«Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους προδομένους εργάτες και λαϊκά στρώματα που πίστεψαν ότι η ΝΔ άλλαξε.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε εκείνους που ένιωσαν έλξη και έδειξαν εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ με βάση τις διακηρύξεις του στη 10ετία του '70. Που πίστεψαν στην υπόσχεση ότι η δεξιά θα μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Οχι μόνο δεν μπήκε αλλά έγινε το χειρότερο, η αστική τάξη της χώρας μας απέκτησε δύο κόμματα που σταθερά εναλλάσσονται στην εξουσία, χωρίς να απειλούν ούτε μια τρίχα των κερδών της πλουτοκρατίας. Τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ».

Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, υπογραμμίζοντας πως το ΚΚΕ απευθύνεται ακόμα:

«Σε όλους εκείνους που ξέρουν καλά πώς ο αριστερός σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι ακόμα πιο αδιάλλακτος εχθρός του ιμπεριαλισμού. Οσο και αν διαφωνεί με το ΚΚΕ, δεν θα γίνει ποτέ αντικομουνιστής.

Σε όλους εκείνους που καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Σε εκείνους που δεν βρήκαν το κουράγιο να αντισταθούν, έπεσαν θύματα του εργοδοτικού εκβιασμού. Και αυτοί έχουν λόγους, μπορούν να πάρουν και με την ψήφο τους εκδίκηση».

«Απευθυνόμαστε σε εκείνους και εκείνες που γνωρίζουν ότι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα είναι ένα χτύπημα στον αντικομμουνισμό που σηκώνει κεφάλι. Την σύγχρονη αντικομουνιστική εκστρατεία την ξεκίνησε ο Μπους με τη γνωστή του θέση ότι κύριος αντίπαλος είναι η ριζοσπαστική ιδεολογία, που την ταύτισε με το έγκλημα. Που εξίσωσε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τον εθνικοαπελευθερωτικό και την πάλη για το σοσιαλισμό.

Τύφλα να 'χει ο αντικομμουνισμός του Μπους μπροστά στην εμετική αντικομμουνιστική εκστρατεία που κήρυξε εδώ και λίγες μέρες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υιοθετώντας τα κατάπτυστα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, του ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού και του ευρωπαϊκού Κόμματος των Οικολόγων - Πρασίνων. Η ΕΕ πήρε τη σκυτάλη, εξισώνοντας το φασισμό με τον κομμουνισμό. Ο αντικομμουνισμός δεν είχε στόχο μόνο το ΚΚΕ, στόχος του ήταν ολόκληρο το κίνημα. Επιδίωξή του είναι η ανακοπή της ριζοσπαστικοποίησης, ο εγκλωβισμός λαϊκών μαζών στη στρούγκα της συντηρητικής πολιτικής, στη στρούγκα της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Σηκώνει κεφάλι γιατί οι λαοί αρχίζουν να νιώθουν το ψέμα και την κοροϊδία, γιατί αρχίζουν να γίνονται πιο δυνατοί. Και εδώ στην Ελλάδα υπάρχει πρόσθετος λόγος: Και γιατί το κίνημα δε λύγισε εντελώς, παρά την προδοσία της συνδικαλιστικής του ηγεσίας, και γιατί στην Ελλάδα το ΚΚΕ έμεινε ορθό, ανασυγκροτήθηκε, βρίσκεται σε πορεία αντεπίθεσης. Γιατί, όλο και περισσότεροι, ακόμα κι αν διαφωνούν μαζί μας, μας αναγνωρίζουν ενότητα λόγων και έργων, σταθερότητα και εντιμότητα, δίνουν σημασία και προσοχή σ' αυτά που λέμε.

Σήμερα όμως δεν μπορούν να πείσουν τους λαούς ότι δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα με την ισχυρή παρουσία και τη στάση, δράση του σοσιαλιστικού συστήματος. Καθώς αυξάνονται τα ποσοστά των εργαζομένων σ' αυτές τις χώρες που δηλώνουν καθαρά και με νοσταλγία ότι πριν ήταν πολύ καλύτερα.

