Ποίημα χαρακτηρίζει το πεζό κείμενό του ο Κ. Παπαγεωργίου. Καθόλου παράξενο, αφού ποίηση μπορεί να υπάρχει και στον πεζό λόγο. Πρόκειται για μια σκόπιμα ελλειπτική νοηματικά και συντακτικά γραφή. Φαντασία «αδέσμευτη», κατακλυσμένη από ζοφερό κλίμα σε «παραληρηματικό» αφηγηματικό μονόλογο σε πρώτο πρόσωπο για την πολύκλαυστη μοναξιά του ανθρώπου. Σε ένα ταραγμένο πρωινό ξύπνημα, ο αφηγούμενος «βλέπει» τα παπούτσια του στο πάτωμα σαν δυο ταλαίπωρα «όντα» που συμπάσχουν καθώς γέρνουν «σχεδόν ερωτικά» το ένα προς το άλλο. Συνειρμικά παρελαύνουν αναφορές σε πάθη βασανισμένων υπάρξεων, σε μια αγχώδη ασθμαίνουσα παράθεση, χωρίς εσωτερική σύνδεση και σύνθεση.

«... η κάμαρα έμεινε άξαφνα γυμνή (...) ώστε έμοιαζε καθρέφτες να έχω γύρω (...) τόσο ψηλούς και ανεστραμμένους γιατί ανάποδα είδα ότι καθρέφτιζαν τα πράγματα με μέσα τα έξω...», «... το πρωί με τους νεκρούς να κρυώνουν μέσα μου ξεπαγιασμένοι με όλο απλώνοντας τα χέρια τους ανάμεσα στα σίδερα της φυλακής μου - τόσα κόκαλα και δόντια να χτυπούν...». «Από τη μαύρη της συλλήψεώς μου ημέρα, με ιαχές θριάμβου πρώτα που ύστερα κατάντησε - η κραυγή», «Γι' αυτό μπορεί επιστρέφω (...) εκεί στις άγριες του ονείρου θημωνιές (...) το πρωί με ιστορίες του στόματος κλεμμένες από τα βαθιά του σώματός μου».

Το βάρος της γραφής ρίχνεται στους τρόπους, στα εκφραστικά μέσα, στο φορμαλισμό. (Εκδόσεις «Κέδρος»).