Ακου στεναχώρια: Οργίζεται, λέει, ο κόσμος για το ανοργάνωτο κράτος. Μα είναι οργανωμένο το κράτος. Για να τσακίζει αγώνες και όχι το έγκλημα.

Και ίσα ίσα ο κόσμος παρακαλάει να είναι μπάχαλο αυτό το κράτος.

Γιατί ελπίζει ότι κάπου θα βρει μια τρύπα να χωθεί. Γιατί οργανωμένο αστικό κράτος σημαίνει κράτος χωρίς διαφυγή για τους από κάτω.

Κι ο κόσμος που για διάφορους λόγους δεν είναι έτοιμος να παλέψει για να χτίσει το δικό του κράτος, ψάχνει έστω μια τρύπα να χωθεί, κάπου στο περιθώριο αυτού του κράτους.

Γι' αυτό και χειροκροτά για το «διάτρητο» (ξεχνώντας ότι καθόλου «διάτρητο» δεν είναι αυτό το κράτος όταν κυνηγά διαδηλωτές εργάτες).

Κάνει λάθος, αυτός ο κόσμος όσο δεν αποφασίζει να γκρεμίσει το σάπιο για να χτίσει το δικό του.

Απώλεια στήριξης προκύπτει όταν η προωθητική δύναμη είναι μικρότερη από την αναγκαία για την άνωση. Προκύπτει συνήθως όταν κάνεις τσαλιμάκια χωρίς να έχεις τα φόντα. Τότε έχουμε θέαμα. Η πτώση πάντα είναι θεαματική. Ετσι και στην πολιτική. Ολοι αντιλαμβάνονται πότε ο χωρίς έρμα θα αρχίσει τις κωλοτούμπες. Και πάντα τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι. Οποιο καράβι. Κάθε φορά εγκαταλείπουν πρώτα. Ετσι και τώρα, που η πτώση είναι ραγδαία, τα ποντίκια αφού ξαναπήδηξαν απ' το καράβι, παριστάνουν τον δεινό κολυμβητή, τον αεροπόρο, τον κάτι τέλος πάντων που σιχτιρίζει τους άσχετους. Σιχτίριζμα τούς χρειάζεται. Μόνο που δεν είναι τα ποντίκια αρμόδια γι' αυτό. Τουλάχιστον γιατί αύριο θα ξανανέβουν στο σκαρί που τώρα σιχτιρίζουν. Μια ζωή λαθρεπιβάτες.

Η σοσιαλδημοκρατία μπορεί και πρέπει να καταγγέλλεται ως εχθρικό για τα εργατικά συμφέροντα ρεύμα. Με καθαρό τρόπο παλεύει για τη σωτηρία του καπιταλισμού. Οι σοσιαλδημοκράτες δεν είναι οπορτουνιστές. Εχουν περάσει για τα καλά απέναντι. Εξ αρχής έχουν κάνει καθαρό πως βαφτίζουν σοσιαλισμό έναν καπιταλισμό που κατά καιρούς θα φροντίζει να λασκάρει τα σκοινιά ώστε να μην προκαλεί την ανατροπή του. Τους σοσιαλδημοκράτες ξέρεις εξαρχής ότι τους έχεις απέναντι.

Εκεί που μπερδεύει το πράγμα, είναι με τους οπορτουνιστές. Είναι ικανοί να διαδηλώσουν ως και ενάντια στον καπιταλισμό αρκεί να μείνουν στον αφρό. Σ' όλη την Ευρώπη οι σοσιαλδημοκράτες καταγράφουν πανωλεθρίες καθώς ο καπιταλισμός χρειάζεται γνήσια έκφραση αυτή την περίοδο. Ε, τώρα ακριβώς οι οπορτουνιστές σπεύδουν να γεμίσουν το κενό καθότι οι κοινωνικές εκρήξεις έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη. Μόνο που μερικές φορές τα χαλάνε στη μοιρασιά και προκύπτουν τραγελαφικά σαν κι αυτό σήμερα στα πανεπιστήμια, όπου ο κάθε Αλκης Ρήγος του ΣΥΝ καταγγέλλει την όποια Μαρία Ρεπούση επίσης του ΣΥΝ.

Ακου, λέει, παλεύουν για την «οικονομία των αναγκών»! Ποιοι; Αυτοί που πριν σκάσουν οι φούσκες, έβαλαν λυτούς και δεμένους για να πείσουν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν να κερδίσουν από τον τζόγο. Δεν ξέρει ο Στάθης Σ. ότι αυτή είναι η θέση του Δραγασάκη, του Καλύβη και των άλλων αριστερών του ΣΥΝ; Το ξέρει και το παραξέρει. Εχει δώσει μάχη για να τους πλασάρει ως «αριστερούς δημοκράτες» που με συνέπεια πολεμάνε το «σταλινισμό». Τώρα τι κλαίει σαν την απατημένη χήρα; Δεν πιάνουνε πια αυτές οι τρύπιες απόχες. Καθότι και τα ψάρια ακόμα μαθαίνουν ανακλαστικά να αποφεύγουν την παγίδα.

Αλλιώς: κάποιος πρέπει να πει σε κάτι διανοούμενους του «κόπι - πέιστ» (αυτούς που αντιγράφουν κατά καιρούς διάφορα και τα παρουσιάζουν ως ευρυμάθεια) «άντε παιδάκι μου να κάνεις παρέα με τη... Μάνια σου κι ας τους εργάτες να βρούνε τη λύση με τον τρόπο που ιστορικά την έχουν ξαναβρεί. Μην παριστάνεις τον κλαμένο για τη χαμένη τιμή της "αριστεράς" σου...

Ασχετο: ήταν να μην το πει ο Χρυσοχοΐδης. Εγινε ευαγγέλιο. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη σχετική καταγραφή στο «Βήμα»: «τέτοιες ενέργειες (...) θυμίζουν ενέργειες σκληροπυρηνικών φονταμενταλιστών στη Βαγδάτη και την Καμπούλ» φέρεται να δήλωσε ανάμεσα σε άλλα ο πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Τσίπρας, μιλώντας στο MEGA με αφορμή το χτύπημα που δεν έγινε στη Citybank.