Ο αντικομμουνισμός με την... πτωματολογία προσπάθησε πολλά, έχοντας κατά νου ότι "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" και έχοντας πείρα πώς ο ιμπεριαλιστής νικητής μπορεί να γράψει την ιστορία με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω. Τώρα ο αντικομουνισμός, ελέω ΠΑΣΟΚ και με την κρυφή χαρά της ΝΔ, μας επιστρέφει στη μετακατοχική περίοδο. Μόνο εκτός νόμου δεν έχει ζητήσει το ΠΑΣΟΚ να τεθεί το ΚΚΕ. Το χωρίζει μια ανάσα από το να υποστηρίξει ότι το ΚΚΕ δεν είναι νόμιμο κόμμα, γιατί υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός θα πεθάνει, και ο θάνατός του θα είναι έργο του λαού».

«Γέμισαν οι εφημερίδες και τα περιοδικά άρθρα που αναζητούν ένα νέο καπιταλισμό. Παλιός και νέος θα παραμείνει στυγνός, ανελέητος, βάρβαρος. Χειρότερος θα γίνεται, καλύτερος όχι.

Δεν υποτιμάμε τη δύναμη της ταξικής πάλης, όμως σήμερα και από εδώ και εμπρός θα χρειάζονται αιματηροί αγώνες ακόμα για ψίχουλα, που θα χάνονται, πολύ πιο σύντομα από χτες, από το πιάτο».

Παρακάτω η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Είμαστε πανέτοιμοι για μια μεγάλη εξόρμηση μπροστά στις ευρωεκλογές και ενδεχομένως και σε εθνικές εκλογές, που φαίνεται ότι δε θα αργήσουν. Δε βάζουμε κανένα στοίχημα πότε θα γίνουν οι εθνικές εκλογές. Ετσι και αλλιώς δεν υπάρχει διαφορά στο πολιτικό περιεχόμενο ανάμεσα στις δύο αυτές αναμετρήσεις. Είτε έχουμε ευρωεκλογές είτε εθνικές κρίνονται ταυτόχρονα και η πολιτική της ΕΕ, στην οποία άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια είναι ενσωματωμένη η Ελλάδα, κρίνεται και η πολιτική της κυβέρνησης, όλων των κομμάτων. Δεν υπάρχει πρόβλημα της καθημερινότητας που να μη έχει σχέση με τις επιλογές της ΕΕ. Ολες οι αποφάσεις στην Ελλάδα παίρνουν υπόψη την υπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της ΕΕ.

Τώρα τα πράγματα γίνονται ολοφάνερα σε συνθήκες κρίσης. Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για να κρύψουν την αιτία της κρίσης.

Φταίνε οι καλοπληρωμένοι διοικητές, τα "χρυσά παιδιά", φταίνε τα απλήρωτα στεγαστικά δάνεια, φταίει ο καταναλωτισμός κλπ. Ενας είναι ο υπεύθυνος για τις περιοδικές και επαναλαμβανόμενες κρίσεις: Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής βάζει φραγμούς στον εαυτό του. H παραγωγή δε γίνεται για τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά για το κέρδος. Μειώνεται η παραγωγή στην κρίση, όχι γιατί ικανοποιούνται οι ανθρώπινες ανάγκες, αλλά γιατί δεν πραγματοποιείται το επιθυμητό κέρδος. Προωθείται η κερδοσκοπία, οι τυχοδιωκτικές ενέργειες, ως και ο πόλεμος.

Στις ευρωεκλογές, όσο και στις εθνικές, απαιτείται ψήφος με διπλό βόλι, με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Καταδίκη της ΕΕ και της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των κομμάτων που συναποφάσισαν τις αντεργατικές πολιτικές, που αποφάσισαν τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση των συνόρων για τα κεφάλαια και εξειδίκευσαν.

Δεν είναι δυνατόν να εκφράζεται λαϊκή δυσαρέσκεια και απέναντι στην ΕΕ ανάμεσα στους εργατοϋπαλλήλους και τους συμμάχους τους και να υπάρχει ευαρέσκεια είτε για τη ΝΔ είτε για το ΠΑΣΟΚ. Και αντίστροφα.

Υπάρχει αλληλοδιαπλοκή ανάμεσα στην ΕΕ και τις ελληνικές κυβερνήσεις όπως και όλες τις άλλες».

«Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ηθελημένα και συνειδητά διαχωρίζουν αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με αυτό που συμβαίνει στην ΕΕ. ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ., με δασκάλους τη ΝΔ όταν ήταν αντιπολίτευση και τώρα το ΠΑΣΟΚ που είναι αντιπολίτευση, ακολουθούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό την ίδια τακτική, τα πυρά στην εκάστοτε κυβέρνηση με διάφορες παραλλαγές και αποχρώσεις. Η ΕΕ είναι περίπου η αθώα περιστερά που δεν επιβάλλει, δεν απαιτεί, δε ζητά τίποτα, μόνο στέλνει τα κονδύλια...

