«Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε».

Πλασαρίστηκε επί εποχής Α. Παπανδρέου. Εκεί γύρω στο 1985.

Τότε άρχισαν να εφαρμόζονται τα περίφημα προγράμματα λιτότητας, με στόχο να αυξηθεί η παραγωγικότητα, που θα ανέβαζε την ανταγωνιστικότητα, που με τη σειρά της θα επέτρεπε στον κόσμο να καταναλώνει αυτά που παράγει.

Από τότε, κάθε χρόνο η διαπίστωση ίδια: Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε στη συνέχεια ότι φταίνε τα «ρετιρέ» για τη φτώχεια των αποκάτω. Η «ανακάλυψη» χρησιμοποιήθηκε ως αυτονόητη και από τη κυβέρνηση της ΝΔ. Και οι εναλλαγές των δύο στην κυβερνητική εξουσία συνεχίστηκαν.

Μέχρι που τώρα πια ανακαλύπτουν και τα «ρετιρέ» ότι ανήκουν στους αποκάτω.

Στο μεταξύ, η αστική τάξη ένα βήμα μπροστά στην προπαγάνδα της - καθώς γνωρίζει πως είναι το βάθεμα της ταξικής εκμετάλλευσης η δική της επιβίωση και το χάσιμο των εργατών - πλασάρει την ιδέα τής «διά βίου εκπαίδευσης» ως λύση σ' ένα ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον.

Εχουν περάσει κοντά 20 χρόνια και όσοι έχαψαν το «διά βίου», δουλειά δε βρίσκουν. Τα «κατάλληλα προσόντα» είναι τα γνωστά παλιά: Φτηνός και διαθέσιμος όποτε θέλει ο κεφαλαιοκράτης. Οι κατάλληλοι εργάτες είναι οι εθελοντές στο ξεζούμισμα.

Η πραγματική λύση ήταν και παραμένει να φύγουν από τη μέση όλοι οι καπιταλιστές. Αυτή η συνείδηση επαναδημιουργείται γύρω μας. Η επιμονή του ΚΚΕ σ' αυτό δίνει καρπούς. Γι' αυτό και η ένταση των άρθρων στον αστικό Τύπο, που διερωτώνται αθώα αθώα «πώς θα ζήσουμε χωρίς καπιταλιστές».

Είναι απλή η απάντηση: Θα ζήσουμε καλύτερα!

Είναι κοντά δυο αιώνες που πέρασε ο καιρός του παραγιού που δούλευε τζάμπα δίπλα στο μάστορα για να μάθει την τέχνη. Επιβίωσε και στον καπιταλισμό, παρότι είναι εικόνα της φεουδαρχίας. Ομως, έχουμε, ήδη, πίσω μας τον αιώνα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Εχουμε το παράδειγμα ότι οι εργάτες ζουν καλύτερα χωρίς αφεντικά. Οι καπιταλιστές πατάνε στην προσωρινή επικράτηση της αντεπανάστασης για να πάνε τα πράγματα ακόμα πιο πίσω, για την ακρίβεια να τα φέρουν στα μέτρα της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, όταν αυτός πλέον είναι στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Αυτό ακριβώς είναι το μέτωπο σήμερα. Γι' αυτό ακριβώς, αυτό το μέτωπο δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση. Οι αστοί δημοσιογράφοι είναι έτοιμοι λόγω κρίσης να πλασάρουν διάφορες προτάσεις, αρκεί να μη θίγεται το κύριο: Οτι οι καπιταλιστές πρέπει να φύγουν από τη μέση.

Διαβάζοντας αυτούς τους γραφιάδες, που πλασάρουν διαφόρου τύπου σχέσεις εκμετάλλευσης, καταλαβαίνεις γιατί δεν πρέπει να κάνεις βήμα πίσω από τη γραμμή της αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό.

Αρα, πρόσεχε τι ψηφίζεις. Οχι μόνο γιατί ήδη σου λένε πως μετά τις εκλογές θα σε γονατίσουν, αλλά και για το λόγο που επικαλούνται: Την αξιολόγηση από την ΕΕ. Την οποία όλοι μαζί, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ., θεωρούν άγιο των αγίων.

Πρόσεξε και κάτι οικολογικά δήθεν, αντικαταναλωτικά δήθεν κείμενα. Που προσπερνάνε σα να μη συμβαίνει το κεντρικό πεδίο της ανισότητας που είναι στην παραγωγή, για να σου πουν πως φταις εσύ για την κρίση. Οτι η ανισοδιανομή μπορεί να διορθωθεί, αλλά το κύριο είναι να μην έχεις πισίνα και τζιπ (έχεις πισίνα και τζιπ;). Γιατί αυτό λέει: Οτι η ανισοδιανομή οφείλεται στο μοντέλο κατανάλωσης με πισίνες και τζιπ.

Σε ποιους απευθύνονται τέτοια κείμενα; Στους αναγνώστες τους προφανώς, που, ως γνωστόν, σε τέτοια έντυπα είναι «αντιεξουσιαστές». Και εκπαιδεύονται να είναι αντικομμουνιστές. Με την έννοια ότι τους μαθαίνουν να τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί οι εργάτες να καταλάβουν ότι μπορούνε να περνάνε καλά χωρίς καπιταλιστές.

Αποστολή του κάθε έντυπου των αστών που πλασάρει διαχείριση του καπιταλισμού είναι ακριβώς αυτή: Να πείθει τους εργάτες ότι μπορούν να περάσουν καλύτερα στον καπιταλισμό. Αρκεί να μη ζητάνε να τους ανήκει όλο το προϊόν που παράγουν.

Οσο εσύ νιώθεις ένοχος που υπάρχεις, τόσο αυτοί θα σου λένε να γονατίσεις κι άλλο.

Είναι τελικά κριτήριο προόδου η ψήφος στο ΚΚΕ, μαζί και παράλληλα με τη συμμετοχή στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι κριτήριο για το επίπεδο ωριμότητας της ταξικής συνείδησης. Χωρίς την οποία οι εργάτες θα κλαίνε μια ζωή τη μοίρα τους, ενώ δε φταίει κανένα κακό ριζικό, αλλά μια πολύ πραγματική σχέση παραγωγής, αυτή που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτή όπου τα μέσα παραγωγής έχουν ιδιώτη ιδιοκτήτη και το προϊόν της κοινωνικής εργασίας γίνεται πλούτος σε ατομικό σεντούκι.