογονείται όταν το αποκοιμίζεις με παραμύθια περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και φιλολαϊκής μετάλλαξης της ΕΕ, περί αρμονικής συνύπαρξης εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Ούτε όταν συμπράττεις με τις ξεπουλημένες στο κεφάλαιο συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, και άλλων οργανώσεων, όπως κάνουν οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παντού και πάντα. Ούτε όταν θεωρητικολογείς περί «νέων ιστορικών υποκειμένων» και επιδίδεσαι σε αναλύσεις για την «απελευθερωτική δύναμη της κουκούλας».

Τελικά, η πράξη είναι απόδειξη του λόγου. Κι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τις πράξεις του έχει αποδείξει ότι θέλει ένα κίνημα να βολοδέρνει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ενα κίνημα που θα ξεσκονίζει την καρέκλα, για να κάτσει ο επόμενος διαχειριστής της εξουσίας της άρχουσας τάξης. Στην προσπάθεια θα μείνει.