Μάλιστα, προκειμένου να κάνουν αντιπαράθεση με την εκάστοτε κυβέρνηση, εμφανίζουν τις άλλες χώρες της ΕΕ σαν κάτι το παραδεισένιο. Το θαύμα της Ιρλανδίας ήταν το παράδειγμα της ΝΔ. Το σκανδιναβικό μοντέλο το όραμα του ΠΑΣΟΚ.

Πότε ο Θαπατέρο, πότε ο Σόκρατες, πότε ο Μπλερ ήταν τα παιδιά-θαύματα που τα έκαναν καλύτερα στις χώρες τους.

Ο σύμβουλος του Σαρκοζί Στίνγκλιτς θεωρείται ο μέντορας της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, όπως μας αναφέρει ο Γ. Παπανδρέου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρόνια έφερνε το παράδειγμα της κεντροαριστεράς της Γαλλίας, μέχρι αυτή να χάσει παταγωδώς.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ως και τον Σαρκοζί προωθημένο, γιατί κάνει κρατική παρέμβαση υπέρ των βιομηχάνων.

Ξεχνούν ότι ο κατήφορος των δικαιωμάτων ισχύει για όλους τους λαούς.

Φωνάζουν ότι δεν αξιοποιούνται γρήγορα τα κοινοτικά ποσά, λες και αυτά δίνονται για τις τσέπες των εργαζομένων. Μα τα κοινοτικά ποσά ήταν το όχημα για να απλώσει η πλουτοκρατία τα πλοκάμια της παντού, για την εξαγορά, τη χειραγώγηση και την κοροϊδία των εργαζομένων.

Ο ΣΥΝ ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και ο ΛΑ.Ο.Σ. την υπερασπίζεται. Και τον ευρωστρατό, που είναι ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ορκίζονται στη ΕΕ, την αναγορεύουν σε μονόδρομο, γιατί μονόδρομος είναι για την αστική τάξη της χώρας. Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΝ δεν μπορούν να εγγυηθούν το διπλό αυτό νόημα της ψήφου, καθώς, παρά την κριτική, δε διανοούνται να αμφισβητήσουν το μονόδρομο της ΕΕ».

Η Αλ. Παπαρήγα τόνισε πως: «Τόσο οι ευρωεκλογές όσο και οι εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν, πρέπει να ανοίξουν μια νέα σελίδα, ως πολιτική πράξη στην κάλπη, ως αποκορύφωμα των αγώνων που έγιναν αυτά τα χρόνια. Οι αγώνες ακυρώνονται όταν η κάλπη αναπαράγει τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Είναι σαν να μην έγιναν, αν δεν οδηγούν στην απώλεια δύναμης τα κόμματα εξουσίας, τα κόμματα της συνδιαλλαγής και της μοιρολατρίας.

Δεν μπορεί με την ψήφο να ξεπλένουν οι εργαζόμενοι τις αμαρτίες των κομμάτων που κυβέρνησαν εναλλάξ. ΟΧΙ στις μετεγγραφές ψήφων ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Να δώσουν τη μάχη και με τη δική τους ψήφο να ισχυροποιηθεί το ΚΚΕ, ανεξάρτητα αν συμφωνούν σε όλα ή σε μερικά μαζί μας.

Η υπογραφή της εργατικής τάξης πρέπει να είναι: ΚΚΕ.

Υπάρχουν χίλιοι λόγοι γι' αυτό, που τους ξέρει ο ελληνικός λαός, τους ξέρουν οι εργατοϋπάλληλοι στη Ζώνη, στα ΤΖΑΜΠΟ, στη ΦΑΓΕ, στην ΧΡΩΠΕΙ, στα ναυπηγεία, στα νοσοκομεία, στο λιμάνι. Το ξέρουν και αυτοί που έχουν επιφυλάξεις για ορισμένες από τις θέσεις μας.

Η φωνή του ΚΚΕ σήμερα διεισδύει παντού, προβληματίζει. Είναι μια διαφορετική φωνή, που αν είχε σιγήσει το 1991, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα».

