«Στην κομητεία Κουκ του Ιλινόις το 2006 έγιναν 18.916 εξώσεις. Το 2008 υπερδιπλασιάστηκαν και θα έφθαναν τις 43.000 αν ο σερίφης Τομ Νταρτ δεν αποφάσιζε, αρχές Οκτωβρίου, να σταματήσει να εκτελεί τις δικαστικές εντολές για εξώσεις. Ο Νταρτ είπε ότι αυτό που τον βάζουν να κάνει είναι άδικο και ελπίζει, με τη στάση του, να δώσει χρόνο στις οικογένειες που θα έμεναν στο δρόμο, έως ότου εφαρμοστεί σχέδιο διάσωσής τους. Το 2008, 3,2 εκατομμύρια αμερικανικές οικογένειες έχασαν το σπίτι τους επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν το στεγαστικό δάνειο. Το πρόβλημα δεν αφορά πλέον μόνο τους δανειολήπτες μειωμένης πιστοληπτικής ικανότητας αλλά και δανειολήπτες που είχαν θεωρηθεί απολύτως αξιόπιστοι, είχαν λάβει δάνεια με ευνοϊκούς όρους, αλλά, στον οδοστρωτήρα της κρίσης, έμειναν άνεργοι.

Τα εκατομμύρια ακίνητα που καταλήγουν στα χέρια των τραπεζών και μένουν άδεια έχουν ρίξει τόσο πολύ τις τιμές, ώστε οι τράπεζες προχωρούν μεν σε κατασχέσεις, αλλά καθυστερούν να βγάλουν τα νέα ακίνητα στην αγορά, για να μη ρίξουν ακόμη περισσότερο τις τιμές.

Πολλές από τις μικρές τράπεζες που είχαν αρχικά εκδώσει τα στεγαστικά έχουν κλείσει, τα δάνεια έχουν αλλάξει δεκάδες χέρια και οι τράπεζες, στις οποίες έχουν καταλήξει, μερικές φορές δεν έχουν καν στα χέρια τους το αρχικό συμβόλαιο. "Λέω στον αμερικανικό λαό. Μη φύγετε. Γίνετε καταληψίες στα ίδια σας τα σπίτια", είπε η Κάπτουρ από το βήμα της αμερικανικής Βουλής.

Στο ανατολικό Κλίβελαντ, 10.000 άτομα συγκρούστηκαν με την αστυνομία γύρω από το σπίτι του Τζον Σπαράγκα, ο οποίος κινδύνευε με έξωση επειδή έχασε τη δουλειά του και έμεινε πίσω στις δόσεις του δανείου του. Το τελευταίο αυτό περιστατικό συνέβη στην προηγούμενη μεγάλη κρίση, το 1933, λίγο πριν η αμερικανική κυβέρνηση αποφασίσει επιτέλους να βάλει μορατόριουμ στις κατασχέσεις».

(τα αποσπάσματα απο κείμενο της Ευριδίκης Μπέρση στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).