Οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης καταρρέουν. Οι οικονομίες τους έχουν οδηγηθεί στο χάος, τα νομίσματά τους στην ανυποληψία. Κι όμως, έχουν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τότε που οι χώρες αυτές «σώθηκαν» από το «σιδηρούν παραπέτασμα». Μόλις είκοσι χρόνια, δηλαδή, από τότε που στους λαούς των χωρών αυτών έταζαν «δημοκρατία», αλλά εκείνο που προέκυψε ήταν διώξεις, κυνήγι μαγισσών, μειονοτικά πογκρόμ, διαφθορά, οργανωμένο έγκλημα, αναβίωση του φασισμού και πρωτόγονος αντικομμουνισμός. Τους έταζαν «ελευθερία», αλλά αυτό που εννοούσαν ήταν η μετατροπή τους σε μια «νέα Ευρώπη των προθύμων» υπηρετών των ΗΠΑ, κατά την κυνική ρήση του Ράμσφελντ. Μαζί, δε, με όλα τα άλλα, τους έταζαν και ...«αιώνια οικονομική ευμάρεια». Τώρα πια, στο φόντο της οικονομικής κατάρρευσης και της δυστυχίας εκατομμυρίων πολιτών σε αυτές τις χώρες, είναι φανερό τι προϋπαντούσαν το 1989 οι διώκτες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»: Την επελαύνουσα βαρβαρότητα του ...υπαρκτού καπιταλισμού.