Ερχεται τσουνάμι, είναι κάτι που το ομολογούν αμφότεροι. Οτι πάνω σ' αυτό οικοδομούν τους εκβιασμούς τους και τα δύο κόμματα της αστικής τάξης είναι επίσης προφανές, δεν το κρύβουν.

Αυτό που προσπαθούν να κρύψουν είναι το περιεχόμενο. Μόνο που ο Αλμούνια δεν άφησε περιθώριο παρερμηνείας: Να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, ήταν η ξερή εντολή. Και πάνω σ' αυτό αρχίζει ο ανταγωνισμός για το ποιος από τους δυο θα τα καταφέρει καλύτερα. Τι είναι το καλύτερο για την αστική τάξη; Ο,τι ζήσαμε ως τώρα στο πολλαπλάσιο: Κέρδη κι άλλα κέρδη για την πλουτοκρατία. Δυστυχία κι άλλη δυστυχία για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό η απάντηση στο δίλημμα «ακυβερνησία ή ισχυρή κυβέρνηση» είναι εύκολη. Χίλιες φορές «ακυβερνησία» όταν πρόκειται για μια ισχυρή αστική κυβέρνηση. Οταν ο Καραμανλής προαναγγέλλει αποφασιστικότητα απέναντι σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κάνει καθαρό ποιον θεωρεί αντίπαλο στην πολιτική του. Οταν ο Παπανδρέου προσφέρει «πράσινη ανάπτυξη» ως εναλλακτικό σχέδιο, κάνει επίσης καθαρό πως η μόνη διαφορά τους θα 'ναι τα μονοπώλια για τα οποία θα δουλεύει η μια ή η άλλη κυβέρνηση της αστικής τάξης.

Το θέμα δεν είναι η απάντηση στα διλήμματα που θέτει το ένα ή το άλλο από τα κόμματα της αστικής τάξης. Για την εργατική τάξη το «δεν πάει άλλο» δεν μπορεί να βρει λύση στην επιλογή δυνάστη. Τώρα είναι η ώρα να σηκώσει κεφάλι. Τώρα είναι η ώρα να δηλώσει στην πράξη: Κανένας απ' τους δυο. Κανένα από τα συμπληρώματά τους. Οταν οι αστοί μιλάνε για «αυστηρότερο έλεγχο στις δημόσιες δαπάνες» μιλάνε για νέες περικοπές στην ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια. Οταν λένε «αποφασιστικά τις διαρθρωτικές αλλαγές» αναφέρονται στο τσάκισμα κάθε εργατικής κατάκτησης. Ε, αυτό το σχέδιο δεν πρέπει να βρει τόπο να σταθεί και μόνο η ίδια η εργατική τάξη - μαζί της καθένας από τα λαϊκά στρώματα που κατανοεί ποιος είναι ο αντίπαλος - μπορεί να βάλει φρένο.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρέπει να γνωρίσουν συντριβή.

Η εργατική τάξη έχει Κόμμα, το ΚΚΕ. Το παραπέρα δυνάμωμά του - και εκλογικά - είναι εγγύηση, όχι μόνο για να υπάρξει αντίσταση, αλλά για να βρεθεί η ίδια η εργατική τάξη σε θέση επίθεσης.