Με παχιά λόγια και γενικότητες, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου προσπάθησε να καλύψει τις δεσμεύσεις, που στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής ήδη έχουν αναληφθεί και υπηρετούνται, εδώ και χρόνια, από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, και οι οποίες οδηγούν στην όλο και πιο βαθιά ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Εκτός από τα γενικά περί «της προώθησης του διαλόγου και της ειρήνης», τις δεσμεύσεις περί υπεράσπισης της «εθνικής μας ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας και της αξιοπρέπειας της πατρίδας μας», ο πρωθυπουργός επανέλαβε τα γνωστά περί αναβάθμισης της διακλαδικότητας και εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, στοιχεία που υπηρετούν την αποτελεσματικότερη εκπλήρωση των «υποχρεώσεων» που έχει αναλάβει η χώρα στο πλαίσιο της νέας δομής του ΝΑΤΟ.

Ειδικότερα, για την εξωτερική πολιτική, ο Γ. Παπανδρέου δεν απέφυγε τις μεγαλοστομίες περί της παρουσίας της Ελλάδας «στη συζήτηση για όλα τα μεγάλα παγκόσμια θέματα», υπονοώντας προφανώς ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να ενισχύει την παρουσία της στις ΝΑΤΟικές πολεμικές αποστολές, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Οπως είναι γνωστό, η αποστολή ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Κοσσυφοπέδιο και το Αφγανιστάν έγιναν επί ημερών του ως υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη. Για το Κυπριακό, ακούστηκε περισσότερο σαν ...απειλή παρά ως δέσμευση ότι η κυβέρνησή του «θα είναι και πάλι κοντά στην Κύπρο, όχι με λόγια, αλλά με έργα». Σχετικά με τα Βαλκάνια ο πρωθυπουργός θέλησε να υπογραμμίσει ότι βασικός του στόχος είναι «να στηρίξουμε την Ευρωπαϊκή και τη διεθνή προοπτική των γειτόνων μας», δείχνοντας ήδη δείγματα γραφής με τις κινήσεις και δηλώσεις για ένταξη στο ΝΑΤΟ όλων των χωρών της Δυτικής Βαλκανικής μέχρι το 2014. Για το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ επανέλαβε τη θέση περί «επίλυσης του προβλήματος μέσω της εξεύρεσης κοινά αποδεκτής ονομασίας που θα ισχύει έναντι όλων».