Αναφερόμενη στην περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έφτιαξε τον πιο βασικό πυλώνα της ΕΕ, τον πυλώνα της κοινής εσωτερικής αγοράς, κατάργησε τους όποιους περιορισμούς υπήρχαν στην επέκταση του κεφαλαίου, στην κίνηση εμπορευμάτων και εργατικού δυναμικού, υπηρεσιών. Κατάργησε τα εσωτερικά σύνορα, κάτι που παράλληλα έκανε και το ΝΑΤΟ επιβεβαιώνοντας τη θέση του ΚΚΕ για το "ίδιο συνδικάτο".

Είναι ο θεμέλιος λίθος της μετεξέλιξης της ΕΟΚ σε ΕΕ, και στη βάση αυτή έγινε δυνατόν να υπάρξει η ιμπεριαλιστική πολιτική της, οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί καταστολής. Ανοιξαν το δρόμο στον ευρωπαϊκό στρατό, που είναι ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ.

Η ΝΔ ιδεολογικά τεκμηρίωσε τη θέση της από θέση αρχών, εννοείται του κεφαλαίου. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ κορόιδεψαν, κατήγγειλαν τη νεοφιλελεύθερη συνθήκη, αλλά ομολόγησαν τη μονοδρομική, τη φιλοκαπιταλιστική επιλογή τους. Τότε είναι αλήθεια ότι κυριαρχούσαν οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Αλλά ας πάμε παρακάτω, στη στρατηγική της Συνθήκης της Λισαβόνας, που όχι μόνο κινείται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά επεκτείνει τις κατευθύνσεις της με μεγάλη σαφήνεια στην ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, στην υγεία, στην πρόνοια και στην παιδεία, στη διαμόρφωση των συντάξεων και των μισθών, στις εργασιακές σχέσεις. Τότε κυριαρχούσαν, στις 15 οι 13 ήταν κυβερνήσεις της σοσιαλδημοκρατίας και κεντροαριστερές.

Τι άλλη απόδειξη υπάρχει παρά του ότι οι αποχρώσεις διαφορών ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τους φιλελεύθερους όχι μόνο δεν απειλούν το σύστημα, αλλά το στηρίζουν.

Τι έλεγε η Λισαβόνα, για την οποία ο ΣΥΝ είπε ότι δεν είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη - κλασική οπορτουνιστική θέση.

• Κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, με προοπτική το 65ωρο και το 78ωρο τη βδομάδα.
• Προώθηση της μερικής απασχόλησης ή των άλλων ευέλικτων μορφών.
• Κατάργηση του ορίου των απολύσεων, των αποζημιώσεων, των συλλογικών συμβάσεων, και αντικατάσταση με ατομικές.
• Μείωση των μισθών και σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα.
• Παράταση του εργάσιμου βίου και πέρα από τα ηλικιακά όρια σύνταξης, κατάργηση των πρόωρων συντάξεων».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα τόνισε:

«Μας κατηγορούν ότι είμαστε κόμμα μη ευρωπαϊκού προσανατολισμού.

Εδώ συναντώνται όλα τα κόμματα και αυτό το επιχείρημα αποδεικνύει ότι ταυτίζουν την ευρωπαϊκή συνεργασία με την ΕΕ, με μια ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση.

Εμείς είμαστε και του βαλκανικού και του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου προσανατολισμού, χωρίς βεβαίως να καταργούμε τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες του κινήματος σε κάθε χώρα.

Δεν κρυβόμαστε πίσω από την παγκοσμιότητα και την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση, επίσης, είναι η συνεργασία όχι των λαών αλλά των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης, παλιών και νέων, με στόχο να διασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, η αρπαγή των δικαιωμάτων, η ενίσχυση της Ευρώπης των μονοπωλίων έναντι των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Το θέμα είναι: ή Ευρώπη της συνεργασίας όπου οι λαοί είναι στην εξουσία, ή Ευρώπη της εξουσίας των μονοπωλίων. 'Η Ευρώπη του κεφαλαίου ή Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Βεβαίως στις εκλογές δεν κρίνεται ο σοσιαλισμός, δεν κρίνεται η λαϊκή εξουσία, κρίνεται όμως αν υπάρχει λαϊκή ετοιμότητα και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης να γίνει ένα βήμα εμπρός, ένα βήμα συγκέντρωσης δυνάμεων και δυνατοτήτων».